ژنرال ایرانی که چند شهر سوریه را از دست داعش نجات داد

به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، خدا زيباست، زيبايي را هم دوست دارد، حضرت زينب‌(س) پيامبر عاشورا هم زيبايي را در کربلا ديد. امروز هم بسياري زيبايي را دوست دارند، دوست دارند مرگ زيبايي داشته باشند، هدف زيبايي داشته باشند، زندگي زيبايي داشته باشند و مردانه زندگي کنند. چون شنيده‌اند آنان که مردانه زيسته‌اند مرگي مردانه خواهند داشت. مدافعان حرم دريافت زيبايي از مردانگي دارند، آنها آدم‌هاي عجيبي نيستند که از دنيا بريده باشند، همسر، فرزند و پدر و مادر نداشته باشند، پدر بودند، همسر بودند، دوست‌داشتني بودند و دوست مي‌داشتند؛ اما عشقي بزرگ‌تر اسباب حرکت آنها شد. قصه عشق هر کدام‌شان به حرم حضرت زينب کبري‌(س) شنيدني است. در سفر راهیان نور به اهواز و منزل شهید جبار دریساوی رفتم، خانواده‌ای بسیار مهربان، مهمان نواز و صمیمی بودند.
 
از همان بچگی آسمانی بود
عبدالزهرا دریساوی پدر ارجمند «شهید جبار دریساوی (فرید حوالی)» از فرزندش، شهید مدافع حرم، می‌گوید: فرزندم دوران کودکی و نوجوانی خود را در حصیر‌آباد گذراند و دیپلم علوم تجربی را از مجتمع آموزشی ایثارگران شهید رجایی کسب کرد. با شروع تظاهرات و قیام مردم مسلمان ایران علیه حکومت سفاک پهلوی یازده سال سن داشت که با حضور در راهپیمایی‌ها و فعالیت‌های انقلابی در مساجد اهواز و همکاری با نیروهای مردمی نقش‌آفرین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی بود.
زمان جنگ ما به روستایی به نام شه‌‌بان رفتیم که پسرم آن زمان 14 سال داشت. آن روستا آب نداشت، از تمام امکانات زندگی فقط برق داشت. مدرسه هم در روستا زیاد نبود. کم‌کم ساخت‌و‌ساز کردند و امروز آن روستا به شهر تبدیل شده است، زمانی که ما به آن روستا رفتیم پسرم در روستا یک پایگاه تشکیل داد. روستای شه‌بان که امروز به بخش باوی معروف شده در استان خوزستان قرار دارد پسرم، بچه‌ها را در مسجد روستا دور هم جمع می‌کرد.  
پدر شهید می‌گوید: فرزندم در تمام عملیات‌ها حضور داشت، در عملیات‌های کربلای 4، کربلای 5، کربلای8، دزفول، سوسنگرد، هویزه، بستان، بالاتر از بستان منطقه‌ای به نام چزابه در مرز عراق و ایران قرار دارد در آن منطقه هم حضور داشت و در خیلی عملیات‌های دیگر شرکت داشت.  
پسرم جبار در عملیات کربلای 5 از ناحیه کمر زخمی شد. سمت حلبچه هم که رفته بود؛ شیمیایی شد. بعد از مجروح شدن که به خانه آمده بود به ما نگفت که مجروح شده ما از طرز نشست و برخاستش فهمیدیم که مشکلی دارد. به مادرش گفته بود من می‌خواهم به خانه دایی بروم. مادر پرسید که چرا؟ گفته بود حمام آنها بهتر از حمام ماست. داییِ جبار از نیروهای شهید دکتر چمران بود. جبار با دایی‌اش مانند برادر و به هم خیلی نزدیک بودند، آن روز به خانه دایی رفته بود. حمام کرده بود و دایی پانسمان جبار را عوض کرده بود. بعد هم به خانه برگشت، ما به جبار شک کرده بودیم نمی‌توانست راحت بنشیند. پرسیدم جریان چیست کجایت زخمی شده؟ جبار خندید گفت: چیزی نیست. یک زخم کوچک در کمرم است با همان زخمی که داشت دوباره راهی جبهه شد مادر به جبار می‌گفت که تو هنوز خوب نشدی چرا می‌روی؟ جبار گفت در جبهه آرپی‌جی زن ندارند. من هم آرپی‌جی زن شدم باید زود برگردم. ما تا لحظه شهادت نمی‌دانستیم جبار چه درجه‌ای دارد و در جبهه چه کار می‌کند. همیشه گمنام می‌آمد و می‌رفت. حتی آن یک سالی که در حلبچه خدمت می‌کرد؛ وقتی مادرش می‌پرسید که شما آنجا چه کار می‌کنید؟ می‌گفت ما آنجا به سربازها غذا می‌دهیم. مادرش می‌گفت مگر تو بلدی غذا بپزی؟ می‌گفت بله من برای بچه‌ها ماکارونی و دمپختک درست می‌کنم. همیشه با خنده و شوخی جواب می‌داد.  
پدر شهید از آخرین دیدار با فرزندش می‌گوید: جبار به سوریه رفته بود، ما از ایشان خبر نداشتیم. تا این که یک روز ظهر به ما زنگ زد پرسیدم شما کجایی؟ گفت: من کنار زینبم. وقتی این را گفت من فهمیدم که منظورش چیست و جبار کجاست، یک بار دوماه، یک بار، سه ماه و یک بار هم نزدیک به چهار ماه در سوریه بود. بار آخری که می‌خواست به سوریه برود پیش ما آمد و هفت روز به همراه خانواده‌اش در خانه ما ماند، آن هفت روز با همیشه فرق داشت. انگار می‌خواست پرواز کند آسمانی شده بود.
پدر شهید می‌گوید: جبار خاطرات زیادی برای ما به جا گذاشت، کار جبار نیکی کردن بود؛ از همان پایگاهی که درست کرد، هوای اطرافیانش را داشت، حقوقش را به کسی که نیاز داشت، می‌داد، تا زمانی که جبار ازدواج کرد ما حقوقش را ندیده بودیم همکارانش هم همین قضیه را برای ما تعریف می‌کنند.  
شهید جبار سه روز قبل از شهادتش با ما تماس گرفت. قبل از آخرین باری که به سوریه برود من از جبار پرسیدم که ما چطور می‌توانیم به سوریه اعزام شویم و باید چه کار کنیم در آخرین تماسی که گرفته بود به جبار گفتم قرار بود ما را هم با خودت ببری می‌خندید و می‌گفت ان‌شاءالله سری بعد شما را هم می‌بریم.  
برادر شهید می‌گوید: روز آخری که اینجا بود ما را بغل می‌کرد و می‌گفت من را دعا کنید. ما با جبار شوخی می‌کردیم می‌گفتیم تو حتماً فرمانده‌ای و آنجا نشستی و دستور میدی، او هم به شوخی می‌گفت: خوراک ما آنجا هر وعده خوراک بوقلمون است. می‌گفتیم یعنی به شما کباب بوقلمون می‌دهند؟ می‌گفت نه همون جوری که جلوی بوقلمون می‌ریزن بخوره، برای ما می‌پزن.  
برادر شهید ادامه می‌دهد: برادر کوچک‌ترم هم همه کارهایش را برای رفتن به سوریه کرده بود. حتی تا فرودگاه هم رفت اما به دلیل قانون جدیدی که وضع شد مبنی بر این که در هر خانواده‌ای که یک شهید وجود دارد فرزند دیگر اجازه اعزام ندارد، برادرم را از فرودگاه برگرداندند، بعضی از مردم فکر می‌کنند اگر یک فرزند از خانواده شهید شد پدر و مادر مانع فرزندان دیگر می‌شوند و نمی‌گذارند که آنها به جبهه بروند در حالی که این طور نیست. شهادت مقامی است که نصیب هر شخص یا خانواده‌ای نمی‌شود.  
برادرم همیشه دعا می‌کرد که اگر شهید شد چیزی از او باقی نماند. دوست داشت گمنام باشد.
خط مقدم ما اکنون سوریه است
شهید می‌گفت: خط مقدم ما الان در سوریه است. مطمئن باشید اگر دشمن از سوریه بگذرد، قطعاً و یقیناً به کشور ما حمله خواهد کرد و از ما هم خواهد گذشت. اگر ما بتوانیم دشمن را در سوریه کنترل کنیم و شکست دهیم حتماً در کشور خودمان هم آنها را شکست خواهیم داد.