به گزارش گروه سایر رسانه های
دفاع پرس، «اسماعیل علوی» در یادداشتی نوشت: باور دینی به صراحت بیان می‌دارد که حیات بشری با پدیده نبوت و بعثت انبیا آغاز شده و نوع انسان برای زندگی برتر و دستیابی به کمال مطلوب نیازمند راهنمایی‌های فرستادگان الهی است. بر پایه این باور عنصر هدایت که متکفل جهت دادن به حرکت آدمی در مراحل مختلف زندگی است، اهداف تعالی بخش را برگزیده و انسان را به سوی دروازه‌های سعادت و نیک فرجامی سوق می‌دهد.
خاتم انبیا حضرت محمد بن عبدالله(ص) نیز با مأموریت هدایت نوع انسان مبعوث شد و با معجزه کلام وحی، اهداف متعالی را دنبال کرده وبراساس آن امت اسلامی را پی افکند. آن حضرت(ص) در هفدهمین روز از ماه ربیع‌الاول سال عام الفیل(570 میلادی) در شهر مکه متولد شد و از همان ابتدا نشانه‌های مجد، عظمت و بزرگی را بروز داد. ساحت محمدى(ص) در اوج علو و تجلى اراده الهى در خلق «کلمه‌الله هى العلیا» ظهور یافت و حیات انسان را طراوت و شکوه معنوى بخشید. آن حضرت(ص) شخصیتى بود که در پرتو نور وجودش بشریت از گرداب آشفتگى و عصبیت بیرون آمده و در سایه پرفیضش قرار و سکون یافت و دامنه تحرک تعالی خواهی انسان تا قله کمال بلندا گرفت. محیط اجتماعی که پیامبراکرم(ص) در آن پا به عرصه وجود نهاد، بسیار ابتدایی بود وعادات و رسوم قبیله‌ای برآمده از فرهنگ بیابانگردی درجای جای آن به چشم می‌آمد. دراین شرایط زندگی شهری، ساختاری بشدت دوگانه و طبقاتی داشت و قشر برخوردار از مواهب مادی به خود اجازه می‌داد تا طبقه محروم را تحت انقیاد درآورده وخود را مالک جسم و روح آنان بداند.اینگونه رفتار غیرانسانی ارزش‌های جاهلی را مسلط کرده و جلوه زشتی به اجتماع شبه جزیره عربستان بخشیده بود. ازسوی دیگر ادیان بزرگ الهی که با الگو‌پردازی می‌توانستند در برابر لگدمال کردن ارزش‌های انسانی تکاپویی جدی را شکل دهند، در نتیجه تحریف و قلب حقایق اولیه وهمچنین نبود جریان نخبگی در میان پیروان، جهت اصلاح وپالایش تعالیم دینی از کدورت‌ها، به پایان راه رسیده وفاقد تأثیر‌گذاری بودند.از این جهت ظهور رسالتی تازه که بر ارزش‌های معنوی تأکید کرده و حیات انسانی را متحول سازد کاملاً ضروری می‌نمود. میلاد نبی گرامی اسلام(ص) در حقیقت مقدمه‌ای بود در پاسخ به این نیاز بشری که وقوع آن نیز در متون ادیان بزرگ پیش‌بینی شده بود.از این‌رو میلاد باسعادت حضرت محمد(ص) سرآغاز سعادت و بامداد نیکبختى و کمال بشری است که شعله‌ای ابدی را براى هدایت گمراهان برافروخت و از سقوط فرزند آدم(ع) به دره هولناک نفس پرستى و جهل بازداشت. به عبارتى دیگر میلاد آن حضرت هدیه اى است معنوی که امکان سیر ملکوتى را برای انسان فراهم آورد.
وجود رسول گرامى اسلام، حضرت محمد(ص) محور حیات ابدى و سرشار از نور آگاهی است. نورى که بر هر دیده بنشیند بصیرت می‌بخشد و آراسته به مفاهیم وحى بوده و همچون خورشید بر بلنداى آسمان دامن گستراست. پیامبر اکرم(ص) در خاندانی یکتا پرست دیده به جهان گشود و از تباری پاک برخوردار بود و خداوند نیز به وی شرح صدری عنایت کرد تا پذیرای وحی باشد و با مأموریتی الهی دیو جهل وخشونت را از محیط زندگی بشر طرد و خرد را اعتباری ویژه بخشد، تا آدمی بتواند در پرتو روشنگری‌های آن در زندگی سعادتمندانه به بهترین گزینه دست یابد. از جمله امتیازات رسول گرامی اسلام(ص) این بود که خداوند وی را ختم رسل قرار داد و براساس آن کاملترین مکتب را از طریق آن حضرت به بشریت ارزانی داشت وفضایل و ارزش‌های متعالی را در وجود فرستاده خود به کمال رسانید و او را به عنوان اسوه و الگوی تمام انسان‌ها شناساند.
اصالت‌های بشری و توجه به حقوق انسانی، در کانون توجه شریعت محمدی(ص) قرار دارد. اصالتی که محوریت و ویژگی‌های انسان را در عالم هستی، با نگاهی فلسفی تبیین و تفسیر می‌کند و جایگاه انسان را به روشنی می‌نمایاند. هفدهم ربیع الاول روزى نیست که جامعه اسلامى آن را به دست فراموشى بسپارد. در چنین روزى علاوه برخجسته میلاد رسول گرامی اسلام(ص) ششمین خورشید امامت، از برج ولایت طلوع کرد. هم اویى که اساس مذهب را در پرتو علوم بى کرانه و آسمانى خود تحکیم کرد و ناطق بحق بود. نام مقدسش جعفر و کنیه‌اش ابوعبدالله و مشهورترین لقبش صادق است. سى و یک سال دوره امامت خود را در نشر معارف اسلامى و ترویج مذهب گذراند. وقتى بر کرسى درس تکیه مى زد گردش را هزاران نفر از هر طرف مى گرفتند و از شمع فروزان علم و دانشش بهره‌ها می‌بردند.آنگونه که امروز قال الصادق(ع) پشتوانه مکتب و راهگشاى هرجوینده حقیقت دین است.
منبع:ایران
