ساعت پنج بعدازظهر روز 4 آبان‌ماه سال 1362، دانش‌آموزان وارد کلاس‌های خود شده و
در انتظار حضور معلم خود بودند تا درس عشق، معرفت و زندگی بیاموزند و تعدادی دانش‌آموز نیز در حیاط مدرسه،
مشغول چانه زدن با معلم ورزش خود بودند که زودتر توپ‌شان را بگیرند و مسابقه‌شان را آغاز کنند، اما بی‌خبر از اتفاقی که تنها چند دقیقه
دیگر همه آنان را به خاک و خون خواهد کشید و دیگر خبری از بازی‌های بچه‌گانه‌شان نیست.
عقربه‌های ساعت، 5 و 10 دقیقه را نشان می‌داد که ناگهان صدایی بسیار وحشتناک به گوش رسید و انفجاری همراه با نور نارنجی همه فضای مدرسه پیروز را پوشاند، انفجاری رخ داد که همه جا را دود و خاک و غبار و بوی گوگرد فرا گرفت و هیچ کس نفهمید که چه بر سر مدرسه آمده است.
آری، موشک 12 متری صدام بعثی به کلاس درس مدرسه راهنمایی شهید پیروز اصابت کرده و تمام دانش آموزان به جز یکی از آن‌ها را همراه با معلم‌شان به شهادت رسانده بود.
اکثر دانش‌آموزانی که در حیاط مدرسه نیز مشغول بازی فوتبال بودند شوکه و مجروح شدند به گونه‌ای که با گذشت 28 سال از این حادثه هنوز آثار موج آن موشک عظیم در بازماندگان دیده می‌شود.
صدای بسیار مهیب اصابت این موشک به مدرسه و دنبال آن دود و آتش ناشی از آن مردم را به سوی مدرسه سرازیر کرد. همه بهت زده و شوکه از چیزی که می‌دیدند ایستاده و تنها گریه می‌کردند. کلاس‌های ویران شده، صدای گریه دانش‌آموزان، آتش و دود برخاسته از مدرسه همه را مبهوت کرده بود. ناگهان همه به سوی خرابه‌ها رفته و با کنار زدن آجرها و تیرآهن‌های له شده، دانش‌آموزان و معلمان را زیر آوار بیرون آوردند.
اولیا نمی‌دانستند چه باید بکنند، زیرا فرزندان‌شان در ناجوانمردانه‌ترین حمله به یک مدرسه به خاک و خون کشیده شده بودند.
آری، در فاجعه دلخراش مدرسه راهنمایی شهید پیروز بهبهان، 69 دانش‌آموز به همراه چهار معلم و یک خدمت‌گذار به شهادت رسیدند.
شدت انفجار این موشک به حدی بود که بدن شش تن از دانش‌آموزان مظلوم به گونه‌ای متلاشی شده بود که تنها تکه‌هایی از لباس‌هایشان بدست آمد.
همچنین 130 نفر از دانش آموزان و 10 نفر از معلمان نیز مجروح شدند.
تنها یک نفر از دانش‌آموزان این کلاس زنده ماند و واقعه را شرح داد ، اما او نیز طاقت نیاورد و بارها رهسپار جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شد تا اینکه در سال 1365 در عملیات «کربلای 5» به جمع باصفای معلمان و همکلاسی‌های شهیدش پیوست.
به واقع، حادثه دردناک مدرسه راهنمایی شهید پیروز بهبهان به حدی بود که به گفته حضرت آیت‌الله خامنه‌ای «هرکس در دنیا قلبی داشته باشد، این حادثه قلب او را به درد خواهد آورد».
مردم بهبهان هرساله در این مدرسه گرد هم می‌آیند و نشسته بر نیمکت‌هایی که هنوز بوی خون معصوم دانش‌آموزان را می‌دهد، فاتحه می‌خوانند و در دفترهای مشق محصلان این نسل، از مظلومیت مردم ایران و شهادت نوجوانانی که به ناحق و بی‌دفاع به سوی معبودشان شتافتند می‌نویسند.
آری، مدرسه ی پیروز، از نامش پیدا بود که در سرنوشت و در تاریخ ماندگار و پیروز خواهد ماند و الحق که این‌چنین شد.
