گزارش دفاع پرس از استان مرکزی، شهید احمد
کوچکی یکی دیگر از 1400 شهید ارتشی است که از سرزمین آفتاب خود را به میعادگاه
شهادت رساندند، تا با خونشان پای تجاوز دشمن را از مرزهای کشور کوتاه کنند.
شهید احمد کوچکی که فارغ از نام خانوادگی‌اش روح بزرگ و بلندی داشت در سال 42 دیدگاه روشن خود را به روی همشهریانش در شهر سنجان گشود و برای نخستین بار طلوع زندگی را در آسمان اراک دید.
آرزوی شهادت و رسیدن به معشوق همواره یکی از بزرگ ترین آمال برای احمد بود و با گذراندن تحصیلات دوره راهنمایی خود را به کار مشغول کرد.
با شروع حال و هوای انقلاب در کشور گویی که مونس و همدم خود را پیدا کرده و سر از پا نمی شناخت و در تظاهرات و راهپیمایی ها شرکت می کرد و از سخنان روحانیون در مساجد فیض می برد .با اوج گیری انقلاب و پیروزی آن گویی که تمام امیدها و آرزوهای شهید برآورده شده و فقط در جستجوی چیزی است که خود نمی داند.
به دلیل آسیب وی از ناحیه دست در دوران کودکی او قبل از رسیدن به موعد خدمت سربازی معاف گردیده بود اما بی توجه به معافیت خود ، حضورش را برای مقابله و پیکار با دشمنان آماده کرد و در جبهه حاضر شد.
پس از مدتی که از خدمت او می گذشت ماموریت پیدا می کند که در منطقه غرب کشور با کفر جهانی به ستیز درآیند و این ماموریت که اولین و آخرین بود ایستگاهی برای ملاقات او با حضرت حق می شود و احمد برای همیشه سرزمین خاکیان را ترک و در حالی که دو روز به بهار سال 61 باقی مانده بود به بهشت افلاکیان قدم می گذارد.
چند خطی از وصیتنامه شهید:
بسم رب شهدا والصدیقین
ان الله یحب الذین یقاتلون فی سبیله صفا کانهم بنیان مرصوص
همچنانکه وصیت یک وظیفه شرعی است و چون من چند روز دیگر عازم سفر شهادتم از ایزد متعال پیروزی اسلام و طول عمر امام را می طلبم این وصیت نامه را مینویسم تا اینکه آخرین ؟ وظیفه ام عمل کرده باشم آرزویم شهادت و پیروزی جهان اسلام است آرزو دارم شهید شوم تا خدا گونه شوم به اوج کمال انسانیت برسم البته در زندگی ام خدمت چشم گیری به اسلام انجام ندادم شاید با شهادتم خدمتی به اسلام و وطن عزیزم ایران کرده باشم چون من به این آیه شریفه رسیدم که گفته است لن تنالو البر حتی تنفقوا مما تحبون دوست میدارد جان انفاق کنید و این بوداسلام را بالاتر از جان ناچیز خود دیدم و در این موفعیت زمان کشورمان عازم نبرد با کفر شدم تا اکنون این درخت جوان انقلاب اسلامی را بارورتر سازم.
من وصیت مهمی ندارم و تنها وصیت من به خانواده ام مادرعزیزم این است که تا سرحد امکان از گریه و زاری و تاراحتیهای دیگر خودداری کنید و خود را مثل هزاران مادر و پدر دیگر بدانید که فرزندان خود را درراه خدا از دست داده اند و از خدا بخواهید که مرگ من فی سبیل اله باشد و من هم از خدا سعادت و تکامل زور افزون جمهوری اسلامی و امام و امت قهرمان را خواهانم و امیدوارم که فرزند خوبی برای شما بوده باشم و به دوستانم بگویید که خیلی معذرت میخواهم که نتوانستم از شما حلال بودی بخواهم و امیدوارم که مرا حلال کنید به امید پیروزی اسلام بر همه مستکبران. مرگ بر اپریالیسم شرق و غرب. سرباز وظیفه احمد کوچکی.
انتهای پیام/
