شعری برای حضرت زهرا (س)/ نامت بلند است ای دلیلِ آفرینش

من از تو می‌خواهم بگویم، واژه‌ها پر...

از آسمان سبز، از فصل کبوتر

من از تو آری، از تو ای بانوی باران!

باید بهاری سبز بنویسم به دفتر

اما چگونه؟ از تو گفتن کار سختی ست

با این زبان الکن و این روح ابتر!

من شاعری تاریک تاریکم، چگونه

در محضر آیینه بنشینم مُنوّر؟!

گاهی دلم لک می‌زند قرآن بخوانم

قرآن، سه رکعت نور، یعنی: فصل کوثر

گاهی دلم لک می‌زند شعری بگویم

شعری شبیه نورتان، سبز و مُعطر

دست و دلم می‌لرزد اما...، کار من نیست

غمگین، قلم را می‌گذارم روی دفتر

من عاجزم از خواندن آیات نورت

طبع مرا در مکتب نورت بپرور

در جان من حکمت بریز، ای جوهر نور!

تا از کراماتت بگویم بار دیگر

باید بخوانم من تو را با لهجه‌ی نور

باید ببینم من تو را با چشم حیدر

تو به ای «بسم الله» دین، توحید نابی

ذکر لبانِ عارف ات: الله اکبر

در تو شکوهِ بندگی را می‌توان دید

ای آبروی قبله و محراب و منبر

انسانیت، حکمت نشین مکتب توست

شاگرد دانشگاه تو، سلمان و بوذر

نامت بلند است ای دلیلِ آفرینش

تو کیستی؟ بانوی دین، زهرای اطهر

 

منبع: فارس