دعای شهید اعطایی در حق فرزندش چه بود؟

گروه حماسه و جهاد دفاع پرس: شهدای مدافع حرم تداوم دهندگان راه شهدای زمان انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی هستند؛ شهدا با بصیرت و شناخت درست زمان دست به انتخاب زدند و در طول تاریخ این مسئله نمود دارد. دانشجویان به عنوان بهترین پشتوانه و ذخایر انقلاب در عرصه های مختلف دفاع و سازندگی غیرت و نبوغ انقلابی خود را به منصه ظهور گذاشتند و توانستند افتخارات بسیاری در زمینه های علمی و عملی بیافرینند و شهادت بهترین منزلگاه و عالی ترین رتبه از افتخارات دانشجویان در طول مبارزات انقلاب اسلامی، دفاع مقدس و دفاع از حریم ولایت و انسانیت در سال های اخیر است.

 

شهید احمد اعطایی یکی از شهدای دانشجوی مدافع حرم است. برادری زمینی که از نگاه خواهرش، آسمانی فکر می کرد. نقطه اتکای توکلش خاک و مسائل مادی نبود؛ بلکه افلاک و پروردگار بی منتها بود و سرانجام هم به آسمان پرکشید. خبرنگار حماسه و جهاد به مناسبت روز دانشجو به سراغ آمنه اعطایی خواهر این دانشجوی شهید مدافع حرم رفته و با وی به گفت و گو پرداخته است که در ادامه ماحصل این گفت و گو را می خوانید:

 

احمد هفتم شهریور 1364 به دنیا آمد. من شش سال از احمد بزرگتر بودم. با هم دوست بودیم تا خواهر و برادر. برادرم بسیار با محبت و مهربان بود. در دوره نوجوانی 2 سال به یادگیری ورزش کاراته پرداخت و چندین کمربند دریافت کرد.  پس از گذشت چند سال ورزش های دیگر چون  تکواندو، کونگ فو و تیراندازی را نیز آموخت و دوره مربیگری تیراندازی را نیز به اندوخته هایش اضافه کرد. کوهنوردی یکی از ورزش های مورد علاقه اش بود و هر فرصتی پیش می آمد به گشت و گذار می پرداخت و به مناطق بکر و دست  نخورده که موردنظرش بود با دوستانش  می رفت.

دایی ام مهارت خاصی در انجام کارهای برقی داشت. کار همه را راه می انداخت. احمد به همین خاطر رشته برق را برای ادامه تحصیل انتخاب کرد و خواند تا بتواند به دیگران کمک کند. قبل از شهادتش مسجد را برق کشی کرده و ثوابش را به روح پدر بزرگ و مادر بزرگش هدیه کرد، اما در حقیقت باقیات صالحات خودش شد.

 

امر به معروف و نهی ازمنکر

کارهایش را خالصانه و برای رضای خدا انجام می داد. در نوجوانی عضو بسیج مسجد شد. احکام و مسائل دینی را خوب می دانست. پای بند به اجرای احکام و مسائل شرعی بود. احمد معتقد بود، هر چه خدا گفته باید عمل شود، سختی برایش مفهوم نداشت. به عنوان نمونه امر به معروف و نهی از منکر و مسئله ولایت فقیه از دغدغه های اصلی برادر شهیدم بود. کوتاه نمی آمد، اگر کسی گناه انجام می داد، به آن فرد از سر دلسوزی تذکر می داد. اگرفردی در مسیر ولایت فقیه نبود، تحملش نمی کرد و خیلی جدی و منطقی مخالفتش را علنی بیان می کرد و  کوتاه نمی آمد.

روزی با هم بیرون بودیم، خانمی را دید که روسری از سرش افتاده بود، گفت: الان به آن طرف خیابان می روم، شما به این خانم تذکر بده. گفتم: شاید نپذیرد. احمد گفت: ما موظف به گفتن هستیم. شیشه ماشین را پایین آورد و گفت:خواهر روسری ازسر شما افتاده روسری را سرت کن. خانم عذرخواهی کرد و روسری اش را سرش انداخت و رفت . احمد به من نگاه کرد و گفت: این همه بلایی که در جامعه می بینی، از کوتاهی و تنبلی است. اگر در امر به معروف و نهی ازمنکر کوتاهی نکرده بودیم، وضع جامعه این چنین نبود. اگر با دلسوزی، مهربانی و آرامش امر به معروف و نهی از منکر کنیم، افراد می پذیرند.

خواستگاری و مطالعه کتاب

زمانی که قرار شد برای احمد به خواستگاری برویم، کتاب های همسر داری و تشکیل خانواده را خوانده بود. کتاب در زمینه تربیت اسلامی کودک، روانشناسی کودک از دیدگاه اسلامی و حتی دیدگاه روانشناسی غرب در این زمینه را مطالعه کرده بود. وقتی احمد مجرد بود خیلی معلومات کسب کرد. از تمام فرصت هایش بهره می برد. کتاب های کوچک و همراه نیز تهیه کرده بود تا درطول مسیر رفت و آمد مطالعه کند.

 

 

زمان به دنیا آمدن فرزندش نگران حال همسرش بود. پله های بیمارستان را از اضطراب مرتب بالا و پایین می رفت. گفتم: دعا بخوان. آرام باش. احمد گفت: انتظار فرج از نیمه خرداد کشم. گفتم: سخن امام خمینی (ره) است. با خنده گفت: آرزو بر جوانان عیب نیست. من هم آرزو دارم ان شالله فرزندم امام زمانی شود. محمد علی فرزند اولش 16خرداد به دنیا آمد. فرزند دومش محمد حسین که به دنیا آمد، وقتی محمد حسین بغل احمد بود به احمد گفتند: چه آرزویی برای فرزندت داری؟ «دعا می کنم عاقبت به خیر و شهید شود.»

 

احمد فرزندانش را خیلی دوست داشت. عاشق آنها بود. اهل بازی و تفریح کردن با آنها بود. با محمد علی کشتی می گرفت و آب بازی می کرد.

احترام به پدر ومادر

احمد احترام زیادی برای پدر و مادرم قائل بود. دست آنها رامی بوسید. دلسوز و مهربان بود .خانواده برای احمد اهمیت خاصی داشت. بسیار با محبت بود و برای همسرش احترام خاصی قائل می شد تا آنجا که ناهارش را همیشه با خانواده در منزل می خورد. با این که می توانست در محل کارش نهار بخورد به خانه می آمد و ناهارش را  سریع می خورد. خود را وقف کمک و خیر رسانی به دیگران می کرد. کافی بود، بگویی فلان کار را دارم، هزار تا کار دیگر هم که داشت آن کار را هم، همان روز انجام می داد و در لیست کارهایش اضافه می کرد. کارها و خریدهای مسجد را نیز انجام می داد. اگر می فهمید جایی کالایی ارزان است، می رفت. برای همه خانواده و نزدیکان از آن مکان وسیله تهیه می کرد و به همه کمک می کرد.

توقع تشکر هم نداشت، تشکر برایش مهم نبود. خالصانه برای کمک به دیگران و رضای خدا کار می کرد. هر کاری انجام را که می داد، به بهترین شکل ممکن و با رعایت اصول، آن کار را انجام می داد. اگرخرید می رفت، نکات زیادی مورد توجه و مد نظرش بود و دلیل خرید کالا و وسیله اش را می گفت و نکات آن رایادآوری می کرد. مثلا وقتی گوشت می خرید می گفت: گوشت شتر را برای خاصیتش خریدم. وقتی خریدش را به خانه می آورد، آن را بسته بندی و آماده می کرد. کار را تکمیل انجام می داد.

 

احمد مستاجر بود. چند سال پس انداز کرد تا بالاخره توانست خانه دار شود. وقتی فهمید قرض داریم. خانه اش را رهن داد و پول خانه اش را به ما داد. در وضعیتی که خودش فرزند داشت و مستاجر بود. بعد از مدتی که مشکلات حل شد. توانسنیم پول را فراهم کنیم. احمد قبول نمی کرد، پول را بگیرد و می گفت: خواهر به شما حبه کرده ام. روحش بزرگ بود. مرتب می گفت: اگر باور داشته باشی و به دیگران کمک کنی، خدا چندین برابر به شما می دهد. سر مسئله ازدیاد نسل که «حضرت آقا » فرمودند: خیلی تاکید داشت و می گفت باید به خدا توکل کرد و بگوییم، چشم. خدا خودش حمایت می کند. من به احمد می گفتم ایمان و یقین شما زیاد است، همه این گونه فکر نمی کنند و نمی توانند عمل کنند.

 

 

 

 

من خیلی نگران احمد بودم  به من که تنها خواهرش بودم، نگفت کجا می رود؟ نگران بودم اگر به همسرش نگفته باشد و به سوریه رفته باشد؟ درخواب دیدم خانمی 2 جلد کتاب به من داد. گفت می دانم خیلی گریه کردی، چشمانت درد می کند. بر روی کتابی که به من داد، نوشته بود،  کتاب شهادت و عکس شهید «سید مجتبی هاشمی» فرمانده جنگ های نامنظم. سوار بر اسب بود با همان کلاه کجی که سرش می گذاشت. ورق زدم دومین عکس شهید احمد اعطایی نوشته شده بود. پرسیدم این عکس برادر من است. گفت: اسم برادرت در کتاب شهداء ثبت شده است. با صدای اذان صبح از خواب بیدار شدم.

سه خواب مختلف دیدم. هر مرتبه احمد صبرکردن را به صورت های مختلف به من آموخت. شب آخرمحرم به من تلفن کرد و با هم صحبت کردیم. ما که نمی دانستیم، بعد از شهادتش فهمیدیم. چون پایش شکسته بود، دو سه روز یکبار تلفن می کرد، گفتم: خواب دیدم شهید شده ای. گفت: خواب های تو به واقعیت می پیوندد. با احمد شوخی کردم و گفتم (شربت شهادت را درست بخور. خندید و گفت: یک جا شربت سر می کشم تا درست شهید شوم). در مورد فرزندانش می گفتم: محمدحسین خیلی زودتر از محمد علی بابا گفتن را شروع کرده، بیا صدای فرزندت را بشنو. کمی با آنها باش و برو. هر دوی ما بغض کردیم. احمد گفت: اینجا صدای مظلومیت بچه های سوریه و خانم حضرت زینب (س) را می شنوم و باید برای دفاع از حریم ولایت حضور داشته باشم.

احمد خودش را فدایی حضرت زینب (س) کرده است، بهترین انتخاب را داشته و شهادت که آرزوی هر انسان مومن و مسلمانی است، نصیبش شده است. خدا را شکر می کنم که ذره ای از غم حضرت زینب (س) در روز عاشورا را چشیدم. ذکر مصائب امام حسین (ع) برایم ملموس تر شده است. امیدوارم خداوند روز به روز این نعمت را بیشترکند. بعد از شهادت احمد متوجه شدم، خوابی که همزمان با شب اول صفر دیدم مصادف بود، با یک روز بعد از شهادت احمد که روحش آزادشده بود. به خوابم آمد و مرا کمک کرد، تا هم مرهم زخمم باشد و هم صبرکردن را یادم دهد.


شب اول صفرخواب دیدم، آقایی گلویم را با شمشیر برید و تمام گردنم غرق خون بود. به همسرم گفتم: ببین گلویم بریده شده و خونریزی دارم. همسرم گفت: دیر شده پرواز دارم ساعت 2 و نیم یا سه پرواز دارم و به من اعتنایی نکرد. ناراحت شدم و گفتم ، دارم، می میرم . در همین لحظه حضور احمد را احساس کردم. آمد نزدیک و جلوی خونریزی شاهرگ گردنم را گرفت. خون بند آمد، گفت: نترس خواهر.چرا استرس داری؟ نگران نباش، صبر کن به خدا هیچ مشکلی پیش  نمی آید و احساس کردم با چشمانش گلویم را بخیه می زند و صدای تیک تیک بخیه زدن را می شنیدم. ازجلو تا پشت گردنم را بخیه زد. وقت نماز صبح بود، برای همسرم خوابم را تعریف کردم، گفت: صدقه بگذار.

صبح با همسر برادرم و فرزندانش به گلزار شهدا رفتیم و سر مزار شهدای  همیشگی که می رفتیم، فاتحه خواندیم. گلزار شهدا بودیم که تلفن همراهم به صدا در آمد. شماره کارت ملی احمد را می خواستند. به همسر برادرم گفتم فکر و خیال نکنیم، همین جوری بی خودی تماس گرفتند.

بعد از گلزار شهدا با همسر برادرم و فرزندانش برای نهار به خانه مادرم، رفتیم. افراد مختلف فامیل می آمدند. از همسرم پرسیدم خبری شده است، گفت: نه. صبرکنید، بعد از چند دقیقه آمد و گفت: احمد مجروح شده  است. چند لحظه که گذشت به من گفت: مرضیه خانم را صدا بزن بیاید. وقتی ایشان آمد، گفت: مرضیه خانم پیامک آمده «شهادت احمد مبارک باشد» لحظات سختی بود، اما بعد از چند دقیقه نصیحت های احمد یادم آمد که از من خواسته بود، مراقب همه باشم. کنار مرضیه خانم همسر برادرم رفتم، گفتم همه ما می دانستیم احمد شهید می شود. این راه را شما و احمد انتخاب کردید. مقاوم باش ما هم به خواسته شما لبیک گفته تشویقتان کردیم و همچنان درکنارتان هستیم.

احمد داوطلبانه برای دفاع از حرم حضرت زینب (س) و مردم مظلوم سوریه نام خود را به عنوان مدافع حرم ثبت کرد و در آخرین روز محرم برابر با 21 آبان سال 94 که به همراه سه تن از دوستانش « سید مصطفی موسوی»، «مسعود عسگری» و «محمدرضا دهقان امیری » به شهادت رسید.

گلریزان برای کمک به دیگران

وقتی به کارها و فعالیت های وی نگاه می کنم، می بینم انگار احمد پیرمردی 60 ساله بود، نه جوانی 30 ساله. همانند انسانهای خیر و بازاری ها  مرتب در حال گلریزان بود و به دیگران کمک می کرد. کافی بود، بفهمد شخصی مشکل مالی دارد یا جهزیه دختری وسیله ای کم دارد، دست به کار می شد و با ارتباط برقرار کردن با دیگران نیازش را رفع می کرد.

شش روز بعد از شهادتش وصیت نامه اش را آوردند. برای هرکدام از ما مطالبی جداگانه نوشته بود. به برادرم ضمن توصیه احترام به پدر و مادر و کمک و دستگیری به آنها و ذکر این نکته که تمام خیر در این مسئله خلاصه می شود، از برادرم خواسته بود، اگر دوست داری من خوشحال شوم، در مراسم اربعین من با همسرت شرکت کن. خواسته و وصیت احمد انگار این توان را به خانواده داد که بتوانیم در آن شرایط به خودمان مسلط شویم  و از عهده این خواسته برادرشهیدم به مددالهی و نظر خودش باهمه سختیها برآییم. برادرم باهمسرش در مراسم اربعین احمد شرکت کرد؛ البته انجام مراسم و برنامه ها را به بعد از عید موکول کردیم تا شرایط مهیا و آرام تر شویم.

تربیت ولایی فرزندان

 نه تنها فرزندان برادرم دلتنگ پدرشان می شوند، بلکه پدرم که صحبت نمی کند و حرف نمی زند نیز دلتنگ احمد است.  وقتی به چهره اش نگاه می کنیم، می فهمیم که سکوتش حکایت دلتنگی دارد. خیلی وقت ها که با مادرم صحبت می کنیم یاد صدای موتور احمد و بوق موتورش می افتد و می گوید دلم برای آمدنش حتی صدای بوق موتورش تنگ شده است. خیلی وقتها مادرم این شعر را می خواند که «دلم یک جوریه؛ ولی پر از صبوریه». واقعا با عنایت خود حضرت زینب  (س) آرامش و صبر خوبی داریم.

شهدای مدافع حرم جزو دلسوزترین و مهربان ترین پسرها، پدرها و برادرهای روزگار هستند؛ چرا که امنیت و آسایش را فراگیر برای همه انسانهای مظلوم و ستمدیده در سراسر جهان می خواهند و یاران واقعی امام زمان (عج) در عصر غیبت هستند.

انتهای پیام/191