به گزارش خبرنگار بین‌الملل دفاع پرس، تظاهرات «روز سرزمین» یا همان «روز بازگشت» در ۳۰ مارس ۲۰۱۸ آغار و همزمان با سالگرد چهل و دومین اشغال فلسطین در سرزمین‌های اشغالی برگزار شد.
فلسطینیان در این روز به اعمال خشونت، سیاست تبعیض نژادی، مصادره زمین‌ها و ویران شدن روستاها، کوچاندن فلسطینیان از سرزمین خودشان و تجزیه آن به مجموعه‌های کوچک جدا از هم اعتراض می‌کنند. در این روز رژیم صهیونیستی ۲۱ هزار کیلومتر مربع از زمین فلسطینیان را مصادره و به مهاجران واگذار کرد که قیام فلسطینیان را در پی داشت.
محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین یک روز بعد اعلام اعتصاب سراسری، عزای عمومی کرد. در مرز‌های 2 طرف نیز نیروهای اسرائیلی با تانک‌هایشان و تک تیرانداز‌ها در خاکریز‌ها مستقر هستند و در سوی دیگر پهپاد‌ها نیز گاز اشک‌آور به سمت تظاهرکنندگان در شرق غزه شلیک می‌کنند. تظاهرکنندگان هم در پاسخ صهیونیست‌ها اقدام به آتش زدن لاستیک‌های خودرو در نواحی مرزی غزه می‌کنند تا خود را از تیررس نظامیان رژیم صهیونیستی مخفی نگه دارند.
در آخرین آماری که از سوی وزارت بهداشت فلسطین اعلام شد؛ تاکنون ۱۲۷ فلسطینی به شهادت رسیده و نزدیک به ۱۳ هزار و ۶۰۰ نفر در کرانه باختری و نوار غزه مجروح و حال ده‌ها نفر از آنان وخیم گزارش شده است.
تظاهرات این هفته تحت عنوان «از حیفا تا غزه» برگزار شد و «رزان النجار» دختر 21 ساله امدادگری که پای ثابت تمام اعتراضات هفتگی مردم غزه بود؛ جان خود را از دست داد و شهید شد. وی که به‌طور داوطلبانه در امر امدادرسانی به مجروحان در نوار غزه خدمت می‌کرد. شهادت این دختر فلسطینی بار دیگر این ادعا را ثابت کرد که نقش زنان در جامعه فلسطین غیرقابل چشم پوشی است.
این تظاهرات اولین معنایی را که در ذهن متبادر می‌کند این است که برای فلسطین و فلسطینیان نمی‌توان در خارج از سرزمین‌های اشغالی تصمیم گرفت. دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا در دسامبر سال 2017 تصمیم گرفت که سفارت آمریکا را از تل‌آویو به بیت‌المقدس منتقل خواهد کرد و این تصمیمش را «معامله قرن» نام نهاد.
حضور گسترده فلسطینیان در این تظاهرات این پیام را به گوش جهانیان خواهد رساند که جایگزینی برای فلسطین وجود ندارد و از پایتخت کشورشان دست نخواهند کشید.
مردم فلسطین با حضور در این تظاهرات می‌خواهند اعلام کنند که معامله قرن را باطل و خواستار «بازگشت به سرزمین‌های مادری‌شان» هستند. از سال 1948 به بعد رژیم صهیونیستی در تلاش بود تا این مناطق را اشغال و تحت سیطره خود ببرد؛ یهودیان سعی کردند با ساختن افسانه‌هایی مهاجرت خود به این سرزمین را در دیدگاه جهانیان توجیه کنند. در این سال میلادی بیش از 60 درصد مردم فلسطین مجبور شدند از این کشور خارج شوند و به نوعی می‌توان گفت که اولین موج از آوارگان فلسطینی شکل گرفت. شاید بتوان گفت که به انزوا کشاندن فلسطینیان بهانه‌ای بود تا 41 درصد از یهودیان جهان را در این منطقه ساکن کنند.
فلسطینیان برای اینکه بهتر بتوانند معنی اقدام خود را به گوش جهانیان برسانند از سمبل و نماد استفاده کردند؛ 30 مارس در تقویم به نام «روز زمین» نامگذاری شده است. از ۴۲ سال پیش تاکنون با گرامی‌داشت این روز به مردم جهان یادآور می‌شوند که سرزمین‌هایی که امروز اسرائیل در اختیار دارد متعلق به فلسطین است توسط صهیونیست‌ها به اشغال درآمده است.
از سوی دیگر معرفی رژیم صهیونیستی به عنوان رژیمی «غاصب و جنایتکار» از اهداف مهم تظاهرات «روز بازگشت» است. «یادآوری تاریخی» به افکار عمومی قدیمی و «آگاهی بخشی» به افکار عمومی جدید درباره اشغالگر بودن رژیم اسرائیل است و تاکیدی بر ماهیت و خوی «جنایتکارانه» رژیم اسرائیل است. این در حالی است که تظاهرات «روز بازگشت» ماهیتی کاملاً مسالمت‌آمیز از سوی فلسطینیان داشته است؛ اما نیروهای امنیتی و پلیس رژیم صهیونیستی با حمله به معترضین ۱۲۷ نفر را به شهادت و بیش از ۱۳ هزار نفر را مجروح کردند. این جنایات در حالی انجام می‌شود که جامعه جهانی در قبال این کشتار سکوت اختیار کرده و سازمان ملل هر از چند گاهی با صدور بیانه‌ای فقط هشدار می‌دهد؛ آمریکا پشتیبان بلامنازع این رژیم بوده و در سایه این حمایت‌ها فلسطینیان به قتل می‌رسند.
انتهای پیام/ 441
