به گزارش خبرنگار دفاع پرس از یزد، برای رسیدن صفای
باطن، کمال و قرب حق، دعا و نیایش به درگاه خدای سبحان بسیار موثر است. دعا و نیایش، پیوند
انسان را با خدای یکتا برقرار نموده و موجب پرواز روح به سوی ملکوت می‌شود.
در ادامه به فرازهایی از مناجات شهدای استان یزد اشاره‌ای خواهیم داشت.
بارالها! ما به آرزوى خود كه همانا شهادت بود رسيديم و گامى برداشتيم براى فتح كربلا. (شهید حسين ابراهيم‌زاده)
خدايا! ما را بيامرز و به ما صبر عطا كن و قدمهايمان را استوار بگردان و بر قوم كافر پيروزمان كن. ( شهید محمدابولى)
خدايا! تو شاهد باش كه من در جبهه‌هاى حق عليه باطل و بر روى اين خاک‌هاى گرم خوزستان و در سرزمين جنوب كشور اسلامى گام برداشتم تنها و تنها بخاطر رضاى تو و بخاطر حفظ اسلام و ميهن؛ اميد آنكه مورد قبول درگاهت قرار بگيرد. (شهید احمد ابويى‌زاده مهريزى)
شهادت عشق است ما را از معشوق مى‌ترسانيد.
الهى شكر به درگاهت كه نعمت جهاد در راهت را نصيب من گردانيدى.
خدايا! ما را اين عزت بس كه تو پروردگارى. خدايا! مرا اين افتخار بس كه بنده تو باشم. تو آنچنانى كه من می‌خواهم. (شهید نادراحمدى محمدآباد)
خداى را شكر مى‌كنم كه به من توفيق جهاد در راهش عطا كرد كه شايد رحمت الهى شامل حالم شود و خون ناقابلم را به زمين بريزد و بدانيد اگر شهيد شدم فقط براى احيای اسلام بوده است. (شهید ماشاالله اسلامى)
خدايا! تو خود شاهدى كه من مدت‌ها بود كه انتظار چنين روزى را مى‌كشيدم تا شهد گواراى شهادت را نوشيده و اين توفيق عظما نصيبم گردد چون تو خود آن را فوزى عظيم دانسته‌اى و برترين درجات و عالي‌ترين مقام را براى شهيد و مقام شهادت توصيف كردى. چه روزها و شب‌هایى كه ملتمسانه از خداى تبارک و تعالى درخواست مى‌كردم كه خداوند منان و رحمان قطره‌اى از اقيانوس بى‌كران و بى‌منت‌هاى رحمت خود را شامل حالم كرده و مرا به مقام والا و گران‌بهاى شهادت مفتخر كند و مرا به لقاء خود برساند. خدايا! اين شهادت را از حقير بپذير و مرا نااميد و مأيوس نساز. (شهید حسن اسماعيلى)
خدايا! شكرت كه لايق دانستى و به درگاه بزرگت قبولم كردى .
خدايا! قلبم سياه بود و حالا كه بردنم را بر ماندنم ترجيح دادى گناهم را بيامرز تا سبكبال به سوى تو بيايم و به سوى تو پر بكشم. (شهید على اسمعيلى باجگانى)
پروانگان را در طلب پرواى جان نيست هر كس كه از جان نگذرد از عاشقان.
خدايا! ما را در راهى قرار ده كه انبياء و اولياء رفتند. بارالها! به ما مرگى ده كه در آن خوارى و ذلت نباشد. (شهید محمدعلى افخمى اردكانى)
«اياک نعبد و اياک نستعين - اهدنا صراط المستقيم» كه تمام ما از او كمک مى‌خواهيم.
به اميد آن ثانيه‌اى كه مرگ سرخ كه سرچشمه از محراب على (ع) و شمشير حسين (ع) مى‌گيرد در آغوش گيرم و تمامى شما سروران عزيز و ارجمند خود را به خدا مى‌سپارم و اين مرگ را قبل از همه، خود به خود تبريک مى‌گويم.
خدايا! به حق حق‌دارانت قسمت مى‌دهم كه نااميدم نفرمائى. (شهید على‌رضا اقبال)
با همه وداع مى‌كنم و مى‌خواهم فقط با خود تنها باشم. خدايا به سوى تو مى‌آيم از عالم و عالميان مي‌گريزم، تو مرا در جوار رحمت خود سكنى ده. (شهید على‌اكبر اقبالى زارچ)
چند بيت شعر كه از قلب خود برخاسته مى‌نويسم.
من چو مفلوكان نمى‌خواهم كه در بستر بميرم. مى‌روم تا همچو مردان در دل سنگر بميرم؛ زندگى آب است اما جرعه جام شهادت مى‌روم تا با رضاى كامل مادر بميرم؛ اى خوشا با فرق خونين در لقاى يار رفتن سر جدا پيكر جدا در محضر دلدار رفتن. (شهید حسن اكرمى ابرقويى)
