ماجرای دیدار شهید صیاد شیرازی با حضرت امام (ره) بعد از عملیات رمضان

«اول اسفند 1357 بود. انقلاب تازه به پیروزی رسیده بود و ما دنبال نیروهای متعهدی بودیم تا بتوانند ارتش را فعال و با نشاط نگه دارند. در همین روزها، لیستی از اصفهان به دستم رسید که نام تعدادی افسر متدین و خوب در آن نوشته شده بود. برادرم صیاد شیرازی یکی از آنها بود.

همان روز گروهک‌های ضد انقلاب در کردستان و خصوصاً سنندج و مهاباد، اغتشاشاتی راه انداخته بودند و ما می‌­بایستی در کردستان، شخصی را که هماهنگی بیشتری با بچه­‌های سپاه داشته باشد و از روحیه­‌ی بسیجی هم برخوردار باشد، پیشنهاد می‌دادیم تا وحدتی بین سپاه و ارتش بوجود آید.

دوستانمان به دلیل برخوردهای خوبی که از صیاد دیده بودند، ایشان را معرفی کردند و بعد هم توصیه نمودند تا او را- که آن زمان به دلیل برخوردهای بنی­ صدر، از ارتش منفک شده بود و در اداره عملیات سپاه مشغول شده بود ببینیم و این اولین ملاقات بود؛ بر روی کالک عملیات نشسته بود و با ماژیک، مناطقی از کردستان را مشخص می‌کرد. بعدها سپاه تلاش زیادی کرد تا او به عنوان فرمانده‌ی منطقه­‌ی شمال غرب معرفی شود که البته با مخالفت بنی­ صدر روبه رو شد.

او معتقد بود پاسداران می­‌خواهند افسر جوانی را به من تحمیل کنند. گر چه مقاومت می‌کرد، اما دست آخر، کوتاه آمد و قانع شد که صیاد شیرازی را به عنوان فرمانده­ی منطقه­‌ی شمال غرب معرفی نماید و همین باعث شد تا ارتباط دوستانه­ تری بین بچه­‌های سپاه و بسیج و ارتش بوجود بیاید.

بنی­ صدر که از فرماندهی کل قوا کنار زده شد، امام (ره) شخصاً فرماندهی کل قوا را بر عهده گرفتند و من هم در شهریور سال 1360 شدم فرمانده کل سپاه. یکی دو ماه بعد صیاد هم به فرماندهی نیروی زمینی ارتش منصوب شد. از آن روز به بعد با هم نشستیم و طراحی عملیات کردیم؛ سلسله عملیات‌هایی به نام کربلا، از کربلای 1 تا 14.

طرح­‌هایمان را می­‌بایست شورای عالی دفاع تصویب می‌کرد تا قابلیت اجرایی می‌داشت. دوستانمان در شورای عالی دفاع، از این که می‌دیدند دو جوان آمده‌اند و طرح آزادسازی بستان، شوش و دزفول و اهواز و خرمشهر را ارائه می‌­دهند، تعجب کرده بودند. آخر تا آن روز، ما در جبهه­‌ها به جز عملیات ثامن‌الائمه (ع)، موفقیت چشمگیر دیگری نداشتیم.

آن­‌ها با طرح­‌های ما موافقت کردند، گر چه ناباوری را در چهره‌­شان می­‌دیدیم. از همان عملیات طریق‌القدس، قرارگاه مشترکی را که تا آن زمان نبود تأسیس کردیم و بعد هم طرح دیگری به نام فرمانده مشترک. و ما توانستیم با این مدل جدید، پیروزی­‌های خوبی را به دست بیاوریم.

برادرم صیاد، در حقیقت به دلیل برخورداری از روحیه‌­ی انقلابی، توانسته بود خودش را به نیروهای انقلاب نزدیک کند و علاوه بر اینها، دانش نظامی خوبی هم داشت و ارتش را هم خوب می­‌شناخت. گاهی وقت­‌ها از صبح تا شب و از شب تا صبح، کار می­‌کردیم. ایشان می‌خوابید، من بیدار بودم؛ من می­‌خوابیدم، او بیدار بود و روی طرح‌­ها کار می­‌کرد.

یادم نمی­‌رود بعد از عملیات رمضان، رفتیم خدمت امام تا گزارشی از کارها بدهیم. صحبت­‌مان که تمام شد، بلند شدیم دست امام (ره) را ببوسیم؛ امام (ره) دست‌­های ما را گرفتند و میان دست­‌های خودشان قرار دادند و گفتند: «توکل‌تان به خدا باشد و از شکست نترسید.» صحبت­‌های امام (ره) و آن صحنه­‌ی دست گرفتن، روح تازه­‌ای به ما داد تا جایی که مبنای مهمی در تصمیم‌گیری­‌های بعدی شد.

در همین عملیات فتح خرمشهر، بحث­‌های اختلاف‌انگیزی شروع شد؛ هم از سوی بچه‌‌های سپاه و هم از طرف فرماندهان ارتش. اما برخورد ما به گونه‌ای بود که همه تصور می­‌کردند ما یک روح هستیم در دو بدن و این نبود الا صداقت ایشان و آن ارتباطی که با منبع هستی داشت. من شهادت می­­‌دهم که او همیشه در حال عبادت بود. از نمازهای شب گرفته تا سایر فرایض. ملت ما سرباز شجاع و فداکاری را از دست داد که جایش برای همیشه در بین ما خالی است.

منبع سردار آفتاب

انتهای پیام/