گروه استان‌های دفاع پرس- احمد دواتگر؛ چهارم شعبان مصادف است با ولادت حضرت ابوالفضل (ع). در نگاه ما عباس (ع) تمثال وفاداری، غیرت، مردانگی، عزت و شرف است.
آقایی که به خاطر مشکی آب بی‌دست نشد بلکه معرفت و بصیرتش به او اجازه نداد که به دستانش فکر کند، لذا عباس نه تنها در میدان عمل نترسید بلکه در مقابل دشمنش سر فرود نیاورده و از هیاهویش نیز نترسید و در مسیری که گام برداشته بود ذره‌ای شک و تردید و تزلزل به دل راه نداد و بدون اعتنا به جمعیت کثیر دشمن در آن میدان نابرابر وارد گردید و جانش را تقدیم نمود.
اگر بخواهیم این یار باوفای امام حسین (ع) را در یک جمله بیان نمائیم باید گفت عباس آمد تا شجاعت، ایثار و برادری را به معنای واقعی در دوره‌ای که انجماد فکری بر ذهن مردمان سایه افکنده بود، ثابت نماید.
و چه زیبا میلاد ابوالفضل (ع) به نام روز جانباز لقب گرفته است واژه جانباز یادآور حماسه دلاورمردانی است که با لبخند خود بر زخم‌های ناشی از اصابت تیر و ترکش نام زیبای عباس (ع) را در کربلا زنده می‌کنند.
روز جانباز روز کسانی است که همانند عباس (ع) در وفاداری به امام و ولی زمان خود پایدار ماندند.
روز جانباز نگارنده را یاد جانباز ۷۰ درصد «حاج رجب محمدزاده» می‌اندازد، همان جانباز عزیز و غیرتمندی که در سال ۹۵ برای همیشه آسمانی گردید.
او که بعد از مجروحیت سال‌ها در خانه ماند و کمتر در مجامع عمومی ظاهر گردید چون می‌دانست حضورش در خیابان و یا کوچه بعضی‌ها را به دلیل وضعیت صورتش که بطور کامل به هم ریخته شده بود، فراری خواهد داد اما حیف همان جماعت نمی‌دانستند زیباترین صورت را حاج رحب داشته است جماعتی که نمی‌دانستند او ۲۹ سال با نی غذا خورد تا یک وجب از سرزمینی که صورتش برای آن فدا شده است؛ به تاراج نرود.
کمتر کسی بود که از حال و روزش خبر داشته باشد ولی او از بابت جانبازی‌اش هیچ ادعایی نداشت تا آنجا که وقتی در کوچه پس‌کوچه‌های شهرش با تهمت جذامی روبرو گردید آن تهمت ناروا را با جان و دل خرید اما حیای او به وی اجازه نداد که خود را جانباز بنامد مثل بسیاری از جانبازان که هر روز با آن‌ها در خیابان‌های شهرمان روبرو می‌شویم بدون آنکه بدانیم او همان مرد بزرگی است که در روزگاری نه چندان دور از عزت و استقلال این کشور دفاع نموده است اگر چه با بی‌مهری‌های برخی افراد نیز روبرو می‌شوند اما زبان به شکوائیه باز نکرده‌اند زیرا بر این اعتقاد است معامله‌ای بود که در راه خدا شکل گرفته لذا همان بی‌مهری‌ها را با جان و دل آن هم برخلاف میل باطنی خود می‌پذیرد و برای رضای خدا تحمل می‌کند زیرا مثل برخی‌ها به دنبال گرفتن سهم و یا غنیمت خود از انقلاب نمی‌باشد همانطور که انتظار ندارد که به او ذخیره انقلاب لقب دهند.
اما یقین دارم آیندگان قضاوت خوبی در مورد آن‌ها خواهند کرد اما حیف که هیچ یک از این بزرگ‌مردان مرد در آن روزگار در قید حیات نخواهند بود و تنها حماسه آن‌هاست که نسل به نسل بر زبان‌ها جاری خواهد بود.
انتهای پیام/
