به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع پرس، این روزها که در خیابان آمد و شد می‌کنی، می‌بینی شهروندانی را که دو-سه نهال در دست به سویی می‌روند؛ به جایی که نهال‌ها را بکارند و این خود پیغامی پر شکوه است، برای آشتی انسان با طبیعت. برای سبزتر شدن شهر، برای ایفای نقش شهروندی تراز مومنانه.
برای زدن نقش زندگی بهتر بر صفحه زمین. این که گفتم «مومنانه»، تعجب نفرمایید چون اسوه حسنه زندگی، حضرت رسول الله (ص) سخنی دارند راهبرد ساز در این زمینه که ماموریت الهی انسان را در زندگی تبیین می کند؛ «اگر قیامت فرا رسد و در دست یکی از شما نهالی باشد، چنان‌چه بتواند برنخیزد تا آن را بکارد، باید آن را بکارد.» خب این نگاه روشن است و اگر ما به این حدیث در گذر زندگی وفادار بودیم قصه ای چنین تلخ و گزنده نمی شد که هست. اگر عامل بودیم نفس های خودمان در شهرها چنین به سختی برنمی‌آمد. اگر امروز هم به سر خطِ عمل خود را برسانیم و در دستانِ هر کدام مان نهالی باشد و در زمین بکاریم قطعا از این روزگارِ سخت، به سلامت خواهیم رهید. آن‌چه باید بدان توجه کنیم، این است که درختکاری یک نمایش نیست؛ بلکه وقتی رهبرِ انقلاب، هر سال، با کاشتِ درختی سرو، بدان اهتمام دارند، هم راهبرد است و هم درس. سیره بزرگانِ امروز ما، ترجمان نگاه کلام معصومین (ع) به درخت و طبیعت و محیط زیست است.
فکر می کنم میزان دغدغه مندی مان درباره درختکاری و حراست از محیط زیست و توجه به طبیعت را بتوان در مولفه های ولایت‌پذیری عملی قرار داد و از کسانی که خود را ولایت‌مدارتر می‌دانند به جد خواست که در این عرصه، باور خود را با کاشت درخت نشان دهند؛ چه ولایت فقط در حوزه سیاست نیست که تازه آن را هم بر سبیل «نومن ببعض و نکفر ببعض» برگزار کنیم و از عالم و آدم هم طلبکار باشیم. این جا و در همه ساحت های زندگی هم باید نشان دهیم که پای شعار ولایت‌پذیری، چه نمره ای باید گذاشت. پای درس عملی حرمت نهادن به محیط زیست نیز هم.
فکر می کنم وقتی رهبر انقلاب، درختی می نشانند و به عمل و زبان، مردمان را به این منش و روش و سیره می خوانند باید «نهضت درختکاری» راه بیفتد نه این که هر روز از مساحتِ جنگل ها به نفع ویلاهای آن‌چنانی برای آدم های «ازما بهتران» کاسته شود که خبرهایش هم موی بر تن آدمی راست می کند چه رسد دیدن قتل و غارت درختان و مرگ نهال های جوان.
این عملکرد، پاسخ در خور می‌طلبد و باید مردانِ قانون با قاتلان درختان و مغول های تاراج کننده منابع طبیعی و دامنه های طبیعت، به جد برخورد کنند. باری، درختکاری، امروز یک تفریح و تفنن نیست، حرکت در مسیری راهبردی است و به جرات می توان گفت درختکاری، امروزه کاری دینی، انقلابی، اجتماعی، اقتصادی، و حتی انسانی است چه در دیار درختان و سرسبزی زمین ها آرامش موج می زند. انسان هم در فضایی چنین می تواند استعداد های خود را شکوفا کند. حالا که سخن به این جا رسید، اجازه دهید یک پیشنهاد بکنم؛ مردانِ فراوانی از پا افتادند تا ما سرفراز و سرپا بمانیم؛ بیاییم به یادشان درخت بکاریم تا ایران، درختستان شود به یاد فرزندان شهیدش.
منبع: روزنامه خراسان
