به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، آرش فهیم از خبرنگاران و نویسندگان فعال روزنامه کیهان است. او در زمینه‌های فرهنگی و هنری فعالیت می‌کند و پدرش محمدتقی فهیم از منتقدان سینمای ایران است. او در تازه‌ترین نوشته‌اش در شبکه‌های اجتماعی، خاطره اش از اولین صعودش به قله دماوند را با سالگرد پیروزی انقلاب گره زده است. آرش فهیم این روز‌ها در روزنامه کیهان، صفحه فرهنگ مقاومت را نیز مدیریت می‌کند.
وی نوشت:
صعود به بلندترین نقطه خاک ایران یعنی قله دماوند، یک تجربه شگفت انگیز است. من دوبار این اتفاق را تجربه کردم. اولین بار سال ۷۹ بود؛ موقعی که فقط ۱۶ سال سن داشتم. پایین وقتی راهپیمایی را شروع کردیم، دماوند مثل یک کوه معمولی به چشم می‌آمد و رسیدن به قله کار چندان دشواری به نظر نمی‌رسید. اما هر چه پیش می‌رفتیم به عظمت کوه و جان فرسا بودن راه، بیشتر پی می‌بردیم. وقتی به میانه مسیر رسیدیم، نیمی از همراهان خسته شدند و به پایین برگشتند. هر چه بالاتر می‌رفتیم، سخت‌تر می‌شد. ۵۰۰ متر مانده به قله، رفتن که هیچ، حتی ایستادن هم غیرممکن شده بود. خستگی و کوفتگی بدن یک طرف، افزایش شیب، کاهش اکسیژن، سوز سرما و گاز‌هایی که متصاعد می‌شدند، همه دست به دست هم داده بودند تا ما را از ادامه مسیر بی خیال کنند.
اما رویای فتح قله، همه فشار‌ها را خنثی می‌کرد و ما چند نفر باقی مانده از گروه تسلیم نمی‌شدیم. هنوز فراموش نکردم که فشار به حدی شده بود که ۱۰۰ متر آخر تا قله را سینه خیز و چار دست و پا بالا می‌رفتم. اما بالاخره رسیدم؛ من دماوند را فتح کردم. این عکس هم مال چند دقیقه بعد از همان لحظه رویایی است.
۴۰ سالی که از ۲۲ بهمن ۵۷ تا به حال گذراندیم، خیلی به تجربه «دماوند نوردی» شباهت دارد. گویی الان در فاصله ۵۰۰ متری قرار داریم. خستگی امانمان را بریده است. همه فشار‌ها به ما تحمیل می‌شود. اما «آن بالا» آنقدر خوش می‌درخشد که تسلیم نمی‌شویم؛ تا فتح قله و بلندترین نقطه زمین، چسبیده به آسمان!
منبع: مشرق
