به گزارش خبرنگار دفاع پرس از مازندران، احمد دواتگر پیشکسوت دفاع مقدس از استان مازندران به بهانه تشییع شهدای گمنام در برخی شهرهای کشور یادداشتی به دفتر خبرگزاری دفاع مقدس در مازندران ارسال کرد که در ادامه می آید:
بار دیگر این روزها در برخی از شهرهای این سرزمین کهن تابوت هایی بر دوش مردم کشورمان تشییع گردید؛ تابوت هایی که وزن چندانی ندارند. در داخل این تابوت ها جز چند استخوان از پاره های تن این ملت که نشان از به ظاهر گمنامی آن ها دارد، نشان دیگری از تشخیص هویت این شهدا وجود ندارد در حالیکه هر تکه از این استخوان ها حاوی پیام های متعددی می باشد که اگر خوب به آن ها توجه نمائیم درخواهیم یافت که به خیلی از آن ها عمل نکرده ایم.
شاید برخی ها از صحبت های نگارنده خرده بگیرند اما آیا می دانید چه تعداد از خانواده ها همچنان منتظر تکه هایی از استخوان های فرزندانشان می باشند تا دلشون شاد گردد؟ اگر نگاهی به وصیت نامه های شهدا بیاندازیم در خواهیم یافت که به بسیاری از آرمان ها و ارزش هایی که شهدا حاضر شده بودند تا جانشان را برای رسیدن به آن ها فدا نمایند، فاصله گرفته ایم.
کدام یک از شهدا در وصیت نامه ی خود جامعه را بر مبنای چپ یا راست و یا اصولگرا و اصلاح طلب تقسیم کرده بود که امروز بعضی ها تلاش دارند در تعریف قدرت و یا رسیدن به آن از این واژه ها استفاده نمایند.
نمی دانم برای این افراد قدرت چه معنا دارد اما همین قدر می دانم که بزرگ معمار این انقلاب خدمت به مردم را افتخاری بزرگ برای خود می دانست.
ولایت مطلقه فقیه در وصیت نامه شهدا از چه جایگاهی برخوردار بوده است و امروز چگونه به این نقش می نگریم؟ مگر نه این است از نگاه شهدا ولایت فقیه همانند کشتی نجات در این کشور معرفی شده است تا جائیکه غالب آن ها به این مهم در وصیت نامه ی خود اشاره کرده اند.
حال بایستی این سوال را از خود بپرسیم که ما چگونه به این وصیت شهدا عمل کرده و در کدام مسیر قرار داریم؟
آیا می توان وصیت نامه ای را پیدا نمود که در آن به دریافت حقوق های نجومی و یا دست بردن به جیب بیت المال اشاره، و این کار را ارزشمند معرفی کرده باشد؟
به راستی چه تعداد از افراد در این مملکت زندگی می کنند که برای تامین مخارج روزمره خود با مشکلات زیادی روبرو بوده و حتی آرزوی یک زندگی بخور و نمیر را در سر دارند؟
چرا باید در این کشور کسانی باشند که توانایی درمان عزیزترین افراد خود را دارا نباشند اما در کنارش هستند افرادی که با داشتن خودروهای میلیاردی آن را برای تحقیر دیگران استفاده می کنند؟ افرادی که حتی خودشان هم نمی دانند چگونه به این ثروت های بادآورده دست یافته اند؟ اما همه ی هم و غمشان به ثروت های بادآورده شان می باشد.
سوال اینجاست چه عواملی در این رابطه نقش دارد؟
چرا برخی ها در این کشور تلاش دارند تا زندگی اشرافی را در جامعه تبلیغ نمایند؟
آیا این نوع از زندگی با فرهنگ شهدا که پیامشان در وصیت نامه های آن ها آمده، همخوانی دارد؟
آیا وقت آن نرسیده است که از خودمان بپرسیم بعد از شهدا به چه مقدار از پیام هایشان عمل کرده ایم؟
اوضاع اسفبار فرهنگی که بماند!!!!!
آیا می توان گفت اوضاع کنونی به لحاظ فرهنگی در کشور که این روزها در هر کوی و برزن شاهد آن هستیم با نگرش شهدا همخوانی دارد؟
به یقین جواب منفی می باشد اما چرا به اینجا رسیده ایم؟
آیا به خود زحمت داده ایم برای یک بار هم که شده آری برای یک بار به وصیت نامه های شهدا در این رابطه نگاهی انداخته و بعد بنشیم عملکرد خود را بررسی نمائیم، که ما در کجای این معادله قرار گرفته ایم؟
یادمان باشد در طول تاریخ همواره یک عده خواص موجب گمراهی عوام شده اند نباید برای عدم توجه به آرمان ها و ارزش هایی که شهدا و امام شهدا آن ها را برایمان به یادگار گذاشته اند؛ به دنبال دشمن فرضی بگردیم اگر مشکل و یا مشکلاتی در این زمینه وجود دارد، که وجود دارد و نمی توان آن ها را منکر شد را بایستی در عملکرد خود جستجو نمائیم نه اینکه برای فرار از پاسخگویی صورت مسئله را پاک نمائیم.
باید صادقانه بپذیریم که نتوانسته ایم بسیاری از آنچه را که شهدا از ما خواسته اند، عمل نمائیم بیائید حداقل با خودمان صادق باشیم که چگونه باید به آنچه را که شهدا در وصیت نامه های خود به آن ها اشاره داشته اند عمل نمائیم تا فردای قیامت شرمنده آن ها نباشیمو
انتهای پیام/
