به گزارش گروه سایر رسانه های
دفاع پرس، در شرق استان گیلان شهری بین دریای خزر و لیلاکوه خودنمایی می‌کند که خون‌گرمی شالیزارهایش با خونسردی باغ‌های چایش در هم آمیخته است. دیدن چهره مهربان و همیشه بهاری مردمان لنگرود با آن نگاه‌های روشن، آروزی تمام کسانی است که یک بار نان و نمکی از سفره اخلاصشان خورده‌اند.
شهرستان لنگرود با وسعت 480 کیلومتر مربع از شمال به دریای خزر، از غرب به لاهیجان و از شرق به رودسر می‌رسد. لنگرود قدمتی دیرینه دارد و نامش 900 سال قبل در کتب تاریخی آمده است. ظاهراً لنگرود از دو کلمه لنگرگاه و رود گرفته شده زیرا لنگرود ابتدا یک لنگرگاه بوده و رودخانه‌ای در جوار آن به دریای خزر می‌ریخته است.
آب و هوا و جغرافیای استثنایی لنگرود موجب شده است که گرایش اصلی مردم شهرستان به کشاورزی باشد. برنج، چای و صیفی جات اصلی‌ترین محصولات کشاورزی لنگرود هستند و در عین حال صید ماهی هم به عنوان شغل در میام مردم رواج دارد. بازار هفتگی لنگرود که دوشنبه‌ها و چهارشنبه‌ها برپا می‌شود یکی از جاذبه‌های گردشگری لنگرود است و شهرت زیادی دارد.
در کنار گرایش مردم لنگرود به کار کشاورزی، تولید و پخت انواع نان محلی و سنتی رواج فراوانی دارد تا جایی که در برخی از روستاهای لنگرود بیش از 80 درصد افراد شاغل در نانوایی‌های سنتی مشغول امرار معاش هستند. در ابتدای مسیر لنگرود به سوی لیلا کوه، زنان سختکوش لنگرودی با دستان پرتلاش مشغول پخت انواع نان هستند. پخت نان محلی در لنگرود این روزها به منبع درآمدی کاملاً جدی و قابل تکیه برای زنان خانه دار و حتی کشاورزان تبدیل شده. نان کشتا، نان خلفه نان، تمیجان و نان نمونه‌هایی دیگر از نان‌های سنتی لنگرود است که بوی خوششان هوش از سر هر گردشگری می‌برد.
جوادی یکی از تولید کنندگان موفق نان برنجی در لنگرود است. او درباره شغلش می‌گوید: «کار اصلی من و همسرم زراعت چای بود اما بعد از کسادی بازار چای وارد کار پخت نان برنجی شدیم. بیش از 20 سال است که از نان ریزه، نان برنجی تولید می‌کنم. در روزهای ابتدایی کل فرآیند تولید نان از خمیرگیری تا چانه زنی را با دست و ابزارهای سنتی انجام می‌دادم اما با افزایش تعداد مشتری‌ها و استقبال گردشگران، دیگر روش سنتی جوابگو نبود و از دستگاه‌های صنعتی استفاده کردم.»
سید ابراهیم جوادین یکی از بزرگترین تولیدکنندگان نان برنجی در لنگرود است. او بیش از 17 سال است که نان برنجی تولید می‌کند. سید ابراهیم هم، زمانی یکی از چای کاران موفق لنگرود بوده اما کسادی بازار چای او را به سوی تولید نان محلی سوق داده است. او دراین باره می‌گوید: «در سال 4 بار برداشت چای داشتیم و بسیار هم موفق بودیم اما کسادی بازار ناگزیرم کرد شغلم را تغییر دهم. دخترم در خانه همسایه پخت نان برنجی و نان‌های محلی را یاد گرفت و کم کم در خانه با وسایل تولید نان برنجی را شروع کردیم. من نان‌ها را به بازار محلی لنگرود می‌بردم و می فروختم. با اینکه تولید محدودی داشتیم اما کاملاً کفاف زندگی‌مان را می‌داد.»
او می‌افزاید: «چند سال قبل بسیج سازندگی وارد عمل شد و با پرداخت تسهیلات به مردم، به آن‌ها کمک کرد تا دستگاه‌های صنایع تبدیلی و ابزارهای صنعتی تولید نان محلی را تهیه کنند و تولیدشان را افزایش دهند. من و بسیاری دیگر از نانوایان لنگرودی از این امکان استفاده کردیم و به همین دلیل تولید، فروش ودرآمدمان افزایش قابل توجهی پیدا کرد. در حال حاضر به همراه همسرم 5 روز در هفته از ساعت 4 و نیم صبح تا 1 بعد از ظهر مشغول تولید نان در کارگاه هستیم.»
سید ابراهیم درباره علت موفقیتش در تولید نان برنجی خاطرنشان می‌کند: «من نان کهنه را قاتی نان‌های نو دست مردم نمی‌دهم. وقتی برای فروش نان به بازار می‌روم، به مردم راست می گویم، به آن‌ها می گویم که این نان دقیقاً چه زمانی پخته شده. مشتری‌های من ثابت و همیشگی هستند چون از من صداقت دیده‌اند. اگر صداقت در کار باشد، خدا به کار برکت می‌دهد. مشتری‌های من حتی اگر محتاج نان هم باشند، منتظر می‌مانند تا روز چهارشنبه من را در بازار ببینند و قبل از آن از کسی نان نمی‌خرند.»
قدمت تولید نان برنجی در لنگرود به بیش از 100 سال قبل بازمی گردد. در حال حاضر در لنگرود و روستاهایش صدها کارگاه تولید نان برنجی مشغول به فعالیت است. هر کارگاه خانگی تولید نان برنجی 3 تا 5 نفر را مشغول به کار می‌کند. با پرداخت پرداخت 1 میلیارد و 200 میلیون وام به کارگاه‌های کوچک و خانگی تولید نان توسط بسیج سازندگی، 380 نفر دیگر در این حوزه مشغول به کار شده‌اند.
منبع: پایگاه اطلاع رسانی بسیج سازندگی
