گروه استان‌های دفاع پرس - عذرا شباب؛ هشتم ذی‌الحجه سال ۶۰ هجری، شروع دل‌خراش‌ترین آغازی در تاریخ شیعه است که با خود غمی عظمی را به ارمغان می‌آورد، حرکت بزرگ‌مردی همچون سالار شهیدان حضرت اباعبدالله‌الحسین (ع) که پس از انجام اعمال عمره و ناتمام گذاشتن حج تمتع، حرکتی را آغاز کرد تا به همراه خانواده خود در جهت رضای خدا و اعتلای اسلام در بیعت با کوفیان، راه ناتمام امیرالمومنین (ع) به سرانجام برساند.
از فرسنگ‌ها فرسنگ، صدای کاروان حاجیانی به گوش می‌رسد که حج ابراهیمی خود را نیمه‌کاره گذاشتند تا با ردای سرخ شهادت، به طواف معبود خود در «نینوا» پر پرواز بگشایند.
صدای زنگ شتران و شیهه اسبان همراه با بانگ جان‌سوز شیرخواره و ناله دخترکی نازدانه از بیابان‌های تفتیده «مکه» به سوی معراج‌گاه ابدی عاشقان می‌آید که بدرقه‌کننده این کاروان خورشید «رسول خاتم» است.
صدای سکوت گام‌های ناقه‌سالاری که در هیاهوی ناجوانمردانه و دنیاطلبی «کوفیان» با دعوتنامه‌های دروغین‌شان امام عشق را به مسلخ کشیدند، می‌آید.
فریاد کرنای شمشیر‌های عریان‌شده، سایه‌های دشمن، گرز‌های فولادین، نعل‌های آماده، شعله‌های آتشین، همه و همه در انتظارند که «سماعیل نبی» به قربانگاه کربلا داخل شود و روح قدسی ملائک و تمام عالم در عزایش بر سر زنان بگریند.
حضرت عشق قدم در قدم‌گاهی گذاشت که سرزمین عطشان «نینوا» مصداق میزبانی «موسی» دیگری شد و باز شأن نزول آیه «فَاخْلَعْ نَعْلَیْک إِنَّک بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طوًی» تکرار شد.
چه زیبا قافله سالار کربلا مناجات نمود: «از تقدیر الهى گریزى نیست؛ خشنودى خدا، خرسندى ما خاندان پیامبر است؛ بر بلاى او شکیباییم که خداوند پاداش صبر پیشگان را براى ما عطا مى‌کند».
هیهات که بوزینه‌صفتان یزیدی و کوردلان ابن زیادی نفهمیدند همانا حسین «مِصـباحُ الهُدی وَ سَفینَة النّجاة» است و چراغ هدایت سید و سالار شهیدان تا پایان هر ۲ جهان، روشنی بخش آزادگان و هدایت‌یافتگان خواهد بود.
انتهای پیام/
