به گزارش خبرنگار ساجد، شهید «مجتبی عظیمی» ۲۰ مهر ۱۳۴۷ در تهران چشم به جهان گشود. وی با آغاز جنگ تحمیلی عازم جبهه حق علیه باطل شد و سرانجام ۲۴ بهمن ۱۳۶۴ در عملیات والفجر ۸ در فاو به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
متن وصیت‌نامه‌ای را که از این شهید والامقام به یادگار مانده است، در ادامه می‌خوانید:
نیکی برای هر کسی زیباست، ولی برای تو زیباتر است و زشتی برای هر فردی زشت است، اما برای تو زشت‌تر است.
با سلام و درود به رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران اسوه‌ی مقاومت و رهبر مستضعفان جهان و با درود به رزمندگان و جانبازان عزیزمان که به ندای امام لبیک گفته و عاشقانه در راه خدا پیکار می‌کنند. درود بر شهداء و مفقودین و با آرزوی توفیق ادامه راه این عزیزان. پدر و مادر عزیز؛ از شما تشکر می‌کنم که مرا تربیت کردید تا در این برهه از زمان بتوانم به ندای امام عزیزمان لبیک گفته و به جبهه بیایم تا به یاری برادرانمان دشمنان اسلام را از میان برداریم. اگر به فیض شهادت رسیدم ناراحت نشوید و گریه نکنید. به یاد شهدای گمنام گریه کنید و برای سالار شهیدان عزاداری کنید. چنانچه جنازه من در کربلای ایران ماند و به دستتان نرسید، ناراحت نشوید و در صورت دلتنگی بر سر مزار شهدای گمنام بروید.
خواهران؛ شما باید همچون زینب (س) باشید و به اسلام خدمت کنید تا خداوند از شما راضی باشد. برادران؛ شما نیز به فرمایشات امام گوش فرا داده و به آن عمل کنید.
دوستان و آشنایان از همگی شما حلالیت می‌طلبم؛ اگر می‌خواهید ادامه دهنده راه شهدا باشید به جبهه‌های نبرد هجوم آورده و نگذارید اسلام در خطر باشد. ما به جبهه‌ها نیاز داریم تا با جهاد فی سبیل الله گناهانمان بخشیده شود. دین خدا را یاری کنید که فتح و پیروزی نزدیک است. ما تا زمانی که اسلام در تمام دنیا گسترش نیافته، مبارزه می‌کنیم و از پا نمی‌نشینیم و اگر در این راه به فیض عظیم شهادت نایل آمدیم چه بهتر که کمال انسان در این است. با نفس خود مبارزه کنید که این مبارزه اولین ابزارش صبر است؛ همانطور که مسلمانان صدر اسلام برهنه به جهاد می‌رفتند و در جنگ تبوک یک دانه خرما را دو نظامی می‌خوردند. این جنگ انسان‌ساز است. صبر بر مشکلات برای بشر آمده تا در دنیا ساخته شود و برای خودسازی از بلا بهتر می‌توان استفاده کرد.
در سوره والفجر آمده است: به انسان کم ظرفیت و بی‌صبر وقتی نعمت بدهیم، می‌گوید خدا مرا گرامی داشته و لطف نموده و وقتی یک مصیبت ببیند می‌گوید خدا مرا دوست نداشت است؛ اگر نعمت و مصیبت آمده برای این است که امتحان بشویم. انسان آمده مقام عبودیت پیدا کند. «انا لله و انا الیه راجعون» ما به فرمان خدا آمده و به سوی او باز می‌گردیم. در راه آشنایی با قرآن بکوشید.»
انتهای پیام/ ۱۸۱
