به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، همزمان با فرا رسیدن ماه محرم بسیاری از شاعران کشور سعی می‌کنند با سرودن اشعاری در مدح و منقبت حضرت سیدالشهداء (ع) ارادتشان را به محضر آن حضرت ابراز کنند. این رفتار زیبایی است که در گذشته نیز میان محبان و شیعیان اهلبیت (علیهم‌‌السلام) رواج داشته و مورد توجه اهلبیت (علیهم‌‌السلام) نیز بوده است. به عنوان مثال، «دعبل خزایی» فردی که یکی از بهترین منظومه‌‌ها و زیباترین مدایح را به عنوان قصیده تائیه در ستایش اهلبیت (ع) سرود و وقتی چند بیت از آن را خواند، امام رضا (ع) برایش دعا کرده و فرمود: «امنک اللهُ یومَ الفَزَعِ الاکبر»، خداوند تو را در روز فزع اکبر و قیامت از عذاب در امان بدارد.
در همین راستا به روایتی از امام صادق (ع) درباره ثواب سرودن شعر در مدح امام حسین (ع) اشاره می‌‌کنیم:
از زید شحام نقل شده است: ما و گروهى از کوفىها در حضور امام جعفر صادق علیه‌السّلام نشسته بودیم که جعفر بن عفان به حضور امام صادق مشرف شد. حضرت صادق وى را نزدیک خود جاى داد و به او فرمود: اى جعفر! گفت: لبیک! خدا مرا فداى شما کند. فرمود: به من این طور رسیده که تو خیلى خوب درباره امام حسین علیه‌السّلام شعر میگویی؟ گفت: آرى فداى شما شوم.
فرمود: پس شعر بگو! وقتى وى شعر گفت: امام صادق علیه‌السّلام به قدرى گریه کرد که اشکهاى آن حضرت به گونههاى صورت و ریش مبارکش فرو ریخت و افرادى هم که حضور داشتند گریان شدند. سپس حضرت صادق علیه‌السّلام فرمود: اى جعفر! به خدا قسم ملائکه مقرب خدا شعر تو را که در اینجا براى امام حسین گفتى شنیدند و بیشتر از ما گریه کردند. اى جعفر! خدا اکنون بهشت را بر تو واجب کرد و تو را آمرزید.
آنگاه فرمود: اى جعفر! آیا زیادتر از این براى تو بگویم؟ گفت: آرى اى مولاى من. فرمود: احدى نیست که درباره مصیبت امام حسین (ع) شعر بگوید و گریه کند و دیگران را گریان کند مگر اینکه خدا بهشت را بر او واجب می‌کند و او را مىآمرزد.
متن حدیث:
عَنْ زَیْدٍ الشَّحَّامِ قَال: کُنَّا عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ وَ نَحْنُ جَمَاعَةٌ مِنَ الْکُوفِیِّینَ فَدَخَلَ جَعْفَرُ بْنُ عَفَّانَ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَرَّبَهُ وَ أَدْنَاهُ ثُمَّ قَالَ یَا جَعْفَرُ قَالَ لَبَّیْکَ جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ قَالَ بَلَغَنِی أَنَّکَ تَقُولُ الشِّعْرَ فِی الْحُسَیْنِ وَ تُجِیدُ فَقَالَ لَهُ نَعَمْ جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ قَالَ قُلْ فَأَنْشَدَهُ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ فَبَکَى وَ مَنْ حَوْلَهُ حَتَّى صَارَتِ الدُّمُوعُ عَلَى وَجْهِهِ وَ لِحْیَتِهِ ثُمَّ قَالَ یَا جَعْفَرُ وَ اللَّهِ لَقَدْ شَهِدَتْ مَلَائِکَةُ اللَّهِ الْمُقَرَّبُونَ هَاهُنَا یَسْمَعُونَ قَوْلَکَ فِی الْحُسَیْنِ ع وَ لَقَدْ بَکَوْا کَمَا بَکَیْنَا وَ أَکْثَرَ وَ لَقَدْ أَوْجَبَ اللَّهُ تَعَالَى لَکَ یَا جَعْفَرُ فِی سَاعَتِهِ الْجَنَّةَ بِأَسْرِهَا وَ غَفَرَ اللَّهُ لَکَ فَقَالَ یَا جَعْفَرُ أَ لَا أَزِیدُکَ قَالَ نَعَمْ یَا سَیِّدِی قَالَ مَا مِنْ أَحَدٍ قَالَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراًفَبَکَىوَأَبْکَىبِهِإِلَّاأَوْجَبَاللَّهُ لَهُ الْجَنَّةَ وَ غَفَرَ لَهُ.
منبع: بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج44، ص 283
