به گزارش خبرنگار ساجد، دانش آموز «حسن شکسته» از اهالی روستای ریوش، بخش کوهسرخ شهرستان کاشمر در استان خراسان رضوی سال ۱۳۶۴ در سن ۱۲ سالگی برای امام خمینی (ره) بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران نامه‌ای نوشت.
متن این نامه به شرح زیر است:
«بسم الله الرحمن الرحیم
سلام امام من، امید من و تمامی مستضعفان جهان، امام خوب، سلام مرا که از روستایی در کوهسرخ برایت می‌فرستم بپذیر.
امام عزیز من، نمی‌دانی چقدر دوستت دارم وقتی که به چهره مهربان تو نگاه می‌کنم؟ احساس می‌کنم پرنده‌ای هستم که در آسمان پرواز می‌کنم؛ چون دنیا را در صورت درخشان تو می‌بینم. آرزو دارم برای یک بار هم که شده صورت زیبای شما را ببوسم و گریه کنم.
باورکن خیلی دوستت دارم، نمی‌دانم حرفم را باور می‌کنی یا نه؟ تنها خدا می‌داند که دوست دارم. یادم نمی‌رود زمانی چنان از چشم درد شدیدی می‌نالیدم که حتی روستای قشنگ‌مان را تار می‌دیدم، دیگر نمی‌توانستم توی مزرعه پدرم کار کنم و حتی دیگر نمی‌توانستم با بچه‌ها فوتبال بازی کنم، یک شب شما را در خواب دیدم که آمده‌ام پیش شما و صورت شما را بوسیدم و گریه کردم، شما گفتید: چرا گریه می‌کنی؟ گفتم: از خوشحالی است. بعد از من پرسیدید: چرا چشمت قرمز است؟ گفتم: درد می‌کند. آن وقت شما دستی به چشم من کشیدید. وقتی از خواب بیدار شدم، خوابم را برای مادر تعریف کردم، گفت: ان‌شاءالله خیر است.
از آن زمان به بعد دیگر چشمم درد نگرفت. خواب مرا تنها مادرم باور کرد و بقیه به من می‌خندیدند؛ ولی مهم نیست، خدا که می‌دانست دروغ نمی‌گویم.
امام آرزو دارم وقتی که بزرگ شدم با پولی که جمع کردم یک مدرسه در وسط روستای‌مان بسازم تا بچه‌ها مجبور نباشند از جاده اصلی رد بشوند و به مدرسه بروند، اگر دِه ما مدرسه داشت، دیگر برادر کوچک من زیر چرخ‌های مینی‌بوس لِه نمی‌شد و برای همیشه مادرم را غصه دار نمی‌کرد، ولی این را می‌دانم که اگر او هم بود، الان برای شما می‌نوشت: دوستتان دارم و آرزو دارم شما را ببوسم.
سلام ای مرد با تقوی
سلام ای مردم با ایمان
سلام ای رهبر قادر
سلام ای رهبر ایران
حسن شکسته- ۱۲ ساله
۱۳۶۴»
انتهای پیام/ 900
