به گزارش خبرگزای دفاع مقدس، پنج شنبه بعد از ظهر در حالی که برای تهیه گزارش به قطعه 29 بهشت زهرا(س) رفته بودم با مادر شهیدی برخورد کردم که چیزی از شهیدش به خاطر نداشت؛ ولی به وصیت پسرش عمل کرده و حتی قطره ای اشک در هنگام مواجهه با پیکر شهید نریخته بود. پسرش گفته بود: "اشک شما ارزش دارد، برای امام حسین(ع) گریه کنید نه برای من."
بعد از گذر از این مادر، مادر شهید دیگری را دیدم که کنار قبر پسرش نشسته و در حال خواندن قرآن بود. از رسیدگیهای محدود به خانوادههای شهدا گله داشت و می گفت: من پیرزن با پای پیاده از راه دور برای دیدن پسرم به بهشت زهرا میآیم.
مدتی پیش، بنیاد شهید اتوبوسهایی را برای خانواده های شهدا مهیا کرده بود اما الان همه را لغو کرده و میگویند بودجه نداریم. وقتی از این مادر شهید در مورد فرزندش پرسیدم، پاسخ مشترک همه مادران شهید را داد: پسرم عاشق امام حسین(ع) بود.
نمی دانم چه سری است در عشق میان شهدا و امام حسین(ع). گویا قانون نانوشته ای است پیمان شهدا و سیدالشهدا. انگار هر که عاشق نگردد و در دریای غم کاروان کربلا غرق نشود نمی تواند به ندای "هَل مِن ناصر" حسین و خدایش لبیک گوید.
حقیقتاً شهدا غرق شدگان دریای غم حسینند که تاب غریبیش را نیاوردند و برای جان فشانی در راه امام شهیدان از یکدیگر سبقت گرفتند و رفتند تا در محضر مولای خود، معنای حقیقی "فاستبقوا الخیرات" باشند.
