نامه یک فعال فرهنگی به امام خمینی (ره)/ امام عزیز، آرزوی دیدار دارم و برای این دیدار بسی خرسندم
به گزارش خبرنگار ساجد، «تقی حسن‌بیگی» از تهران در تاریخ ۲ اسفند ۱۳۶۶ به امام خمینی (ره) نامه‌ای نوشته است که در ادامه متن آن تقدیم شده است.
متن نامه به شرح زیر است:
«بسمه تعالی
به نام خداوندی که همه چیز را می‌داند و حرکت پَر یک پشه نیز، به فرمان شهر یاری او انجام می‌شود.
حضور محترم پیر و مرشد حضرت امام، پیشوای مسلمین و خلیفه الله در زمین ایده الله تعالی ان‌شاءالله
سلام علیکم، خسته نباشی و خداوند قوتت بدهد. ان‌شاءالله
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
دیوانه کنی، هر دو جهانش بخشی
دیوانه تو هر دو جهان را چه کند؟
اماما، عزیزا، رهبرا، جانم به فدایت، به فدای یک نگاهت، به فدای خاک پایت، همان خدایی که ما را طریق فجر نمود. امید دارم که آسان کند طریق وصال را. خداوند جل‌جلاله گواهست و مطلع- و کفی باالله شهیداً و من اکبر شهادة قل الله- که ثانیه‌ای را نمی‌گذرانم که آتش عشق وصال در آرزویم از ثانیه‌ای که گذشت، مشتعل‌تر و فروزان‌تر و سوزنده‌تر نباشد.
اماما، دعایم کن، ای محبوب کل جهان هستی، ای قطب هستی! دستم بگیر و دردم را درمان بفرما.
امام بزرگوار، اگر جواب نامه‌ام را ندهی چه کنم؟ دائم دعا می‌کنم، جز دعا چه کنم؟ آرزوی دیدار دارم و برای این دیدار بسی خرسندم.
اماما، اگر در بعضی از ساعات شبانه روز که می‌گذرد، خوابی در چشمانم درآید و مرا غافلانه برباید انگار در کنار تو هستم و به غلامی مشغول، ای کاش برآورده می‌گردید این خواب. آمین یا رب العالمین.
امام جان، اگر نامه‌ام در دفتر بماند و یا پست نرساند، آنقدر به یادت بخوانم و بنویسم تا جان آفرین تسلیم نمایم. آن چه می‌بینم، می‌بینی، ای کاش آن چه می‌دیدی، می‌دیدم. ای کاش شریک غم‌هایت بودم و شریک دردهایت. ای وای چه مورچه جسوری هستم در پیشگاه سلیمان!
امام عزیزتر از تمام هستی، امام خوب‌تر از گل، در راه هدف دعایم کن و رهایم مکن، دستم بگیر، امیدوارم لایق باشم. هرگاه امری دهید، چون جان فرمان بردارم. اکنون در سنگر اسلام علیه کفر مشغولم.
آنچه دانم، گویم. آنچه ندانم، پرسم. اماما، هیچ ندانم. دانم که چیزی ندانم، دعایم کنم. پروردگارا، امام را برای ما و ما را برای امام نگهدار و ما را به حال خود وامگذار. آمین یارب العالمین.
امام جانم، امام خوبم، اگر در آرزوی ملاقات زنده ماندم، بپذیرم، قبولم کن. مستمندم و حاجتمند، نیاز به دعا دارم و بس و اگر امور مسلمین اجازت فرمود نامه‌ام را هم جواب ده، تا دستخط مبارک را در زمان دفن طبق وصیتی که می‌کنم، در دست راستم بگذارند. و تنها به عنوان توشه در صراط همراهم باشد.
کمترین
تقی حسن بیگی
۱۳۶۶/۱۲/۲»
انتهای پیام/ 900
