به گزارش خبرنگار بین‌الملل دفاع پرس، 70 سال پیش در 24 اردیبهشت 1327 (1948 میلادی) صد‌ها هزار فلسطینی از فلسطین بیرون رانده شدند و این موضوع، زمینه ساز پیدایش کشوری جعلی به نام اسرائیل شد. فلسطینیان سالگرد این روز را در فراق عزیزانی که در راه بازگشت استقلال فلسطین به شهادت رسیدند، به سوگ می‌نشینند. از دیدگاه آن‌ها این روز یادآور بیرون راندن 800 هزار فلسطینی و مصادره سرزمین‌های مادری‌شان است.
در همین راستا پیمانهایی میان جوامع بین‌المللی و رژیم صهیونیستی منعقد شده است که با نگاهی گذرا به هر کدام از آن‌ها پی می‌بریم که برنده اصلی آن اسرائیل بوده است؛ رژیمی که توانسته از سال 1948 تا کنون فلسطین را به انزوا برده و 41 درصد یهودیان جهان را در این خاک مستقر کنند.
بیانیه بالفور در تاریخ ۲ نوامبر ۱۹۱۷ میلادی، توسط «آرتور جیمز بالفور»، وزیر خارجه وقت بریتانیا، خطاب به «والتر روتشیلد» سیاست‌مدار یهودی‌تبار و عضو مجلس عوام بریتانیا به نگارش درآمد و در آن از مواضع مثبت دولت بریتانیا برای «ایجاد خانه ملی برای یهودیان در سرزمین فلسطین» خبر داد. بیانیه بالفور را باید سرآغاز تلاش در عرصه‌های بین‌المللی برای تأسیس کشور منحوس اسرائیل به‌شمار آورد.
با تصرف سوریه توسط انگلستان در حین جنگ جهانی اول و تحت قیمومیت گرفتن سوریه، موج مهاجرات یهودیان به این سرزمین شروع و باعث ایجاد تنش‌هایی بین اعراب و یهودیان شد. با اعلام استقلال اسرائیل در سال ۱۹۴۸ (1327 ه. ق) و گسترده‌تر شدن موج مهاجرت یهودیان به این سرزمین این تنش‌ها به نزاع بزرگ اعراب و اسرائیل منجر شد. هم اکنون در حدود ۴۲ درصد از یهودیان جهان در اسرائیل امروزی زندگی می‌کنند.
پیمان کمپ دیوید سرآغاز سکوت اعراب
پیمان کمپ دیوید اولین پیمان صلح بین طرفین جنگ یعنی اعراب و اسرائیل قلمداد شد که به صلح میان مصر و اسرائیل انجامید؛ پیمانی که بین انور سادات رئیس جمهور وقت مصر و مناخیم بگین نخست وزیر وقت اسرائیل به امضا رسید. پس از 12 روز مذاکرات مخفی و با میانجی‌گری آمریکا در کمپ دیوید که یکی از استراحت‌گا‌ه‌های رؤسای جمهور آمریکا است نهایی شد و در نهایت 17 سپتامبر 1978 با حضور جیمی کارتر رئیس جمهور وقت آمریکا در کاخ سفید به امضای نهایی رسید.
انور سادات را باید اولین رئیس جمهور وقت یک کشور عربی در حال جنگ با اسرائیل دانست که به صلح با این کشور و به رسمیت شناختن آن اقدام کرد. وی به سبب امضای این پیمان، 2 سال بعد در هنگام یک رژه نظامی ترور شد.
به‌طور خلاصه به هشت بند این پیمان اشاره می‌شود:
1- نیرو‌های اسرائیل باید در عرض سه سال پس از بستن پیمان از صحرای سینا عقب نشینند؛ البته در آن زمان بسیاری از سرزمین‌های کشور‌های دیگر از جمله بلندی‌های جولان سوریه، نوار غزه و کرانه باختری رود اردن کشور اردن که در اشغال اسرائیل بود، در این قرارداد اشاره‌ای به بازپس‌گیری آن مناطق اشاره‌ای نشده بود. به طور حتم می‌توان گفت، صلحی که انور سادات با اسرائیل منعقد کرده بود منحصر به مصر بوده و دیگر کشور‌های عربی را شامل نمی‌شد.
2- لزوم برقراری روابط دوستانه و روابط کامل دیپلماتیک میان 2 طرف؛ طبق این بند مصر اولین کشوری در میان جهان عرب است که اسرائیل را به رسمیت می‌شناسد که این موضوع طبیعتاً امتیازی بزرگی برای اسرائیل به شمار می‌رفت.
3- به رسمیت شناختن تمامیت ارضی اسرائیل؛ طبق این بند سرزمین‌هایی که اسرائیل طی سال‌ها جنگ با فلسطینیان به دست آورده بود از سوی مصر به رسمیت شناخته می‌شد.
4- استقرار نیرو‌های حافظ صلح سازمان ملل متحد در منطقه مرزی سینا
5- جواز گذر کشتی‌های اسرائیل از آبراه سوئز؛ با عملیاتی شدن این بند اسرائیل از حالت نیمه‌محاصره‌ای که داشت بیرون می‌آمد.
6- شروع مذاکرات درباره خود مختاری فلسطینیان در نوار غزه و کرانه باختری رود اردن به فاصله یک ماه بعد از عقد قرارداد؛ گرچه مذاکره‌ها به موقع آغاز شد، اما هیچ‌گاه به انتها نرسید. در واقع این بند مبهم و ناکارآمد بود؛ زیرا هیچ لزومی برای طرفین نمی‌آورد و تنها طرفین را به مذاکره فرامی‌خواند که در عمل نیز چنین شد و بی‌نتیجه ماند.
7- انتخابات برای تعیین دولتی خودمختار در نوار غزه و ساحل غربی رود اردن؛ سپس عقب نشینی ۵ سالهه نظامی و غیر نظامی نیرو‌های اسرائیل
8-گروهی برای رسیدگی به همه ادعا‌های مالی 2 طرف تشکیل شود؛ این اصل پس از گذشت یکی 2 سال از عقد پیمان کمپ دیوید منجر به گسترش جاذبه رابطهه اقتصادی اسرائیل با مصر شد و سرمایه‌گذاران اسرائیلی برای جذب سرمایه‌های مصر و کسب سود از نیروی کار و شرایط اقتصادی مصر راهی این سرزمین شدند.
اگر بخواهیم خلاصه وار دستاورد‌های طرفین این پیمان را بررسی کنیم «پس دادن صحرای سینا به مصر، به رسمیت شناخته شدن کشور اسرائیل و تمامیت ارضی آن، رابطه اقتصادی اسرائیل با مصر و راه یافتنش به آبراه سوئز و تشکیل دولت خودمختار و عقب‌نشینی اسرائیل».
این پیمان با واکنش‌های بسیاری روبه‌رو شد. غرب این پیمان را سرآغاز امید و آشتی اعراب با اسرائیل می‌دانست و بنیاد نوبل هم در سال 1978 جایزه صلح خود را به طور مشترک به انور سادات و مناخیم بگین اهدا کرد. سازمان ملل در پی شکایت فلسطین، قطعنامه‌ای را به تصویب رساند که این توافقنامه را به طور ضمنی محکوم می‌کرد. سازمان ملل بر این عقیده بود که این توافقنامه بدون مشارکت خود و سازمان آزادی بخش فلسطین به امضا رسیده است. سازمان کنفرانس اسلامی رای به تعلیق عضویت مصر داد و در سوی مقابل اتحادیه عرب هم عضویت مصر را به تعلیق، کمک‌های اقتصادی آن را قطع و مقر اتحادیه را از قاهره به تونس منتقل کردند. امام خمینی (ره) هم در واکنش به این پیمان به طور مستقیم مصر قطع رابطه کرد.
ادامه دارد...
انتهای پیام/ 441
