نمی‌دانم نان چه کسی را از سفره‌اش برداشتم/ خجالت می‌کشم قدرت ندارم سالی یک فیلم بسازم

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، ابراهیم حاتمی‌کیا در مراسم اکرام فیلم به وقت شام در میان خانواده شهدای مدافع حرم و دفاع مقدس که شامگاه یکشنبه (۲۹ بهمن‌ماه) در پردیس سینمایی ملت برگزار شد خطاب به خانواده‌های شهدا اظهار داشت: وقتی جلوی شما می‌ایستم زبانم بند می‌آید. دیروز در مشهد هم همین اتفاق افتاد و دعا می‌کردم بتوانم حرف بزنم.

وی افزود: به وقت شام ذره‌ای از اتفاقاتی است که در شام افتاده، فیلم را عجیب و غریب نمی‌دانم و معتقدم هنوز مشق می‌نویسم.

حاتمی کیا در خصوص ویژگی خاص جنگ سوریه بیان داشت: من جنگ ایران عراق را میشناسم، اما وقتی جنگ در سوریه پیش آمد فهمیدم این جنگ حرف‌های گفتنی زیادی دارد و دفاع مقدس ما در مقابل آن رنگ می‌بازد و این جنگ بسیار عجیب‌تر و غریبانه‌تر است.

وی با اشاره به صحبت هایش در مراسم اختتامیه جشنواره فیلم فجر گفت: در رسانه‌ها خیلی سر و صدا‌ها شدت گرفته است. کل حرف‌های من سه دقیقه بیشتر نبود و چه طوفانی به پا شد. پس از آن صحبت‌ها هرکس می‌خواهد من را به چپ و راست وصل کند. نمی‌دانم نان چه کسی را از سر سفره اش برداشتم که چنین غضب می‌کنند.

وی تصریح کرد: جشنواره فجر این انقلاب باید به مسائل سوریه بپردازد و کسانی که به عنوان داور شرکت می‌کنند التزام خود را به ارمان‌های انقلاب بگویند.

حاتمی کیا تصریح کرد: خطابم به جشنواره امسال نیست، سال‌ها این اتفاق می‌افتد و برای بچه‌های پشت سرمان دلم می‌سوزد چرا که وحشت می‌کنند و می‌ترسند اعلام کنند ما هم متعهد هستیم، التزام داریم و سرسپرده نظام و شهداییم.

این فیلمساز کشور با بیان این نکته که تا ۲۰ ثانیه قبل از این صحبت‌ها تصوری در رابطه با حرف هایم نداشتم خطاب به خانواده شهدا گفت: من انرژیم را از شما خانواده‌های شهدا می‌گیرم و خجالت می‌کشم آنقدر قدرت ندارم که سالی یک فیلم بسازم.

وی افزود: در فیلم خیلی به شهدای مهاجر پرداخته نشده است و من می‌دانم این عزیزان چقدر حرف‌های ناگفته‌ای دارند.

حاتمی کیا ادامه داد: به دعای خیر شما خانواده‌های شهدا نفس می‌کشم. الهی لحظه‌ای از این مسیر به عقب گام برندارم. زمانی که برخورد خانواده شهدا را می‌بینم دلم قرص می‌شود که همچنان باید کار کرد و فیلم ساخت.

وی در پایان صحبت هایش گفت: با همکاران خودم حرف و بحثی ندارم و اصرار دارم نگاهم فارغ از نگاه صنفی است. اینجا مسیر گذر است و هرکس بایستد عاقبت بخیری ندارد، تنها عاقبت بخیری‌اش شهرت، کف و دست و هورا است. خدا کند دستمان آن دنیا کوتاه نباشد و سربلند باشیم.

انتهای پیام/ 141