نفرین «عفرین» گریبانگیر ترکیه

به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، حمیدرضا عسگری در یادداشتی نوشت:

ارتش ترکیه از ابتدای هفته جاری عملیات نظامی «شاخه زیتون» را در شمال غرب سوریه با حملات هوایی به شهر «عفرین» و مناطق حومه‌ای آن آغاز کرد و با وارد شدن به فاز عملیات زمینی به پیشروی خود به سمت شهر «عفرین» و تصرف روستا‌های همجوار ادامه می‌دهد.

این عملیات پس از اینکه ایالات متحده آمریکا در هفته گذشته اعلام کرد که قصد دارد نیرویی ۳۰ هزار نفری از کرد‌های سوریه را تحت لوای یک ارتش منسجم درآورد، آغاز شد و شبه نظامیان موسوم به «یگان‌های مدافع خلق» (YPG کرد‌های سوری) را هدف گرفته است.

ترکیه اعلام کرده هدفش از این حمله تجاوز به خاک سوریه نیست، بلکه به دنبال پاکسازی و ایجاد منطقه‌ای امن به شعاع ۳۰ کیلومتر از مرز‌های خود با سوریه برای جلوگیری از مسیر نفوذ شبه نظامیان پ. ک. ک. به داخل خاک ترکیه و جلوگیری از یکپارچگی و ارتباط بین پ. ک. ک. و یگان‌های مدافع خلق سوری است. همچنین اردوغان اعلام کرد به هیچ وجه ارتشی مستقل از نیرو‌های کرد را در مرز‌های خود، مطابق با آنچه آمریکا وعده داده نخواهد پذیرفت.

اما نکته قابل توجه واکنش کرملین و کاخ سفید به این رویداد نظامی است. روسیه و آمریکا درحالی چراغ سبز حمله نظامی به عفرین و شمال سوریه را به ترک‌ها دادند که تا پیش از این مراودات و حمایت‌های علنی از مناطق کردنشین سوریه داشتند. اگر چه اکنون دو ابر قدرت در قبال عملیات ترکیه نوعی از انفعال را در پیش گرفته اند، اما نباید سکوت روسیه را با انفعال آمریکا یکی دانست.

اساسا روسیه با چراغ سبز به ترکیه برای انجام عملیات نظامی و هم با سکوت کنونی در قبال ادامه عملیات در سوریه بنای تقابل با استراتژی آمریکا در سوریه را دارد. اما این موضوع می‌تواند ناقض و تهدید کننده منافع مسکو باشد. چرا که این درگیری و تنش یقینا می‌تواند نشست سوچی و در امتدادش نشست‌های آستانه و ژنو را تحت الشعاع قرار دهد؛ لذا به نظر می‌رسد برای جلوگیری از عدم کارآمدی این نشست‌ها و روند سیاسی حل بحران و نیز از بین نرفتن دستاورد‌های روسیه در سوریه، کرملین اجازه نخواهد داد ترک تازی‌های آنکارا زیاد طولانی شود.

اما از سوی دیگر آمریکایی‌ها هم در تلاش بودند تا در سناریوی تجزیه سوریه، کرد‌های این کشور را در شمال سوریه به صورت یک مدل خود مختاری درآوردند. اما به یکباره با سکوتی معنا دار نشان دادند که تحرکات و استراتژی پیچیده‌ای را در قبال بحران سوریه در پیش گرفته اند؛ لذا اینطور می‌توان تفسیر کرد که به احتمال قوی واشنگتن برای ترکیه در قبال سکوتش در خصوص انجام و تدوام عملیات علیه نیرو‌های یگان‌های مدافع خلق کرد، نوعی دام پهن کرده تا ظرفیت، توان و قدرت ترکیه را در میدان سوریه درگیر و مستهلک سازد.

چرا که ورود ترک‌ها به مناطق کردنشین عملاً آن‌ها را وارد میدان جنگ چریکی در داخل و خارج از خاک ترکیه خواهد کرد. اردوغان در مواجه به تهدیدات کرد‌ها تاکنون هزینه‌های گزافی پرداخت کرده و بروز ناامنی در شهر‌های مختلف ترکیه را ضربه‌ای بر وجهه دولتش و اعتماد عمومی تلقی می‌کند؛ لذا سعی دارد با ورود به خاک سوریه مانع از قدرت گیری کرد‌ها و وحدت میان کرد‌های سوری و پ. ک. ک. گردد.

اما این افزایش هزینه برای ترکیه به سبب تناقض با خواسته‌های دیگر قدرت‌های حاضر در میدان تحولات، نوعی درهم تنیدگی و تضاد منافع را به وجود خواهد آورد که دست آخر منافع و مقاصد آمریکا را تامین خواهد کرد. چرا که با ادامه دارشدن جنگ در میدان سوریه، امنیت اسرائیل تامین و بهانه لازم برای حملات مختلف به مواضع نیرو‌های مقاومت ایجاد می‌شود، هزینه‌های کنترل و دخالت در جنگ برای ترکیه، روسیه و ایران افزایش خواهد یافت و احتمالا به سبب نارضایتی روس‌ها از ادامه دار شدن عملیات نظامی ترک‌ها در سوریه نوعی اختلاف سیاسی میان آن‌ها رخ خواهد داد و اتحاد سه گانه فعلی میان آنکارا، مسکو و تهران خدشه دار خواهد شد. از همه مهمتر آمریکا از این طریق می‌تواند در رویارویی با روسیه، بدون هزینه نظامی و اقتصادی باتلاقی را در سوریه به وجود آورد که هر بخش از این کشور هزینه و فشاری را بر روس‌ها و متحدانش تحمیل کند.

منبع: روزنامه آفرینش