به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، در سال 1971 و در
راستای برطرف نمودن نواقص پروتکل 1925 ژنو (منع کاربرد سلاح های شیمیایی و سمی)
کمیته خلع سلاح سازمان ملل متحد (که بعدها به کنفرانس خلع سلاح تبدیل شد) متن
نهایی کنوانسیون منع توسعه، تولید و انباشت و کاربرد سلاح های بیولوژیک (میکروبی)
که به کنوانسیون سلاح های بیولوژیک معروف است را آماده نمود که به صراحت کشورهای
عضو را متعهد می ساخت مذاکرات خود را تا حصول یک معاهده بین المللی برای منع سلاح
های شیمیایی دنبال نمایند. لذا از همان زمان مذاکرات مربوط به تهیه متن کنوانسیون
سلاح های شیمیایی به صورت جدی آغاز شد و حدود بیست سال ادامه یافت.
طی این مدت NGO های زیادی فعالانه در این مذاکرات مشارکت داشتند و تلاش های زیادی برای پیشبرد مذاکرات و استحکام ساختار حقوقی و فنی این معاهده انجام شد.
سرانجام متن نهایی کنوانسیون سلاح های شیمیایی در سال 1992 آماده و مورد توافق اعضا واقع گردید. این کنوانسیون در سیزدهم ژانویه 1993 طی مراسمی در پاریس به امضا نمایندگان 130 کشور جهان رسید و متعاقبا به امضا دبیر کل سازمان ملل نیز رسید. این کنوانسیون در 29 آوریل 1997 رسما لازم الاجرا گردید.
در اولین کنفرانس بازنگری 9 کنوانسیون سلاح های شیمیایی که از 28 آوریل تا نهم می 2003 در لاهه و در مقر سازمان منع سلاح های شیمیایی برگزار شد علاوه بر نمایندگان 151 کشور عضو کنوانسیون (تا آن زمان) 23 سازمان غیر دولتی فعال در زمینه مذاکرات خلع سلاح و فعالیت های صلح طلبانه نیز از سوی دبیرخانه فنی سازمان منع سلاح های شیمیایی به این اجلاس مهم و تاریخی دعوت شدند. که از جمله آن دو سازمان غیر دولتی ایرانی، یعنی انجمن حمایت از قربانیان سلاح های شیمیایی و انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت بودند.
این دو NGO ایرانی در حاشیه اجلاس با برپاکردن نمایشگاهی از اسناد، تصاویر و مدارک مربوط به قربانیان سلاح های شیمیایی در ایران و صدور بیانیه و فعالیت های تبلیغی توجه شرکت کنندگان و اعضا را به فاجعه کاربرد سلاح های شیمیایی و عواقب آن بر انسان ها و محیط زیست جلب کردند.
این اولین باری بود که NGO های ایرانی در سطح مجامع بین المللی و در اجلاسی در این سطح اقدام به فعالیت اطلاع رسانی در زمینه مصدومین و قربانیان سلاح های شیمیایی می کردند. حضور همزمان چند تن از قربانیان سلاح های شیمیایی عضو این تشکل ها در این نمایشگاه بر اهمیت آن افزود.
از آن پس وبا آشکار شدن توانایی NGO های ایرانی در این عرصه همه ساله از این دو NGO ایرانی برای شرکت در اجلاس سالیانه این سازمان 10 دعوت به عمل می آید و طی سه سال متوالی حضور فعال NGO های ایرانی، در این عرصه بین المللی ادامه داشت.
NGO های ایرانی علاوه بر ارتباط مستمر با سازمان منع سلاح های شیمیایی و حضور در اجلاس های این سازمان، فعالیت های وسیعی را نیز در عرصه بین المللی ذر زمینه اطلاع رسانی و آگاه سازی، ایجاد شبکه بین المللی حمایت از قربانیان سلاح های شیمیایی، اجرای برنامه های فرهنگی مشترک با سایر کشورها تعامل با شبکه بین المللی NGO های طرفدار صلح، تاسیس موزه صلح، مراودات هیات های مردمی در مناسبت های ویژه و ... آغاز کرده اند که با موفقیت های چشمگیری همراه بوده است.
