به گزاش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، شیوا نوروزی در یادداشتی نوشت:
چند هفته‌ای از سالگرد شهدای چوار می‌گذرد و به غیر از مراسم بی‌سروصدایی که در سازمان لیگ فوتبال برگزار شد، کس دیگری به یاد این عزیزان نیفتاد. نامگذاری یک هفته از لیگ برتر فوتبال هم به نام آنها فایده‌ای نداشت، چراکه هیاهوی فوتبال آنقدر زیاد است که حتی بر زنده نگه داشتن یاد و خاطره شهدای جنگ مقدس هم چیره می‌شود. با این حال جای شکر دارد که اینفانتینو به ایران آمد و ماجرای حادثه چوار را جویا شد، وگرنه بزرگان فوتبال و مدیران این رشته همچنان اسیر جو دربی پرحاشیه بودند.
رئیس فدراسیون جهانی فوتبال داستان شهادت بازیکنان، داوران و هواداران زمین فوتبال چوار را با جان و دل گوش کرد و از اینکه تاکنون خبری در مورد آن نشنیده بود تعجب کرد، مسئله‌ای که جای تأسف دارد.
31 سال از بمباران زمین فوتبال چوار ایلام می‌گذرد، اما هنوز خیلی‌ها در همین فوتبال نمی‌دانند در 23 بهمن سال 65 دشمن بعثی چگونه مستطیل سبز را به حمام خون تبدیل کرد. هیچ بعید نیست که اینفانتینو پس از اطلاع از این ماجرای دردناک از خودش پرسیده باشد که چرا ایرانی‌ها اهمیتی به چنین موضوع مهمی نمی‌دهند؟! شاید هم او اصلاً کل ماجرا را باور نکرده باشد، چراکه این حادثه خونین در هر کجای دنیا که اتفاق می‌افتاد همه دنیا از آن خبر می‌شدند و چند تورنمنت و مراسم ویژه نیز برای آن برگزار می‌کردند.
اینها واقعیت‌های تلخ غربت شهدای چوار و سایر شهدای فوتبال در کشورمان را نشان می‌دهد، کشوری که آرامش و امنیتش را مدیون خون شهداست، اما در مستطیل سبز با بی‌تفاوتی از کنارشان رد می‌شوند. بدون شک وظیفه آشنا کردن جامعه فوتبال با جانفشانی‌های شهدا و ترویج راه آنها برعهده متولیان این رشته است، رشته‌ای که در کانون توجهات رسانه‌ها، مردم و مسئولان قرار دارد و گردش مالی‌‌‌اش هم نجومی‌تر از آن چیزی است که به ذهن‌ها خطور می‌کند. با این حال دریغ از یک کار فرهنگی درست که ثمره‌اش را بتوان در بالا رفتن فرهنگ فوتبال ایران دید.
مسئولان فدراسیون در این سال‌ها ثابت کرده‌اند نهایت تلاش‌شان برگزاری چند یادواره و گردهمایی به یاد شهداست و این در حالی است که خودشان هم خوب می‌دانند که اینگونه کارها برای آنها تنها هزینه به همراه دارد و البته چند عکس یادگاری! حال و روز فوتبال ما به قدری خراب است که دیگر با هیچ همایش و دورهمی نمی‌توان درستش کرد.
ای کاش آقایان هم به این مهم پی ببرند و برای یک بار هم که شده قدمی جدی بردارند.
تصورش زیاد سخت نیست. در هر گوشه‌ای از جهان اگر چند فوتبالیست و تماشاگر به دلیل بمباران تکه‌تکه می‌شدند، تاکنون صدها فیلم درجه یک در موردش ساخته می‌شد، داستانش در کتاب‌های درسی می‌آمد و مسابقات معتبری با حضور بهترین‌های جهان به نام کشته‌شدگان برگزار می‌شد، اما گویا کشته شدگان زمین فوتبال چوار از این قاعده مستثنی هستند. آنها در کشوری به شهادت رسیده‌اند که فدراسیون فوتبالش تنها دم از فرهنگ و فعالیت‌های فرهنگی می‌زند. در حالی که بیش از سه دهه زمان داشتیم که مظلومیت آنها را به گوش جهانیان برسانیم و جوانان را با راه شهدا آشنا کنیم، اما تاکنون کسی توجهی به ظرفیت فرهنگی این حادثه نکرده و به نظر می‌رسد مسئولان فرهنگی ورزش اسیر جو مخرب فوتبال شده‌اند.
شنیدن صحبت‌های پرطمطراق آقایان رده بالای مدیریت ورزش و به ویژه مدیریت فوتبال دیگر تکراری شده است، همه آنها از بها دادن به فعالیت‌های فرهنگی حرف می‌زنند و اولویت خود را پیروی از فرهنگ شهدا معرفی می‌کنند، اما واقعیت چیز دیگری است. دربی گل سرسبد فوتبال ایران پر از حواشی ریز و درشت و زشت بود، حواشی که توجیهی برایشان نداریم.
کی قرار است ماحصل فرهنگ‌سازی‌هایی را که همه از آن دم می‌زنند، ببینیم؟! حتی اینفانتینو نیز به این مهم پی برد و در مواجهه با پرتاب اشیا و نارنجک لبخندی تلخ تحویل‌مان داد. اگر در این سال‌ها که توهم حرفه‌ای شدن در فوتبال را داشتیم، شهیدان فوتبالی را معرفی می‌کردیم و راهشان را به درستی به فوتبالیست‌های جوان و هواداران احساسی نشان می‌دادیم، اکنون شاهد غربت شهدایمان نبودیم و با حسرت به فقر فرهنگی فوتبال ایران نگاه نمی‌کردیم.
منبع: روزنامه جوان
