به گزارش گروه سایر رسانه های
دفاع پرس، احمد نقیب‌زاده، استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران طی یادداشتی نوشت:
انگلستان در این روزهای پسابرگزیت مانند شکارچی‌ای شده که بند از پایش برداشته‌اند و در تکاپوی سیاست خارجی جدیدی است که متضمن بیشترین منفعت باشد بدون آن‌که نگران واکنش هم‌اتحادیه‌های پیشین خود باشد. طبعا این شکارچی در آغاز به دنبال همان مناطقی خواهد رفت که پیشترها کمینگه او بوده و خاطرات خوشی را برایش تداعی می‌کند.
عربستان سعودی، بحرین، امارات، ترکیه و در یک کلام خاورمیانه مقصد ممتاز او بود که پس از بازدید از آن راهی آمریکا شد تا تائید این قدرت را پشتوانه برنامه‌های خود قرار دهد. سیاست‌های نواستعماری انگلیس از آن رو خطرناک است که اولا تاریخ و فرهنگ منطقه را خوب می‌داند و بر جغرافیای آن اشراف دارد. دوم این‌که سیاست‌های خود را با آمریکا همسو کرده و با کسب رضایت این ابرقدرت به تثبیت نقش خود می‌پردازد.
او در این راه ناچار بر سیاست‌های خطرناک آمریکا هم صحه گذاشته تا بتواند نایب‌الحکومه آمریکا در خاورمیانه باشد. به احتمال زیاد آمریکا هم این نقش را خواهد پذیرفت تا دستش در خاور دور و در مقابله با قدرت فزاینده چین باز باشد. نشانه‌هایی که بر مدعای خود داریم علاوه بر ترتیب سفرهای ترزا می، سکوت او در برابر اقدامات ضد حقوق‌بشری ترامپ است که هیچ همسویی با همتایان اروپایی‌اش ندارد. افزون براین، انگلستان جدا از اتحادیه اروپا چاره‌ای ندارد تا سیاست خارجی خود را به تنهایی تدوین و نقشه جدیدی برای خود تعریف کند. این سیاست به میزان زیادی ضد اروپایی هم خواهد بود و اعضای اتحادیه اروپا متوجه این نکته شده‌اند. نقشی که انگلستان برای خود در خاورمیانه تعریف کرده بدرستی همان نقشی است که اتحادیه اروپا مایل به ایفای آن بود. از آنجا که آمریکا ترجیح می‌دهد با یک مخاطب آن هم از نوع رام و مطیع آن، طرف باشد تا با جمعی از کشورها یا با اتحادیه‌ای که رقیب اقتصادی آمریکا بوده و می‌رود تا به رقیب سیاسی آن هم تبدیل شود، احتمال پیروزی انگلستان خیلی بیشتر خواهد بود و این همان نکته‌ای است که کشورهای قدرتمند اتحادیه اروپا بویژه فرانسه و تا حدی آلمان، ایتالیا و اسپانیا را نگران کرده است .
بنا به همین گزاره‌ها تنظیم سیاست خارجی ایران با انگلستان از اهمیت خاصی برخوردار است. یک نکته مثبت اگر در سیاست انگلستان وجود داشته باشد، این است که این کشور علاقه‌ای به درگیری آن هم از نوع نظامی آن ندارد، ولی اگر آمریکا چنین تمنایی داشته باشد، البته قضیه فرق خواهد کرد. به نظر ما سیاست هویج و چماق با انگلستان جواب خواهد داد. اگر از یک سو این کشور درگیر منافع جدی در ایران باشد و از سوی دیگر از دست دادن ایران برای انگلستان هزینه‌بر باشد، شاید بتوان از طریق بریتانیا از برخی مواضع تند ترامپ نسبت به ایران جلوگیری کرد.
