به گزارش خبرنگار ساجد، شهید «عباس علی مددی» ۲۰ بهمن ۱۳۴۶ در تهران چشم به جهان گشود. وی با آغاز جنگ تحمیلی عازم جبهه حق علیه باطل شد و سرانجام ۲۱ دی ۱۳۶۵ در شلمچه به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
متن وصیت‌نامه‌ای را که از این شهید والامقام به یادگار مانده است، در ادامه می‌خوانید:
«خدایا چگونه تو را شکر گویم که شهادت را نصیب من کردی و نگذاشتی بعد از یک عمر گناهکاری و با روی سیاه در رختخواب ذلت جان بدهم.
خدایا چگونه تو را شکر گویم که شهادت را، چون شربتی گوارا در نظرم جلوه‌گر ساختی تا برای به دست آوردن آن جان خود را فدا کنم.
خدایا تو را چگونه شکر گویم که زندگی مرا مقارن با حکومت اسلامی در کشورم قرار دادی تا از آلودگی‌ها نجات یابم. امام حسین عزیز اگر در روز عاشورا نبودم که تو را یاری کنم هم اکنون می‌بینی که لباس رزم بر تن کرده‌ام و راهی عملیات می‌باشم، آرزو دارم که با همین لباس رزم نیز سربلند نزد تو آیم و خدمتگزار تو گردم. ای امام عزیز، ای پدر بزرگوار بسیجی‌ها و ای حبیب بن مظاهر، در این لحظات عزیز و در این مکان مقدس خالصانه‌ترین و گرم‌ترین سلام‌ها را که از اعماق قلبم سرچشمه می‌گیرد برایت می‌فرستم.
امام عزیز تو به لطف خداوند مرا از منجلابی که می‌رفت تا در آن غرق شوم نجاتم دادی در برابر این لطف تو چه می‌توان بگویم که زبانم قاصر است.
پدر عزیزم و مادر گرامی‌ام، خداوند خیرتان بدهد که جوانی را پرورش دادید و او را برای رضای خداوند و پایداری دین خدا به قربانگاه معشوق فرستادید. خداوند اجر و پاداش نیکو به شما عنایت بکند. من خوب می‌دانم که فرزند خوبی برای شما نبودم شما می‌خواستید که من عصای دست پیری شما باشم، ولی خدا بزرگ است. ای مادر عزیزتر از جانم، صابر باش و مادر وهب را الگوی خود قرار بده که کفن بر تن فرزندش کرد و او را به میدان رزم فرستاد.
از خواهران گرامی‌ام می‌خواهم که الگویشان حضرت زینب (س) باشد، حجاب خود را حفظ کنند و بر شهادت من اندوهگین نباشند که شهادت رحمتی است خداوندی که نصیب هر کسی نمی‌شود، همچون زینب مقاوم و صابر باشید.»
انتهای پیام/
