شهید «محمد حسین سمیعی» نخستین روز از بهار سال 43 در صبح فروردینی قدم در خانواده سمیعی گذارد.
اسمش را در شناسنامه، «محمدحسين» مي گذارند، ولی در خانه ابراهيم صدايش ميکنند.
محمد حسین در بیست و هفتم اردیبهشتماه سال 65 در عملیات پدافندی توسط گلوله دشمن به مقام شهادت دست یافته و به خیل شهدای استان مرکزی پیوست.
فرازی از وصیتنامه شهید سمیعی:
«ولا تحسبنّ الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاء عند ربهم یرزقون»
هرگز مپندارید کسانیکه در راه خدا کشته شدهاند مردهاند، بلکه زندهاند و نزد خدایشان روزی میخورند .
با سلام و درود به امام امت و امت شهید پرور ایران و با سلام و درود به تمامی مستضعفین جهان که همیشه زیر بار ظلم و ستم بودهاند، با سلام و درود فراوان به خانواده شهدا که چنین فرزندانی را تربیت کردهاند که اینگونه مردانه در مقابل بیگانگان و جهان خواران ایستادگی کردند و با نثار خون خویش این انقلاب را به ثمر رساندند، آنان که از همه چیز خود گذشتند و برای این جهان که ما چند صباحی بیشتر در آن نیستیم ارزشی قائل نشدهاند و معاملهای با پروردگار خویش بستند و شرح این معامله چنین است.
شهید جانش را در راه خدای یکتایش میدهد، خداوند هم در برابر این چیز با ارزشی که از او میگیرد بهشتی را به وی ارزانی میدارد و او را از یاوران خویش میداند.
ما فرزندان ایرانی تا آخرین قطره خون خود در برابر ظالمان و بیگانگان و کافران ایستادگی میکنیم و به شما امت شهید پرور قول میدهیم در این راه که گام برداشتهایم، همیشه ثابت قدم خواهیم بود.
و در آخر وصیتنامه از خداوند بزرگ دو چیز را می خواهم، یکی اینکه میخواهم تمام گناهان مرا ببخشد و توبه مرا بپذیرد و دوم اینکه از شما پدر و مادر عزیزم طلب بخشش میکنم و امیدورام که از دست من راضی باشید.
هموطنان دعای همیشگی یادتان نرود: خدایا خدایا تو را به جان مهدی تا انقلاب مهدی خمینی را نگه دار. و همیشه امام را دعا کنید.
انتهای پیام/