به گزارش دفاع پرس از مشهد، به مناسبت فرارسیدن سی و ششمین سالگرد شهادت حجت الاسلام و المسلمین سید عبدالکریم هاشمی نژاد از روحانیون برجسته و انقلابی مشهد که حضرت امام به او لقب «فاضل» و «جوانمرد» دادند به بخشی از سخنان این شهید عالیقدر با موضوع مقام شهید از نظر مکتب اسلام که در یکی از مجالسی که پس از پیروزی انقلاب اسلامی برای بزرگداشت شهدا برپا شده بود ایراد کرده اشاره خواهیم داشت.
«هر انسانی و به طور کلی هر موجود زنده ای دارای یک تولد است و یک مرگ. هر انسانی یک روزی از مادر متولد می شود و روزی هم از جهان رخت برمی بندد و به سراغ جهان دیگر می رود. هم موجودات جاندار و هم حیوانات این تولد را دارند و بعد هم این تولد به دنبال خودش مرگ دارد.
هیچ موجود زنده ای نیست که روزی متولد شود و روز دیگر مرگ به سراغ او نیاید؛ اما ما یک نوع تولدهای دیگری داریم که این تولدها به دنبال خودش مرگ ندارد و این تولدها مانند تولد اول نیست که هر انسانی این تولد را دارد وهر موجود زنده و حیوانی هم آن تولد را دارد. این نوع تولد در اختیار همه کس نیست در انحصار انسان های ممتاز و افراد مشخص و معینی است و آن تولد، تولد شخصیت انسان هاست؛ مثلا روز مبعث با روز ولادت رسول اکرم (ص) تفاوتی که دارد این است که در روز ولادت پیغمبر خدا (ص) پیغمبر از مادر متولد شد اما در روز مبعث شخصیت پیغمبر تولد پیدا می کند. این نوع تولد در اختیار انسان ها نیست، و متعلق به انسان ها هم نیست و در انحصار جمع خاصی هم نیست. تولد شخصیت انسانهاست که به دنبال خودش مرگ ندارد. این تولد در بسیاری از انسان هایی که بتوانند موفق بشوند و به این مرحله برسند از طرق گوناگون و با استفاده از عوامل مختلف به وجود می‌آید؛ یکی از مهم ترین عواملش شهادت است. شهید با شهادت خودش تازه متولد می‌شود؛ ولی این که قرآن دارد روی این مسئله تکیه می کند «ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون» اصلا این فکر را نکنید که شهید مرده؛ خیر شهید زنده است؛ چرا قرآن روی این مسئله با این تأکید تکیه می کند؟ برای این که شهید با شهادت خودش تازه تولد پیدا کرده است، اما از آن نوع تولدی که مرگ را به دنبال ندارد حیات ابدی دارد و هیچ عاملی نمی تواند روی این تولد خط قرمز بکشد؛ بنابراین ما وقتی دربار شهید صحبت می کنیم یعنی یک انسانی که از انسان های دیگر جدا شده و به پرواز خود به سوی تکامل و ملأ اعلی و خدا ادامه داده آن قدر رفته و رفته و در یک مقام والایی قرار گرفته است که خداوند به زبان پیغمبرش حیات دائمی او را تضمین کرده و روی این مسئله تکیه کرده و به مردم می گوید حتی فکر نکنید که شهید مرده است.
شهدا یک حیات دیگری دارند آن ها مرگی را انتخاب کردند با اراده خودشان که با انتخاب آن مرگ، تولدی پیدا کردند که به دنبال آن تولد، مرگ و نابودی و نیستی وجود ندارد و لذا وقتی یک بچه از مادر متولد می شود در یک خانواده تولد پیدا می کند برایش شناسنامه می گیرند این پسر کیه؟ پدرش کیه؟ و مادرش کیه؟ این تولد اولی است؛ در تولد اولی هر انسانی در یک محیط خانوادگی تولد پیدا می کند؛ در خانواد مشخص و در یک جمع محدودی قرار می گیرد؛ ولی در تولد دوم چطور؟ در تولد دوم آیا برای شهید شناسنامه می گیرند؟ بله اما وقتی می خواهند بنویسند این متعلق به چه خانواده ای است؟ مال کیه؟ می نویسند: مال اسلام است و هم جهان. این جا دیگر شهید آن چنان اوجی پیدا کرده که در این اوج آن چارچوب قبلی خانوادگی را در هم شکسته؛ دیگر متعلق به چنان پدر و چنان مادری نیست. متعلق به جامع انسان هاست و متعلق به اسلام و متعلق به خداست. کسی که خدا هم می گوید من خون بهای آن هستم، حالا به این ترتیب باید به پدران و مادران شهید تبریک گفت یا تسلیت؟ در جامعه امروزی که متأسفانه متأثر از دنیای غرب و شرق، مادی است و همه چیز را از این زاویه نگاه می کنند، وقتی در یک خانواده پسر می رود دیپلم می گیرد، لیسانس می گیرد، شغلی پیدا می کند، یک موفقیت این جوری پیدا می کند، پدر و مادر تبریک می‌گویند چرا؟ می گویند این بچه یک مرحله جلو رفته اما وقتی از یک خانواده بچه ای شهید می‌شود، اولین منادی خداست آن هم در کتاب آسمانی، آن هم به این صورت روی آن تکیه کرده، آن وقت باید به این پدر و مادر تبریک گفت یا تسلیت؟!.
در صدر اسلام مادری جوانش را می فرستد به جبهه جنگ، این پسر می رود به جبهه. فرزند منحصر به فرد خانواده است. مادر این جوان دم در خانه ایستاده است که فرماند سپاه اسلام وقتی دارد رد می شود یک بقچه پیچیده کوچکی به او می دهد؛ می گوید این هم امکاناتی است که داشتم برای کمک به ارتش اسلام. چیزی در داخل آن بسته بود. این فرمانده می رود اتفاقا در بین راه یا درداخل جبهه اوایل جنگ با فرزند همین زن برخورد می کند؛ نمی داند آن زن مادر این جوان است. برایش نقل می کند که بله من با یک زن مسلمانی برخورد کردم و او ذخیره ای که داشت که همه امکاناتش بود، این را در اختیار ما قرار داد، برای کمک به ارتش اسلام. این جوان سؤال می کند و او خصوصیاتش را نقل می کند. جوان می گوید: این زن مادر من است و مرا به جنگ فرستاده و اتفاقا من فرزند منحصر به فرد او هستم. -مادرها تقاضا می کنم دقت بفرمایید- فرماند سپاه مراقب این جوان است می‌بیند در جبهه خوب می جنگد، ولی بعد از پایان جنگ یا قبل از پایان جنگ متوجه می‌شود که این پسر جوان ضربه سختی دیده و از اسب روی زمین افتاده و خون از بدنش جاری است. به سراغش می‌آید، جوان به او می‌گوید: اگر برگشتی به مدینه سلام من را به مادرم برسان و بگو من تا آن جایی که توانایی داشتم از اسلام و شرف پیغمبر حمایت کردم. وقتی جنگ خاتمه پیدا می کند فرمانده سپاه برمی گردد و به مدینه می‌آید؛ در خانه همان زن را در می زند این زن یعنی مادر آن جوان می آید دم در؛ وقتی می آید سلام می کند به این فرمانده. قبل از این که فرمانده حرفی بزند می گوید: تو آمدی به من تبریک بگویی یا آمدی تسلیت بگویی؟ می پرسد چطور؟ می گوید: اگر جوان من به شهادت رسید و خدا این شایستگی را به من داد که پرورش یافته دامان من فدای اسلام قرآن پیغمبر بشود و موجب بقای نام خدا در جهان بشود به من تبریک بگو؛ ولی اگر من این افتخار را نداشتم به من تسلیت بگو. می گوید حالا که این جور است به تو تبریک می گویم جوان تو به شهادت رسید؛ این یک واقعیت است.
خاندان شهیدان! پدران! مادران! همسران! فرزندان! خواهران! برادران شهدا! ملت ما و ما در برابر شما حداکثر خضوع را داریم و ما می دانیم اگر امروز فریاد اسلام در این مملکت بلند است به خاطر فداکاری فرزندان عزیز شماست صریح عرض کنم اگر امام فریاد می زند و امام رهبری می کند مدیون فداکاری فرزندان شماست و خون عزیزان شماست اما این جمله را هم به شما عرض بکنم این خداست که بر شما منت گذاشته و این افتخار را به شما داده است این واقعیتی است که شما در گذشته مانند یکی از خانواده های معمولی زندگی می کردید، اما امروز این جور نیستید فرزند شما متعلق به شما بود اما امروز فرزندان اسلام هستند می دانید فردا بچه هایتان را کجا باید در قیامت پیدا کنید همسرانی که شوهرانتان را از دست دادید مادران و پدرانی که بچه هایتان را از دست دادید عزیزانی که شما هم پدرانتان را هم از دست دادید خواهران و برادرانی که برادرتان را از دست دادید می دانید فردا در قیامت بچه هایتان با چه کسانی می‌آیند در قیامت و کجا می توانید آنان را پیدا کنید؟ قرآن بیان می کند می گوید «یوم یدعی کل اناس بامامهم»
در قیامت هر جمعی را با رهبر و امامش محشور می کنیم یعنی در قیامت با حضرت سیدالشهداء. امام شهیدان که پرچم شهادت در دست نازنین‌شان است محشور می شود و شهدا آن جا هستند و شما بچه‌هایتان را آن جا پیدا می‌کنید همسرانتان را آن جا پیدا می کنید برادرانتان و پدرانتان را آنجا پیدا می کنید آن ها توی آن صف می آیند ساده نیست در قیامت شما به آن ها دسترسی پیدا می‌کنید البته طبق آموزه‌های اسلامی‌مان شهید هر چه شفاعت کند پذیرفته می‌شود. بدون شک شهیدانمان برای ما و برای اسلام افتخار آفریدند .
