به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، مدتی پیش وزارت امور خارجه تقاضانامه‌ای به هیئت دولت ارائه کرده تا بتواند براساس مجوز دولت، باغ ویلای بزرگ و معروف کاخ «والری» در جزیره موریس را فروخته و درآمد ناشی از فروش این ملک را پس از واریز به حساب خزانه عمومی کشور، صرف تکمیل برخی پروژه‌های مدنظر وزارت امور خارجه کند.
علت معروف بودن این ویلا و کاخ، به دلیل اقامت پهلوی اول در آن است که در جزیره موریس پس از تبعید از ایران توسط انگلیسی‌ها صورت گرفت؛ بنایی که مدتهاست بدون رسیدگی به حال خود رها شده است.
قاسمی: ملک جزیره موریس دیپلماتیک نیست و هزینه نگهداری بالایی دارد
در همین باره بهرام قاسمی سخنگوی وزارت امور خارجه در گفت‌وگویی با تأیید این مطلب گفت: هنوز اتفاقی برای این ساختمان رخ نداده و مدتی است مباحثی پیرامون آن وجود دارد و این ساختمان اینک در لیستی است که دولت باید در مورد آن تصمیم گیری و اعلام نظر کند. در صورت موافقت دولت نیز می‌تواند به هر دلیل همچنان در مالکیت ایران باقی بماند یا بفروش برسد.
وی با بیان اینکه این ملک یک ملک و ساختمان دیپلماتیک نیست و به علت قدمت، نگهداری آن بسیار هزینه بر است، یادآور شد: پیشنهاداتی از دیر باز مطرح شده، اما هیچ تصمیم مشخص و قابل اجرایی تاکنون وجود ندارد.
سخنگوی وزارت خارجه در خصوص علت پیشنهاد این بنا با اشاره به دلایلی که از سوی مسئولین مربوطه ارائه شده، اظهار داشت: استدلال نخست آن است که این اقامتگاه در حال حاضر هیچ کاربردی ندارد و بلا استفاده مانده و درامدی برای کشور ندارد. در مرحله بعدی و از سوی دیگر، هزینه نگهداری این نوع املاک و اقامتگاه‌ها بسیار بالا بوده و روشن است اگر ساختمانی به حال خود رها شود و از آن بهره برداری روزانه نشود و سکونتی در آن نباشد نیز به سرعت تخریب شده و هزینه ساز خواهد بود.
این در حالی است که «مارک تواین» نویسنده آمریکایی، جزیره موریس را «بهشت روی زمین» توصیف کرده و همچنین براساس آمار سازمان جهانی گردشگری، این جزیره یکی از مقاصد برتر گردشگری جهان است.
به نظر می‌رسد که می‌توان بجای فروش این نوع اموال که هم سابقه تاریخی داشته و هم پتانسیل بهره برداری اقتصادی را دارند، برای افزایش درآمد با کمک سازمان میراث فرهنگی و گردشگری اقداماتی داشت که البته این امر نیازمند گفت‌وگوهای مسئولان مربوطه در سازمان میراث فرهنگی و گردشگری و وزارت خارجه است تا طرفین ضمن شنیدن سخنان و استدلالات یکدیگر، به راه حلی برسند که نه به وزارت خارجه در شرایط کنونی هزینه‌های اضافی تحمیل شود و نه این اسناد تاریخی در معرض فروش و فراموشی قرار گیرد.
در همین خصوص سخنگوی وزارت خارجه با اشاره به تخلیه موقتی برخی ساختمان‌های این وزاتخانه در کشورهای مختلف یادآور شده است که، زمانیکه ساختمانی به صورت موقت تخلیه می‌شود، تدابیری برای نگهداری از آن اندیشیده می‌شود، زیرا بنا بر بازگشت مجدد در آینده، اهمیت سیاسی و اقتصادی آن بنا و یا فروش آن است؛ اما برای اماکنی که هیچگونه برنامه مشخص و روشنی برای استفاده دوباره آنها وجود ندارد و کاربرد سیاسی یا اقتصادی و حتی فرهنگی از آنان متصور نیست و صرفاً هزینه بر هستند، پیشنهاد فروش مطرح می‌شود تا درامد آن بعد از واریز به خزانه صرف بخش‌هایی شود که ضروری‌تر به نظر می‌رسد.
این نگاه نیز به طور کلی می‌تواند درست بنظر برسد، مشروط بر اینکه با بررسی‌های کارشناسانه سیاسی، اقتصادی و حتی فرهنگی به این نتیجه رسید که ساختمانی علیرغم تخلیه و از دست رفتن تعریف ماموریتی خود، حفظ و مورد بهره برداری دیگری قرار گیرد یا فروخته شود.
این موضوع حتی در خصوص برخی ساختمان سفارتخانه‌ها یا نمایندگی‌های ایران در کشورهای مختلف نیز دنبال شده و می‌شود. کشورهایی که هیچگونه مراوده سیاسی یا اقتصادی با ایران نداشته و حتی در مجامع جهانی علیه ایران رفتار می‌کنند که برخی از این نوع کشورها در آمریکای جنوبی وجود دارند.
معمولاً راه حل موجود این بوده که با فروش محل‌های دیپلماتیک، ضمن کسب درامدی برای امور دیگر، از هزینه پرسنل و نگهداری جلوگیری شود و در عوض، یکی از سفرای ایران در کشورهای منطقه به عنوان سفیر یا نماینده اکردیته وظیفه رسیدگی به کشور مذکور را دنبال می‌کند.
کشورهای حوزه بالتیک، یا برخی کشورهای آمریکای لاتین و حتی مالت در اروپا از این موارد هستند که سفیر ایران در دیگر کشورهای نزدیک به آنها به عنوان سفیر اکردیته وظایف رسیدگی به امور آنها را نیز بر عهده دارند.
در باب اماکن دیپلماتیک در کشورهای جهان نیز نظر بر این است که مراوده با این کشورها وجود داشته و خواهد داشت که البته گاهی دچار نوساناتی می‌شود، اما به واسطه برخی سکته‌ها در دوره‌هایی خاص نباید اماکن دیپلماتیک را به فروش رساند و علیرغم هزینه‌‌ای که برای نگهداری تحمیل می‌شود، باقی ماندن آنها بهتر است.
این نوع موضوعات برای همه کشورها وجود دارد و کاملاً عادی است و باید در هر موردی با نگاهی کاملاً دراز مدت و تخصصی بدان پرداخت.
مدتی پیش اشغال سفارت سابق ایران در "بن" آلمان از سوی تعدادی آنارشیست که به کمبود مسکن در این شهر و بالا بودن اجاره بها و در عین حال وجود ساختمان‌های زیاد دولتی خالی از سکنه اعتراض داشتند، خبر ساز شد.
این ساختمان در سال 1975 خریداری شد و با فروپاشی دیوار برلین در سال 1989 و انتقال همه سفارتخانه‌ها به برلین در آلمان غربی تخلیه شده و مدتهاست که خالی از سکنه است.
این ساختمان از مدت‌ها پیش به فروش گذاشته شده، اما به دلیل نبود مشتری مناسب تاکنون امکان فروش پیدا نکرده که یکی از دلایل آن نیز البته قیمت بالای منطقه مذکور است.
برخی اماکن دیپلماتیک ایران به دلیل عدم استفاده برای مدت طولانی ناشی از مسائل سیاسی یا شرایط اقتصادی، تخلیه شده‌اند که باید تکلیف آنها مشخص شود، زیرا با گذر زمان دچار تخریب شده و ارزش خود را نیز تا حد زیادی از دست می‌دهند.
اما اینکه کدام اماکن فروخته شوند، کدامیک علیرغم هزینه زا بودن حفظ شوند و یا اینکه از کدامیک صرف امور گردشگری و فرهنگی شود نیازمند یک خانه تکانی جدی یا به اصطلاح"انبار گردانی" در این زمینه است که عزم جدی مسئولین مربوطه در وزارت خارجه را می‌طلبد.
منبع: تسنیم
