عراق به ایران حمله می‌کند و مرزهای جنوبی و غربی کشور را مورد تهاجم قرار می‌دهد اما ما شرقی‌ها خیلی از آن‌جا دوریم. خطری ما را تهدید نمی‌کند. خطری خراسان را تهدید نمی‌کند، اما اهواز و کردستان را، زن‌ها و مردها را، ایران را، دخترها و پسرهای ایران را عراق تهدید می‌کند. ما باید برخیزیم و نگذاریم آب در دل مردم کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر تکان بخورد. برای این مهم، باید دلمان خیلی قرص باشد؛ باید محکم پیش برویم.
چند خیابان بالاتر از همه خیابان‌های مشهد، در مرکز مشهد خانه‌ای قرار دارد که گلدسته‌هایش نور و آرامش در شهر پخش می‌کند. صاحبخانه اگرچه غریب بوده ولی غریبه نبوده. صاحبخانه، امام رضاست؛ ضامن تمام درماندگان و در راه ماندگان. میزبان مشهد در حقیقت اوست که درِ خانه‌اش به روی همه باز است و ما مهمان او هستیم؛ و ما درمانده؛ و ما محتاج قوّت قلب.
پیش از آن که پای به «جاده جنگ» بگذاریم، قدم به صحن حرم می‌گذاریم و التماس دعا از او داریم و یاری از او می‌طلبیم و اگر بازگشتیم، پیش از آن که پیش پای پدر و مادر و خانواده زانو بزنیم، در آستان او سر به سجده می‌گذاریم. در جبهه هم که هستیم، هرجا کارمان لنگ و دلمان تنگ می‌شود، دست به دامان حضرت رضا (ع) می‌شویم که پیش خدا وساطتمان کند؛ که ضمانتمان کند. آری، همیشه پای امام رضا (ع) در میان است.
تصاویر زیر حضور رزمندگان خراسانی را در بارگاه حضرت ثامن الحجج (ع) نشان می دهد.
