به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، میان مورخان و علمای مسلمان مشهور است که امام مجتبی(ع) بر اثر زهری که از سوی معاویه بن ابی سفیان توسط جعده به آن حضرت خورانیده شد در روز پنجشنبه 28 صفر سال پنجاهم هجرت در سن 48 سالگی به شهادت رسید. همان‌طوری که شیخ مفید(ره) متوفای قرن پنجم، سال 413 هجری و مفر ادیب و توانمند شیخ طبرسی(ره) در قرن ششم سال 548 هجری در دو کتاب خود و علامه بزرگوار حلی در قرن هشتم سال 726 هجری بر آن تصریح کرده‌اند.
مرحوم شیخ طبرسی روایتی را از طبرانی نقل می‌کند و می‌گوید: «ایشان در کتاب «معجمه» نوشته است: امام مجتبی(ع) در ماه ربیع الاول سال 49 هجری به وسیله زهر به شهادت رسیده است» و در اینجا قول سومی وجود دادرد و آن این است که: «امام حسن(ع) در روز پنجشنبه هفتم ماه صفر سال پنجاه هجری رحلت کرده است.»
مرحوم علامه مجلسی این قول را به شیخ ابراهیم کفعمی صاحب مصباح و بلد الامین نسبت داده است. ابن قتیه دینوری می‌گوید: «چیزی از رحلت امام مجتبی(ع) نگذشته بود که معاویه اقدام به گرفتن بیعت از مردم شام برای پسرش یزید کرد و این را طی بخشنامه‌ای به همه جهان اسلام اعلام کرد.»
کفن و دفن امام حسن مجتبی(ع)
آنگاه که امام حسن(ع) دار فانی را وداع گفتند، عباس بن علی(ع) عبدالرحمن بن جعفر و محمد بن عبدالله بن عباس به کمک امام حسین(ع) شتافتند و آن حضرت با کمک آنان جنازه برادر را غسل دادند، حنوط و کفن کرد، آنگاه به مصلی (جایگاه خاص نماز‌گزاردن بر مردگان) که در نزدیکی مسجد النبی بود منتقل کردند، که آن را مصلی را «بلاطه» می‌نامیدند. در آنجا بر جنازه حضرت نماز گزاردند، سپس جنازه را جهت تجدید عهد و دفن نزدیک مزار رسول خدا(ص) بردند.
ممانعت از دفن در حرم پیامبر(ص)
فرماندار مدینه، مروان بن حکم به همراه آشوبگران جلو آمدند و فریاد برآوردند: شما می‌خواهید حسن بن علی را در کنار پیامبر دفن کنید؟ از طرف دیگر عایشه سوار بر استر به جمعشان پیوست و فریاد زد: چگونه می‌شود کسی را که من هرگز او را دوست ندارم به میان خانه من داخل کنید.
مروان گفت: آیا سزاوار است عثمان در دورترین نقطه مدینه در قبرستان دفن شود و حسن بن علی در جوار پیامبر خدا(ص) هرگر نمی شود، من شمشیر به دست می‌گیرم و حمله می‌کنم و ممانعت خواهم کرد.
عده ای از امویان و آشوبگران به دنبال بهانه بودند و می خواستند فتنه‌ای به پا کنند که امام حسین(ع) با برداری جنازه برادرش را به سوی بقیع برگرداند و بنی‌هاشم را آرام کرد و در جوار جده اش فاطمه بنت اسد در بقیع دفن کرد و از خونریزی و فتنه به همان وضعی که امام مجتبی(ع) وصیت کرده بود جلوگیری کرد.
امام حسین(ع) رو به مروان کردند و فرمودند: اگر برادرم وصیت کرده بود که در کنار جدش پیامبر (ص) دفن شود می‌فهمیدی که تو کوچک تر از آنی که بتوانی ما را برگردانی و جلوی دفن جنازه او را در میان حرم پیامبر(ص) بگیری.
ابن شهر آشوب می‌افزاید: به هنگام بردن جنازه امام مجتبی(ع) به سوی بقیع افراد شرور و پست به پشتیبانی امویان به جنازه آن بزرگوار تیراندازی کردند به طوری که هنگام دفن هفتاد تیر از بدن آن حضرت جدا کردند.
انعکاس شهادت
شهادت مظلومانه سبط اکبر رسول خدا(ص) پرده نفاق را از چهره کریه معاویه کنار زد، پرده نفاقی که ذوالفقار امیر مومنان(ع) در صحرای صفین قادر بر دریدن آن نشد. شهادت امام مجتبی(ع) کاری کرد که عمروبن نعجه گفت: «شهادت حسن بن علی(ع) اولین خاک ذلت و خواری بود که بر سر عرب پاشید و سیاه بختش گردانید.»
واکنش مردم
امام باقر(ع) نسبت به انعکاس شهادت آن بزرگوار فرمودند: «به هنگام شهادت امام مجتبی(ع) مردم گریه و زاری داشتند، حزن آنان را فرا گرفت و عزاداری کردند و بازارها را تعطیل کردند.»
حضور همگانی
جهم بن ابی جهم می‌گوید: «چون امام حسن مجتبی(ع) رحلت کرد بنی هاشم همگی بسیج شدند و به تمام شهرها و روستاهای اطراف مدینه که در آن ها انصار زندگی می‌کردند رفتند و خبر شهادت آن حضرت را با حزن و اندوه اعلام داشتند، به مجرد شنیدن خبر شهادت آن بزرگوار زن و مرد و کوچک و بزرگ همگی در تشییع جنازه شرکت کردند، به طوری که بر اثر کثرت جمعیت در میان بقیع اگر سوزن روی زمین می‌افتاد به زمین نمی‌رسید.
انتهای پیام/ 141
