گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس ـ رسول حسنی؛ مدتی است که برخی از هنرمندان به هر بهانه‌ای در برابر اتفاقاتی که در کشور می‌افتد واکنش‌های تندی نشان می‌دهند و سعی دارند خود را در همه مسائل دخالت دهند. این جریان بخصوص در بحث مسائل سیاسی نمود بیشتری یافته است.
این قبیل هنرمندان بدون در نظر گرفتن جوانب یک مساله، آن را در تریبون‌های خارج از کشور مطرح کرده و نه‌تنها باعث ایجاد شبهه در افکار عمومی می‌شوند، بلکه شان خود را نیز زیر سوال می‌برند.
چگونه یک بازیگر که هنرمند قابل قبولی هم است به خود اجازه می‌دهد در حیطه‌ای وارد شود که تخصصی در آن مساله ندارد و اطلاعات ناقصی را هم که دارد اغلب اشتباه بوده یا بر پایه شایعاتی بدست آورده است.
اخیرا در مورد حادثه خیابان پاسداران که متاسفانه در آن چند تن از جوانان خدوم کشور به شهادت رسیدند، اعتراضات نابه جایی صورت گرفت، در این میان یکی از بازیگران درباره حواشی بوجود آمده پیرامون دراویش گنابادی اظهاراتی بیان داشته که با هیچ عقل سلیمی توجیه نمی‌شود. چگونه باید انتظار داشته باشیم در جامعه اسلامی فرقه‌های انحرافی بوجود بیاید، ذهن و فکر جوانان ایرانی را به تباهی بکشاند؛ اما در مقابل آن با تز روشنفکری و با بهانه آزادی بیان سکوت کرد!
چگونه برخورد با گروهی که با شعار «نه به حجاب اجباری» مورد اعتراض این هنرمندان قرار می‌گیرد، در حالی که همین گروه که دم از آزادی بیان می‌زنند در مقابل محرومیت‌های متعدد ایجاد شده برای زنانی که حجاب را برای پوشش خود انتخاب کرده‌اند، سکوت کرده یا در شگفت‌ترین حالت، همراهی می‌کنند. آیا زنان اروپایی حق ندارند محجبه باشند و زنان ایرانی باید مختار باشند هر وع پوششی را انتخاب کنند.
در کشور به اصطلاح آزاد آمریکا هنوز برای شهروندان سیاه پوست ممنوعیت‌های متفاوتی اعمال می‌شود و قانون کمترین حمایت را از آنها می‌کند، با این حال این مساله مورد اعتراض هنرمندان روشنفکرمآب ما قرار نمی‌گیرد. در حالی آن سیاهان از حق شهروندی خود محروم شده‌اند در حالیکه دراویش گنابادی به حقوق شهروندی دیگران تعرض کرده‌اند.
واضح است مساله آنها نه حجاب اجباری است نه مسائل مربوط به دراویش گنابادی و نه چیزهایی مثل این. اغلب کسانی که خود را وارد این مباحث می‌کنند هدفشان مخالفت با کلیت نظامی است که قبولش ندارند و وجود چنین اتفاقاتی را به فال نیک می‌گیرند که یا اعتراضات خود را مطرح کنند یا با بیان این قبیل اظهارات خام‌دستانه، خود را بیشتر از آنچه سزاوار هستند به ستاره شدن نزدیک کنند.
مع الوصف بهتر است هنرمندان به جای ورود به مباحثی که چیزی از آن نمی‌دانند به خلق آثار سیاهنما و خنثای خود بپردازند. وقتی مردمی که به تماشای آثارشان نمی‌نشینند را بی‌سواد تلقی می‌کنند چرا باید برای آنها دل بسوزانند و برای نداشتن آزادی بیان‌شان آن هم به زبان انگیلسی الکن اظهار نظر کنند.
شهروندان ایرانی نیازی به قیم ندارند و خودشان بهتر از هرکسی می‌توانند حقوق از دست رفته خود را مطالبه کنند. شعور و آگاهی همین مردم بود که انقلاب را به پیروزی رساند و هشت سال در مقابل تجاوز شرق و غرب ایستاد و چهار دهه در برابر آتش افروزی منافقان و شهادت عزیزانشان مقاومت کردند. اگر همین مردم نبودند معلوم نبود این با اصطلاح هنرمندان الان کجا بودند. تنها توصیه‌ای که باید به این قبیل هنرمندان کرد این است که، بهتر است در هر اظهار نظری اگر تخصصی هم ندارند لااقل صادق باشند.
انتهای پیام/ 161
