به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، جواد موگویی تاریخ پژوه در یکی از صحفات اجتماعی خود نوشت: روز 18 بهمن 57 یک هواپیمای C130نیروی هوایی ارتش به همراه دو تن از اعضای سفارت آمریکا در تهران، برای آزاد کردن 22 تکنسین آمریکایی مستقر در ایستگاه هوایی سیا در کبکان در شهر درگز حرکت کرد.
این 22 نفر از چند روز قبل توسط انقلابیون تحت حفاظت قرار گرفته بودند و اجازه خروج از ایستگاه هوایی کبکان را نداشتند.
سفارت از یک سو به شدت بدنبال خروج آمریکایی ها پیش از پیروزی انقلاب بود و از سویی دیگر نگران تجهیزات موجود در این سایت بود. حتی «ویلیام سولیوان» سفیر آمریکا در تهران در نامه ای به عباس امیرانتظام معاون نخست وزیر (بازرگان) خواستار حفاظت از تجهیزات ایستگاه هوایی کبکان و بهشهر شد.
اما چرا اطلاعات و پرسنل این 2 پادگان برای آمریکا این چنین مهم است؟ سایت رادار و شنود کبکان، از سال 50 برای ثبت تحرکات نظامی، آزمایشات موشکی و انفجارهای هسته ای شوروی مورد بهره برداری سازمان سیا و ناسا بود. ایران نیز به عنوان شریک پروژه ایبکس و محافظت کننده سایت بود.
این پایگاه تا قبل از پیروزی انقلاب بزرگترین پایگاه استراق سمع و رادار آمریکا در منطقه خاورمیانه بود. پادگان بهشهر نیز بیشتر در خدمت امور جاسوسی آمریکا قرار داشت.
در روزهای پرالتهاب انقلاب، سفارت بدنبال خروج 22 تکنسین و اطلاعات موجود در این 2 سایت بود.
اعضای سفارت با کمک برگه خروجی که داشتند، به راحتی توانستند 22 آمریکایی را از خاک ایران خارج کنند.
بعدها با کشف اسناد لانه جاسوسی مشخص شد که این فرار با کمک و نامه مستقیم امیرانتظام صورت گرفته بوده. در سندی اطلاعاتی و «غیرقابل رؤیت برای خارجیان» که از سفارت کشف شد، شرح دقیق ماجرای آزادسازی 22 تکنیسین گزارش شده که بدون «نامه امیرانتظام» و دوستان او این فرار به هیچ وجه میسر نمی شده، طوری که در جمله پایانی گزارش آمده: «بدون دوستی نزدیکی که بین تیمسار ایمانیان و افراد نخست وزیری بود، به احتمال زیاد گروه نمی توانست پرواز کند.»
اگرچه امیرانتظام یک سال بعد به جرم جاسوسی دستگیر و به 19 سال زندان محکوم شد. اما خبر درگذشت ایشان را شنیدم، افسوس خوردم که راز فرار آن 22 آمریکایی و اطلاعات جاسوسی سایتهای سیا، مانند بسیاری از حوادث و موضوعات انقلاب در هاله ای از ابهام باقی ماند.
منبع: فارس
