به گزارش دفاع پرس از کرمانشاه، شهید «منوچهر شاطرآبادی» در تاریخ نهم شهریورماه سال 1344 در خانواده‌ای با ایمان و متعهد، در باختران دهکده «شاطرآباد» چشم به عرصه هستی گشود و خانواده‌اش نام او را «منوچهر» گذاشتند.
از همان کودکی چهره بشاش و سیرت انقلابی نشان‌گر آینده‌ای درخشان و تابناک را داشت و فعال و پرتلاش بود.
دوران ابتدایی را در دبستان
صنعت و تحصیلات راهنمایی خود را در مدرسه سروش به پایان رساند و با انتخاب رشته تحصیلی «علوم
تجربی» به تحصیلات خود در دبیرستان ادامه داد، اما با وجود جنگ تحمیلی عراق بر علیه ایران،
هم‌پای مبارزه با اعمال داخلی امپریالیسم و مقدم شمردن جبهه، ادامه تحصیل نداد.
وی در تاریخ چهارم مهرماه سال 1363 در جبهه «قصر شیرین» بر اثر انفجار خمپاره، شدیداً مجروح و در بیمارستانی در تهران چند روز بستری شد، تا اینکه در یازدهم همان ماه، مصادف با عاشورای حسینی، به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
فرازی از وصیت‌نامه شهید «منوچهر شاطرآبادی»:
... پدر و مادرم! اگر من شهید شدم، بدانید که راه امام‌حسین (ع) را رفته‌ام، راه علی‌اکبر و علی‌اصغر را رفته‌ام، راه حضرت ابوالفضل (ع) را رفته‌ام. راه بهشتی، رجایی، باهنر، مطهری و راه تمام شهیدان صدراسلام تاکنون را رفته‌ام و خون من در برابر خون‌های ریخته شده‌ی دیگر شهدا بسیار ناقابل است، پس به جای اینکه برای من گریه کنید، برای امام حسین (ع) گریه کنید و لبخند پیروزی بزنید.
در قاموس شهادت، واژه‌ی وحشت معنی ندارد و راهی است که باید پیمود و سفری است که باید رفت، پس چه بهتر که در حال خدمت برای رضای خدا و اسلام و ملت شریف اسلامی شربت شهادت را بنوشم و با سرافرازی به لقاءالله روم، که این همان است که اولیاءالله آرزوی آن را می‌کردند و از خدای بزرگ در مناجات خود طلب می‌کردند. گوارا باد شربت شهادت بر شهدای انقلاب اسلامی به رهبری امام‌خمینی!
به خانواده‌ام توصیه می‌کنم که شب‌های جمعه تمام شهیدان را یاد کنید.
خدایا! تمام کوشش من این است که به تو نزدیک شوم، مرا یاری ده. حالا که در این مکان مقدس یعنی جبهه آمده‌ام هیچ‌گونه آرزویی ندارم جز اینکه خدمت امام عزیزمان برسم.
انتهای پیام/
