به گزارش خبرنگار دفاع پرس از مازندران، احمد دواتگر رزمنده مازندرانی به مناسبت عروج ملکوتی حضرت امام(ره) بزرگ معمار این انقلاب متن یادداشتی به دفتر خبرگزاری دفاع پرس در مازندران ارسال کرد که در ادامه می آید:
در تقویم تاریخ سیاسی کشور عزیزمان ایران روزهایی وجود دارد که یادآور لحظاتی است که به واسطه حوادث و یا اتفاقات شکل گرفته در آن روزها خاطرات تلخی را در ذهنمان تداعی می کند.
از جمله اتفاقات ناگوار که در دورانی نه چندان دور مردم کشور اسلامی ام ایران را عزادار خود کرده بود، وفات پیر و مراد ما خمینی کبیر و یا بهتر بگویم آقا روح الله را می توان نام برد. آقا روح اللهی که با شکل دادن انقلاب اسلامی در ایران دنیای شرق و غرب آن روزگار را به حیرت واداشته، و با نفس گرم مسیحایی خود جان تازه ای به حیات سیاسی مردم ایران بخشیده بود.
آن روزها نگارنده به اتفاق جمعی از دیگر دوستان آزاده در شهری که به نام زادگاه صدام لقب گرفته است، در اردوگاه ۱۲ تکریت به عنوان اسرای ایرانی و یا بهتر بگویم در اردوگاهی که بدترین شکنجه ها در آن حاکم بوده است حضور داشتم.
شاید شنیدن و یا گفتن واژه شکنجه به زبان خیلی‌ها راحت باشد اما آنهایی که فرود کابل های فشار قوی برق به قطر یک لامپ مهتابی را بر بدن خود حس کرده اند و یا به جرم دست نکشیدن از اعتقادتشان ضربات مشت و لگد، تحمل خوردن سیلی به صورت آن هم نه با دست بلکه با نواخته شدن دمپایی بر صورت خود را لمس کرده اند، آنهایی که تنها به جرم خواندن دعا و قرآن و حتی نماز در نیمه های شب بارها با توهین و شنیدن جملات رکیک همراه با انداختن در چاه فاضلاب روبرو شده اند، و یا کسانیکه طعم سختی فرمان بشین و برپاهای نگهبان های خل و چل عراقی در اوج گرمای طاقت فرسا در تکریت و یا دیگر اردگاه ها را تجربه کرده اند (که در بسیاری موارد به دو ساعت هم می کشید تا جائیکه عرق از سر و روی بچه ها سرازیر می شد) خوب می دانند که منظورم از شکنجه توسط نگهبان های بعثی عراقی که امروزه در نقش نیروهای داعش در این کشور مشغول به جنایت هستند، چه می باشد.
بگذریم ...
این وظیفه تاریخ است که بایستی بنویسید فرزندان و مقلدین آقا روح الله در اردوگاه های عراق با چه شکنجه هایی روبرو بوده اند؟ شکنجه هایی که به دنیای قبل از رونسانس در اروپا شباهت داشته است تا دنیای به ظاهر متمدن قرن بیست. اگر چه در میان افکار ظالمانه شگنجه گران آن دوران و این دوران هیچ تفاوتی وجود ندارد.
نمی دانم آیا شهر تکریت با مردمانش هم نفرین شده اند یا نه؟ اما همین مقدار می دانم انگار آب و هوای این شهر نیز همراه با مرمانش که شدیدا به صدام وفادار بوده اند، با ما همراه نبوده و همواره سر ناسازگاری داشت.
خرداد سال ۱۳۶۸ را خوب به خاطر دارم چند روزی بود که در روزنامه الثوره و القادسیه عراق خبر بیماری امام را در بوق و کرنا کرده بودند. ظاهرا بیماری امام جدی به نظر می رسید زیرا خوشحالی نگهبان های اردوگاه نشان دهنده این واقعیت تلخ بوده است اما ما همچنان آن را جدی تلقی نمی کردیم تنها سلاحی که در این شرایط بسیار حساس تسلی دلمان شده بود بلند کردن دست دعا و درخواست از ذات اقدس الهی برای شفای امام بزرگوارمان بود چون کار دیگری از ما ساخته نبوده است اگر چه قضا و قدر الهی بگونه ای دیگر رقم خورد.
این در حالی بود که از دهم خرداد به بعد نگهبان های اردوگاه با خبرهای ضد و نقیض تلاش داشتند تا اعصاب همه را به هم بریزند لذا جنگ روانی سختی توسط آن ها در حال شکل گیری بود هیچکس نمی دانست در ایران چه خبر است و همین موضوع فشار زیادی را بر عزیزان آزاده وارد می کرد.
یادم است دوست عزیز بنده آقای دکتر سید جمال مغزی از بچه های لشگر نجف اشرف یکی دو شب قبل از وفات امام به بنده گفته بود:
دواتگر اگر بیماری امام صحت داشته باشد و اتفاقی برای ایشان بیافتد وضعیت کشور چگونه خواهد بود...
عرض کردم سید جان نمی دانم فقط بایستی به خدا توکل کرد و...
در افکار اما و اگرهای خود غوطه ور بودیم که آن چیزی احتمالش را نمی دادیم شکل گرفته بود اما همچنان باورش برایمان سخت بود. شب چهاردهم خرداد نگهبان های عراقی با خوشحالی وصف نشدنی خودشان را سراسیمه به کنار میله های آهنی آسایشگاه ها رسانده و خبر فوت امام را مطرح نمودند اما در آسایشگاه ۸ بسیجی عزیز ما حسن آقا اصغری نژاد از بچه بسیجی های شجاع و نترس لشگر همیشه قهرمان ۴۱ ثارالله تمام برنامه های آن ها را به هم ریختند.
علی نگهبان بسیار خبیث بعثی در آن شب نفس
گیر ماموریت یافته بود تا خودش را به آسایشگاهی که حسن آقا در آن حضور داشته است برساند
چون از قبل با روحیه مقاوم ایشان آشنایی داشته است بدون مقدمه وی را صدا نمود و با
همان لحن مسخره اش که تنها مخصوص خود او بوده است اعلام می کند: خمینی موت یعنی امام
فوت کرده است حسن آقا نیز با همان صبری که داشت بدون ترس و واهمه این آیه قرآن را برای
پاسخ به بی ادبی نگهبان عراقی تلاوت نمود: یا ایها الذین آمنو ان جاء کم فاسق بنبإ فتبینوا ...
ای کسانیکه ایمان آورده اید اگر فاسقی برای شما خبری آورد، فوری تحقیق کنید مبادا به خاطر زودباوری و شتاب زدگی تصمیم بگیرید و ناآگاهانه به قومی آسیب رسانید، سپس از کرده خود پشیمان شوید.
علی نگهبان بعثی از شنیدن این آیه برآشفته شد و این خود بهانه ای برای شکنجه حسن آقا اصغری نژاد در فرادی صبح بعد از آمار خسته کننده همیشگی شان شد که این خود داستان مفصلی دارد.
چاره ای نبود و می بایست به تقدیر الهی تن داده و می دانستیم که برای همیشه امام را از دست داده ایم اما باورش باز هم برایمان بسیار ناگوار و تلخ بوده است همه به یگدیگر می گفتند دیگر یتیم شده ایم و....
لحظات سختی را در روز ۱۴ خرداد سپری کرده بودیم و بی خبر از همه جا زانوی غم در بغل گرفته بودیم هر کس در خلوتی که برای خود درست کرده بود؛ مشغول گریه و زاری شد، گریه ای که از عمق وجود بچه ها سرچشمه داشت، فضای اردوگاه کاملا فضای حزن و اندوه شده بود لذا عراقی ها نیز که این موضوع را خوب فهمیده بودند تلاش کردند تا با افزایش تعداد نفرات در گوشه و کنار اردوگاه بر شرایط غیر قابل پیش بینی آن روز تسلط داشته باشند.
همراه با این ماتم عظیم آنچه که بدجوری ما را اذیت می کرد این بود که نمی دانستیم اوضاع ایران چگونه است و چه کسی جانشین امام خواهد شد و آیا همان راهی را ادامه خواهد داد که بزرگ معمار این انقلاب آن را برای آیندگان ترسیم کرده بود.
نگرانی ما اگر چه جدی بوده است اما این نگرانی تنها یک روز ادامه داشت زیرا با انتخاب خلف صالح ایشان مقام عظمای ولایت به عنوان جانشین برحق پس از امام به تمام اما و اگرهای آن لحظات سخت پایان داده بود.
یاد و نام بنیانگذار انقلاب اسلامی ایران امام خمینی (ره) همواره گرامی باد.
انتهای پیام/
