به
گزارش دفاع پرس از مشهد، گفتار زیر برشی از کتاب حماسه حسینی به قلم متفکر شهید
علامه مرتضی مطهری است که به موضوع تحریفات عاشورا پرداخته است.
«عامه مردم، دو نقطه ضعف در موضوع عزاداری امام حسین(ع)دارند؛ یکی از نقاط ضعف این است که معمولاً، هم صاحبان مجلس، یعنی موسسین مجالس- چه انها که در مساجد تأسیس یک جلسه می کنند و چه انهایی که در منازلشان- و هم مستمعین[خواهان زیادی جمعیت هستند]؛ اگر جمعیت، ازدحام کند، راضی هستند و اگر جمعیت ازدحام نکند، راضی نیستند. این نقطه ضعف است. این جلسات برای این نیست که جمعیت ازدحام کند یا نه! مگر ما می خواهیم سان ببینیم؟ مگر ما می خواهیم رژه برویم؟ هدف، چیز دیگری است؛ هدف، آشنا شدن با حقایق و مبارزه کردن با تحریفات است.
نقطه ضعف دوم عوام الناس در مجالس عزاداری، این مسأله شور و واویلا به پا شدن است. باید منبری حتماً در آخر ذکر مصیبت کند و در این ذکر مصیبت هم نه تنها مردم اشک بریزند؛ اشک بریزند قبول نیست، باید مجالس از جا کنده شود، باید شور و واویلا به پا شود. من نمی گویم مجلس از جا کنده نشود؛ من می گویم این نباید هدف باشد.
من می گویم اگر کسی در آن مسیر صحیح، با بیان حقایق و واقعیات، بدون آن که یک روضه دروغی بخواند، بدون اینکه جعلی بکند، بدون اینکه تحریفی بکند، اگر اشکی از روی صداقت و حقیقت ریخت، شور و واویلا هم به پا شد، مجلس هم کربلا شد، بسیار خوب؛ ولی وقتی که نبود، آن وقت ما باید با امام حسین(ع) بجنگیم؟! دشمنی کنیم؟! دروغ ببندیم؟! دروغ بگوئیم؟!
حال، این نقطه ضعف مردم عوام است. با این نقطه ضعف چه باید کرد؟ در همه اینها مردم مسئولند. مردم دو مسئولیت بزرگ دارند: یک مسئولیت این است که نهی از منکر بر همه واجب است. وقتی می فهمید و می دانید- و مردم هم اغلب می دانند- که دروغ است؛ نباید در آن مجلس بنشینید که حرام است؛ بلکه باید مبارزه کنید. و دیگر این تمایلی است که صاحب مجلسها و مستمعین، به گریاندن مجلس دارند؛ مجلس باید بگرید، باید کربلا شود. روضه خوان بیچاره می بیند اگر بنا شود هر چه می گوید، از آن راستها باشد، مجلسش نمی گیرد، بعد همین مردم هم دعوتش نمی کنند، ناچار یک چیزی هم اضافه می کند؛ این انتظار را مردم باید از سر خودشان بیرون کنند.
نگویند فلان روضه خوانی که مجلس او می گیرد، فلان روضه خوان که کربلا می کند؛ کربلا می کند یعنی چه؟ شما باید روضه راست را بشنوید تا معارف و سطح فکرتان بالا بیاید؛ به طوری که اگر در یک کلمه، روحتان اهتزاز پیدا کرد، یعنی با روح حسین ابن علی هماهنگی کرد و اشکی ولو ذره ای، ولو به قدر بال مگس جاری شد، اگر یک چنین اشکی در حالت هماهنگی روح شما با حسین ابن علی از چشم شما بیرون بیاید، واقعاً مقام بزرگی برای شماست. اما اشکی که از راه قصابی کردن بخواهد از چشم شما بیاید، اگر یک دریا هم باشد، ارزش ندارد.
