به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، یک سال قبل از پایان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران شرایط جبهه های نبرد به گونه ای است که یگان های حاضر در مناطق عملیاتی با کمبود نیروی انسانی مواجه هستند چون در طول سال های گذشته همواره عملیات های مهم و سرنوشت ساز در زمستان برگزار شده بود و از سوی دیگر با در نظر گرفتن این مطلب که هرگاه قرار بود عملیاتی صورت گیرد، نیروها از مرخصی بر می گشتند تا در عملیات شرکت کنند.
به عبارت دیگر زمانی که زمزمه انجام عملیاتی به گوش می رسید، آنهایی که به مرخصی رفته یا ترخیص شده بودند، به تدریج به جبهه باز می گشتند به همین خاطر در سال های پایانی جنگ، جبهه ها همانند سال ۱۳۶۱ لبریز از نیرو نبود.
این موضوع باعث شد تا فرماندهان در جبهه ها با کمبود نیرو مواجه شوند لذا در تاریخ ۱۷شهریور۱۳۶۶ یعنی حدود یک سال قبل از پایان جنگ تحمیلی فرمانده وقت کل سپاه در گردهمایی فرماندهان نواحی بسیج و یگان های سپاه، اعلام بسیج عمومی را تنها راه ادامه جنگ و رسیدن به پیروزی اعلام می کند.(۱)
در بخشی از قطعنامه پایانی این گردهمایی آمده:«بسیج عمومی ضرورت ادامه جنگ است و از آن جا که بسیج عمومی در قانون اساسی از وظایف فرمانده کل قواست، لذا اجرای بسیج عمومی احتیاج به فرمان امام دارد. البته مشروط بر اینکه همه مسئولان موظف شوند که شرایط جانبی آن را اجرا کنند.»
درباره بسیج عمومی دو دیدگاه وجود داشت؛ یک دیدگاه معتقد بود که اعلام بسیج عمومی از سوی امام خمینی(ره) به عنوان آخرین«تیر ترکش» نظام جمهوری اسلامی محسوب می شود لذا نباید آن را به راحتی هزینه کنیم. اما دیدگاه دوم که شامل تعدادی از فرماندهان همچون مسئولان ستاد کل سپاه و نیروی زمینی سپاه می شد، معتقد بودند که سیستم فعلی کشور جوابگوی نیازهای انسانی و مادی جبهه ها نیست. به همین خاطر اعلام این حکم را از سوی امام در شرایط کنونی بسیار مناسب و همراه با موفقیت پیش بینی می کردند.(۲)
البته چند روز پس از این گردهمایی، محسن رضایی فرمانده وقت کل سپاه در یکی از جلسات عملیاتی سخنانی قریب به این مضمون عنوان می کند: « نظر امام این است که تمام تلاش ها از طرف مسئولین در جهت بسیج عمومی انجام شود ولی این بسیج به عنوان «بسیج عمومی» اعلام نشود.»
وی گفت که امام فرمودند:«من هم پشتیبانی می کنم» (۳)
علاوه بر این در همین سال شاهد حضور نیروی دریایی آمریکا در خلیج فارس هستیم که به منظور حمایت مستقیم از دولت بعث عراق صورت می گیرد. به همین خاطر طی آن دوران تفنگداران دریایی آمریکا به صورت مستقیم با نیروهای ایرانی در خلیج فارس درگیر می شوند.
بروز این مسایل باعث شد تا محسن رضایی در مراسم ۱۷ شهریور همان سال در تحلیلی، پی آمدهای حضور نظامی امریکا و هم پیمانانش در خلیج فارس را مورد ارزیابی قرار می دهد.
وی در مورد دلیل حضور آمریکا در خلیج فارس این گونه عنوان می کند: «به اعتراف کارشناسان نظامی، ادامه جنگ تحمیلی متضمن پیروزی نهایی برای رزمندگان اسلام است و اگر رژیم عراق توانایی مقاومت در برابر سپاهیان اسلام را داشت، دولت امریکا قطعاً تصمیم به حضور در آب های خلیج فارس را نمی گرفت.»
وی همچنین تأکید می کند :« پس از شکست دولت آمریکا در ادامه کمک های مالی و اطلاعاتی به رژیم عراق، این کشور تنها راه مقابله با اسلام و انقلاب اسلامی را حضور در منطقه و دخالت نظامی در خلیج فارس تشخیص داد .» (۴)
فرمانده سپاه پاسداران با اشاره به حضور نیروهای حزب الله در خلیج فارس نیز می افزاید: «ما اگر حمله کنیم قطعاً پیروز خواهیم شد و به دلایل مختلف، [امکان] پیروزی ما در [جنگ] خلیج فارس به مراتب بیش تر از پیروزی ما در زمین است و ان شاءالله می توانیم با توجه به امکانات و تاکتیک های موجود، پیروزی بزرگی به دست آوردیم. پس باید حرکت عظیم اعزام به جبهه را تداوم بخشیم تا با قدرت و صلابت هرچه بیش تر دشمنان انقلاب را با شکست مواجه سازیم.» (۵)
منابع:
۱ـ مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ: بسیج عمومی از طرح تا اقدام، مجله بررسی جنگ،شماره ۳، ۱۳۶۶/۸/۲۴ صص ۴ـ۳ .
۲ـ مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ: نظر فرماندهان و قطع نامه، (سمینار)، مجله بررسی جنگ، شماره ۳، ۱۳۶۶/۶/۲۴، صص۵ ـ۴.
۳ـ پیشین.
۴ـ روزنامه رسالت، خبرگزاری جمهوری اسلامی.
۵ـ پیشین.
