گروه حماسه و جهاد دفاع پرس: هفتم تیرماه هر سال علاوه بر یادآوری ترورهای کور منافقین و به شهادت رسیدن آیتالله بهشتی و 72 تن از یارانش، یادآور بمباران شیمیایی شهرستان سردشت در سال 66 نیز هست. بعد از بمباران اتمی هیروشیما در جنگ جهانی دوم، فاجعه سردشت بی سابقه بوده است. سردشت مظلومانهترین درد تاریخ را در جنگ تحمیلی تجربه کرد؛ دردی که از روزی به روز دیگر و نسلی به نسل دیگر منتقل میشود. بعد از گذشت سه دهه این روزها نفسهای سردشت به شماره افتاده و گویا زمان در سال 66 متوقف شده است.
اصابت چهار بمب به مناطق مسکونی و سه بمب دیگر در بیرون شهر سطح وسیعی از منطقه را آکنده از گازهای شیمیایی کرد. فاجعه بمباران مناطق مسکونی در حالی از سوی صدام صورت گرفت که شورای امنیت طی قطعنامه 1261 در سال 1995، حمله به بیمارستانها و مدارس را محکوم کرده بود.
آمارهای اعلام شده در این جنایت وحشیانه و بر اثر اصابت هفت بمب خردل در شهر و حاشیه آن، از جمعیت 12 هزار نفری شهر هشت هزار و 25 نفر مصدوم شدند و 130 نفر نیز به شهادت رسیدند. مصدومان این حادثه به عوارض شدید چشمی، پوستی و ریوی دچار شدند. آلوده شدن کادر درمانی و بیمارستان شهر به مواد شیمیایی یکی از علل عدم رسیدگی به مصدومان در ساعت اولیه این واقعه شد.
در آن دوران دولتهای مختلف علیرغم اینکه جنایت جنگی صدام را در شهر سردشت محکوم کردند؛ اما مُهر سکوت بر این جنایت زدند. ابرقدرتهای جهان نیز که همیشه براساس منافع سیاسی خود درباره پدیدههای ثابت رفتار دوگانهای از خود نشان میدهد؛ زیرا بعدها ملاحظه شد که آمریکا به بهانه استفاده عراق از سلاحهای شیمیایی به این کشور حمله کرد.
با گذشت حدود سه دهه از حمله شیمیایی عراق به سردشت، هنوز در این شهر فرزندانی متولد میشوند که صدمات ناشی از سلاحهای شیمیایی بر پیکره نحیفشان ضربه وارد میکند. روز به روز نیز بر تعداد جانبازان این واقعه افزوده میشود. جانبازان نیز گاهی دچار فراموشی میشوند به همین جهت در این راستا از مسوولان دولتی و غیردولتی برای حمایت از آنها یاری میطلبند.
حفظ «عزت نفس» جانبازان شیمیایی سردشت واجب و ضروری است و رسیدگی به آنها نیز باید در اولویت رسیدگی به جانبازان قرار گیرد؛ از این رو از بنیاد شهید و امور ایثارگران انتظار میرود که پیگیری بیشتری نسبت به درمان این جانبازان داشته باشند.
انتهای پیام/ 131