غروب تدریجی دفاع مقدس در جشنواره‌‌های فرهنگی

گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس ـ رسول حسنی؛ آیین اختتامیه سی و چهارمین جشنواره فیلم کوتاه تهران در تالار اندیشه حوزه هنری برگزار و تندیس‌ها و جوایز میان برندگان آن تقسیم شد.

آیین اختتامیه این جشنواره بر خلاف برنامه‌های این‌چنینی بدون سخنرانی برگزار شد، تا به اصطلاح، برنامه طولانی و خسته کننده نباشد.

تعدد بخش‌های جشنواره، بالتبع، تعدد فیلم‌های برگزیده را به همراه داشت و این مساله طولانی بودن آیین اختتامیه جشنواره را به همراه داشت.

اما مساله مهم‌تری در این بین مطرح است که چرا در میان عناوین مختلف جشنواره بخشی به دفاع مقدس، انقلاب اسلامی، بیداری اسلامی و مدافعین حرم اختصاص نداشت. جشنواره‌های هر کشور تربیون نظام فرهنگی آن کشور هستند که سیاست‌های کلان خود را در مواجه با جامعه جهانی مطرح می‌کنند. کدام جشنواره را می‌توان نام برد که فارغ از سیاست گذاری‌های کشور خود برگزار شود.

این که جشنواره هر کشور باید آیینه‌ای باشد تا مناسباتش در قبال کشورهای دیگر را انعکاس دهد به معنای سیاست‌زدگی نیست. سیاست‌زدگی زمانی اتفاق می‌افتد که اقدامات فرهنگی بازتاب دهنده غرایض شخصی سیاست‌مداران باشد.

اختصاص یک بخش اصلی به ارزش‌های ملی‌مان در جشنواره فیلم کوتاه تهران اتفاقی بود که می‌توانست دیدگاه ما را نسبت مساله سوریه و حضور ایران در آن‌جا شرح دهد.

حضور میهمانان خارجی در این رویداد فرهنگی فرصت مناسبی بود تا مدافعان حرم را با آن‌ها به بحث بگذاریم که به دلیل سیاست‌گذاری غلط انجمن سینمای جوانان، این امر مهم تحقق پیدا نکرد، حتی اختصاص بخش مذهب در این جشنواره به علت نبود تعریفی درست از آن، تشتت آرا را به همراه دارد.

وقتی ما کلمه مذهب را به عنوان یک بخش در نظر می‌گیریم دقیقا مراد ما از این کلمه چیست؟ آیا فرقه شیطان‌پرستی، بهائیت، بودائیسم و ... در ذیل کلمه مذهب تعریف نمی‌شوند؟

تعریف هر بخش باید دقیقا بازگوکننده کلیت هر بخش باشد. مثلا اختصاص آثار عاشورایی دقیقا مشخص می‌کند چه آثاری باید در این بخش داوری شوند اما کلمه مذهب به تنهایی مناقشه برانگیز است و نمی‌توان آثاری همگن را در آن مشاهده کرد.

در این بخش فیلم «جمعه قالی» پذیرفته شد که اتفاقا از آثار برگزیده هیات داوران جشنواره بود. سوالی که درباره این اثر مطرح می‌شود این است که «جمعه قالی» درباره چه چیزی صحبت می‌کند. به همان نسبتی که این فیلم قابلیت طرح در ساحت مذهب را دارد به همان اندازه و چه بسا بیشتر از آن می‌تواند در ساحت مستند قوم‌نگارانه نیز مطرح شود. هر چند که فیلم مورد اشاره به لحاظ مولفه‌های مذهبی که در اسلام می‌شناسیم در چارچوب آثار مذهبی نمی‌گنجد. البته فیلم واجد ارزش‌های سینمایی بی‌نظیری است.

جشنوراه فیلم کوتاه تهران می‌توانست در ایامی که رییس‌جمهور آمریکا با روحیه خودبزرگ‌بینی اقدامات کینه توزانه‌اش علیه کشورهای اسلامی و بخصوص ایران یکه تازی می‌کند، بخش‌های مختلفی را طراحی و اجرا می‌کرد که پاسخی در قبال این اقدامات باشد.

در هیچ جبهه‌ای مثل فرهنگ نمی‌توان دشمن را به چالش کشید و زمین‌گیر کرد. علی‌الظاهر باید چشم امید خود را در این وانفسایی که همه ابزارهای رسانه‌ای غرب علیه نظام جمهوری اسلامی ایران فعال هستند فقط و فقط به جشنواره عمار بدوزیم که یک تنه و به اتکای مردم، آثاری علیه این کینه ورزی‌ها را اکران می‌کند. سواد سینمایی و سرمایه‌های میلیاردی و احداث کاخ جشنواره راه‌گشا نیست.

کاخ جشنواره می‌تواند مسجد و حسینیه و خانه‌ای کوچک در روستایی دورافتاده باشد. هر پیرمرد و پیرزنی می‌تواند دبیر اکران در هر محله‌ای باشد .میهمان ویژه جشنواره می‌تواند مادر شهید گمنامی باشد که در خانه‌اش فیلم‌ اکران کند. اما جشنواره در نهایت سبب حرکتی انقلابی باشد.

جشنواره‌هایی نظیر فیلم کوتاه تهران هر چقدر هم که حرفه‌ای و با استانداردهای جهانی برگزار شود اگر بازتاب دهنده ارزش‌های انقلابی‌اش نباشد نمی‌تواند در جبهه فرهنگی علیه دشمنان نظام جمهوری اسلامی ایران حرفی برای گفتن داشته باشد.

از همین جهت است که جشنواره عمار باید به فرموده رهبر معظم انقلاب آتش به اختیار باشد و با همیاری و همدلی مردم مثل سرداری تنها پیش رود.

اگر امروز در یک اتفاق فرهنگی بین‌المللی بخشی به نام دفاع مقدس نباشد ـ اگر نگوییم حذف شود ـ معلوم نیست فردا چه پیش خواهد آمد.

اگر سدی می‌شکند و سیلاب همه چیز را با خود می‌برد دلیلش بد اقبالی نیست. سد یک باره فرو نمی‌ریزد. دلیلش سوراخ‌های کوچکی است که آرام آرام شکل می‌گیرد و بزگ می‌شود و یک باره همه چیز را از بین می‌برد.

اگر روزگاری سیلاب حوادث، ارزش‌های انقلاب، دفاع مقدس ‌و شهدا را با خود برد نباید تعجب کرد دلیلش همین سیاست گذاری غلط فرهنگی است.

پیش از آنکه فرزندان ما شهدا و فرهنگ شهادت را در آرشیوها کشف کنند باید فکر چاره بود. نظام فرهنگی غرب فکر و عمل را با هم دارد و برای همین در دشمنی با ما موفق عمل می‌کند. حال آنکه برخی از ما نه تنها فکر نمی‌کنیم بلکه دچار تشکیک شده‌ایم و یا آن قدر دیر عمل می‌کنیم که کار از کار گذشته است.

کاش در اقدامات فرهنگی با شتاب بیشتری عمل کنیم چرا که وضعیت کنونی ما در بعد فرهنگ مثل حوادث غیرمترقبه است و تعلل ما عوارض جبران ناپذیری به دنبال خواهد داشت.