به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع پرس، نمایش «خنکای ختم خاطره» به‌نویسندگی حمیدرضا آذرنگ و کارگردانی حمید ادوای از هفدهم اردیبهشت‌ماه به صحنه تالار حافظ می‌رود.
این نمایش دارای بازیگرانی چون مریم بوبانی، عماد محمدی، مرجان خاکساری، نیما انصافیان، محمد اصغری، سهیل عبدی، مرضیه موسوی، مونا سهراب حقیقت، محمد شهباز تهرانی، شهاب عباسیان، امین موحدی پور، بهاره ریاحی، محمدرضا ایمانیان، منصور نصیری است.
نمایشنامه «خنکای ختم خاطره» در سال 88 نخستین بار توسط نیما دهقان به‌صحنه تئاتر شهر رفته و مورد استقبال زیاد علاقه‌مندان قرار گرفته بود. این نمایشنامه بعدها نیز توسط کارگردان‌هایی اجرا شد، اما اقبال اولیه را کسب نکرده است. حال حامد ادوای کارگردان جوان تلاش کرده با یک گروه تازه نفس نمایشنامه آذرنگ را به صحنه ببرد.
وی در مصاحبه با خبرگزاری فارس گفته است: ما تقریبا یکی از موفق ترین نمایش‌نامه‌های ایران را قرار است به اجرا ببریم. من به شخصه یکی از دلائلی که چهار سال است تلاش دارم این کار را به صحنه ببرم همین قوی بودن کار است، اما فضای ملتهب و ذوق و شوق اجرای اولیه این کار باعث شد کمی در این اجرا فاصله بیافتد و تلاش کنیم در فرصت مناسب تر کار را اجرا ببریم.
آنچه برای من و گروهم در این کار جذاب است حرفی است که از آن صحبت می‌کند. برای ما درد جامعه جنگ زده پس از هشت سال خیلی غم انگیز است. به هر حال تبعات جنگ هنوز هم ادامه دارد، به‌ویژه بین خانواده شهدای گمنام که خیلی دغدغه مان بودند.
متن یک بستر سورئال دارد. پیدا شدن شهیدی پس از 25 سال زنده و سالم خیلی هم واقعی نیست. کارهای قبلی گروه ما هم آثار فانتزی، سمبلیک و سورئال بوده است من هم این متن را انتخاب کردم که خودمان را محک بزنیم و بررسی کنیم که چطور می‌شود یک بستر سورئال را از فیلتر خود عبور دهیم.
البته کار در بخش رئال بازیگر محور و چالش خوبی برایمان است. تمام بازیگران به استثنای خانم بوبانی نقش هایی را بازی میکنند که از سن خودشان سال ها فاصله دارد، البته تلاش کردیم به تیپ سازی در کار نرسیم چرا که همه ما به غیر از یکی، دو نفر هیچکدام جنگ را ندیدیم و همین چالش برایمان جذاب است.
نزدیک به 10 سال از اجرای موفق کار قبلی گذشته است، ما هم تلاشمان را می‌کنیم که اجرای درخوری به واسطه متن حمیدرضا آذرنگ ارائه دهیم. ماه‌ها تلاش کردیم و این ریسک هم برایمان وجود دارد، البته این سوال شما را از من زیاد می‌پرسند اما ما این ریسک را پذیرفتیم و بابتش تلاش کردیم البته بازخورد کار از هفته آینده مشخص می‌شود.
تاجای ممکن تلاش کردیم از اجرای پیشین نمایش فاصله بگیریم اما به هر حال در بخش‌هایی کار رئال است و ممکن است برایمان ریسک داشته باشد.
هزینه این کار کاملاً شخصی به سرپرستی خودم تهیه شد. تلاش زیادی برای پیدا کردن یک حامی داشتیم، اما تا این لحظه که اتفاق نیافتد.
ما از پیش از اجرا در تئاتر شهر دنبال سالن بودیم تا به سالن حافظ رسیدیم که قدری به لحاظ حرفه‌ای سطح بالاتری از سایر سالن‌ها به‌ویژه سالن‌های خصوصی دارد، هر چند این سال‌ها قدری تماشاگرش افول کرده اما به هر حال حرفه ای‌تر از سایر سالن‌ها است.
تقریبا بین هجده تا نوزده میلیون هزینه سالن حافظ شد که برای 25 شب اجاره شده است، البته در این قرارداد مالیات هم لحاظ شده هرچند تا جایی که من خاطرم است هنرمندان تئاتر از مالیات معاف هستند به هر حال به سختی این سالن را هم به‌دست آوردیم و چند ماه است که خواب بر گروهمان حرام شده و خودم هم در این بین سرباز هستم امیدوارم بتوانیم امانتدار خوبی برای حوصله و هزینه و نگاه مردم باشیم.
در اجرای اولیه نمایشنامه هر بازیگر چند نقش داشت، اما ما برای هر پرسوناژ یک بازیگر داریم. بازیگران هم بیشترشان از گروه تئاتر گره هستند که سالهاست با آنها کار کردیم. برای آنها هم چالش بزرگی در فضای رئالیستی کار کردن داشت چرا که کارهای قبلی رئال نبود .
تعداد هفت یا هشت نفر هم از دوستان بیرون ما بودند که خیلی با حساسیت و ریزبینی انتخاب شدند، عده‌ای هم تست دادند و با آنها به نتیجه نرسیدیم تا اینکه به یک ترکیب درست رسیدیم و خداراشکر بازیگران جوان و با تجربه در کنار هم هستند هر چند چهره نیستند، اما چهار تای آنها در جشنواره تئاتر شهر کاندید شده و جایزه گرفتند.
من معتقدم تئاتر به تبلیغ دهان به دهان نیاز دارد نمایشی که خوب باشد مخاطب خود را خواهد یافت. ما باید تصمیمان را بگیریم که می‌خواهیم هنرمند باشیم یا خیر. کار با هزینه‌ها ندارم که به غایت سنگین است به‌ویژه در تئاتر خصوصی، اما به هر حال موظف هستم که کیفیت خوب تحویل مخاطب دهیم. قطعاً سرمایه اصلی تئاتر مخاطبان ما هستند و به نظرم بیش از این که فکر کنیم چه کسی را بیاوریم که گیشه داشته باشد، به کیفیت کارمان باید فکر کنیم.
الان به نظر من تئاتر کار کردن برای نسل جوان خودکشی است، بذری از ناامیدی با صندلی‌های خالی تئاتر نصیب گروه‌ها می‌شود. استعدادهای عجیبی این بین هدر می‌رود و این آفت مدیریتی تئاتر است.
زمانی که در سالن‌های خصوصی هر شب دو تا سه نمایش به صحنه می‌رود، عملاً فاکتوری به اسم طراحی صحنه حذف می‌شود و بیشتر به این فکر میکنند که چطور بفروشند که اثرشان فاخر و درخور باشد.
من فکر می‌کنم قدری باید بر این قضیه تلاش شود تا ضرر و خستگی برای گروه‌ها باقی نماند، اگر بیشتر وقت و هزینه را براساس سلیقه مخاطب و زیبایی بصری کار تنظیم کنیم، در دراز مدت نتیجه خواهیم گرفت.
منبع: فارس
انتهای پیام/ 116
