به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع پرس، آش سینمای ایران درباره سانسور موفقیت‌های زنان ایرانی آنقدر شور شده که باعث شده حتی سیاستمدار زن فرانسوی هم در سفر به ایران به آن اشاره و تصریح کند: «جامعه زنان ایران پیشروتر از آن چیزی است که در فیلم‌های ایرانی دیده‌ایم.» معنای این حرف این است که سینمای ایران سال‌هاست با پول بیت‌المال نه تنها پیشرفت زنان ایرانی را سانسور کرده بلکه از جامعه ایران تصویری وارونه به غرب ارائه داده است؛ تصویری که در ازای جوایز جشنواره‌های غربی شکل گرفته است.
«فردریک دوما» نماینده مجلس ملی فرانسه طی دیداری که با مدیر بنیاد سینمایی فارابی داشته ضمن تجلیل از پیشرفت‌های سینمای ایران، می‌گوید: «به عنوان یک زن، به نظرم فیلم‌هایی که از ایران در جوامع و جشنواره‌ها می‌بینیم کمی محدودکننده است. برای مثال واقعیت جامعه زنان در ایران هنگامی که با آن در کشور مواجه می‌شویم پیشروتر از چیزی است که در برخی فیلم‌ها دیده‌ایم و این واقعیت باید در چارچوب سینما به جامعه جهانی هم منتقل شود.»
تعداد بالای زنان موفق ایرانی برایم جالب بود
دوما با بیان ملاقات‌ها و مشاهداتش در این سفر اذعان می‌کند: «از اینکه در ایران یک زن ۴۴ ساله‌ای متخصص مدیرعامل شرکت هواپیمایی هماست بسیار خوشحال شدم و این برای من جالب بود، در مدتی که در ایران بوده‌ام این بخت را داشتم که با زنان موفق در عرصه مدیریت کشور ملاقات کنم و تعداد بالای حضور این بانوان در عرصه‌های گوناگون مدیریتی برایم بسیار قابل توجه بود.» این مقام پارلمانی فرانسه با اشاره به نقش سینما در بازتاب احوال جوامع اضافه می‌کند: «ما به هیچ وجه درباره فیلم‌هایی با مضامین سیاسی حرف نمی‌زنیم، فیلم‌هایی که مد نظر من است آن‌هایی است که تصویر کاملی از جامعه ایرانی ترسیم می‌کنند. همکاری سینمایی فرانسه و ایران طولانی مدت است و فرانسوی‌ها علاقه دارند در ایران کار کنند. با توجه به همین رویکرد و وجود این حس مشترک در نمایش دستاورد‌های جامعه ایران، بسیار امیدوارم که بتوانیم این همکاری را توسعه دهیم».
اما دستور کار خانم دوما در نشست مشترکی که به عنوان عضو هیئت پارلمانی فرانسه با مدیران بنیاد سینمایی فارابی انجام داده افزایش همکاری‌های فرهنگی و هنری عنوان شده است. اینکه این سیاستمدار زن فرانسوی از تفاوت وضعیت زنان ایرانی با آنچه در فیلم‌های سینمای ایران از زن ایرانی برای او و هموطنانش به تصویر درآورده ابراز حیرت کرده خود گویای این حقیقت است که سینمای ایران در ارائه تصویری صحیح از جامعه، صادقانه و مسوولانه عمل نکرده است و به نوعی دست به سانسور موفقیت‌های جامعه زنان ایرانی زده و از این منظر به آنان ظلم کرده است.
وارونه‌نمایی از جامعه زنان ایرانی
برای مثال همین حالا در سینما‌های ایران فیلمی با عنوان «عرق سرد» در حال اکران است که دقیقاً تصویری وارونه از حقیقت جامعه ایران به مخاطب القا می‌کند. چندی پیش «جوان» درباره این فیلم نوشت: هنوز یک ماه از قهرمانی تیم فوتسال بانوان ایران در آسیا به همراه درخشش بانوان ایرانی در دیگر رشته‌های ورزشی در رده‌های مختلف نگذشته که فیلم عرق سرد اکران می‌شود؛ فیلمی که مانند همه دست‌ساز‌هایی که سینما را با بیانیه دادن اشتباه گرفته‌اند، سعی دارد با قلب حقیقت روایتی غیرواقعی از جامعه ارائه دهد؛ جامعه‌ای که زنان و دخترانش روزبه روز با حجاب اسلامی و تعهد دینی توانمندی‌های خود را بیش از پیش اثبات می‌کنند و در عرصه‌های مختلف می‌درخشند. این رشد و بالندگی البته چیزی است که برخی را عصبانی می‌کند و به صرافت می‌اندازد با ساخت فیلم آن را وارونه نشان دهند.
گرایش فرانسوی در سینما
اما حضور خانم دوما در ایران به عنوان نماینده مجلس فرانسه و حضور وی در بنیاد سینمایی فارابی از جهتی دیگر نیز دارای اهمیت است. پیش از این و در زمان ریاست حجت‌الله ایوبی بر مسند سازمان سینمایی رویکرد‌های فرانسوی در سینمای ایران به تب سینمای ایران تبدیل شده بود. ایوبی به دلیل حضور طولانی به عنوان رایزن فرهنگی ایران در فرانسه گرایش زیادی به سینمای فرانسه داشت و این گرایش نامیمون را در سینمای ایران نیز دنبال می‌کرد و البته ترویج می‌داد و حالا به نظر می‌رسد این گرایش در بنیاد سینمایی فارابی و مدیرانش از جمله علیرضا تابش نیز وجود دارد. تابش از مدیرانی است که البته در زمان ایوبی و توسط او به سمت ریاست بنیاد فارابی منصوب شده و گرایش فرانسوی او به سینما را نباید زیاد غیرعادی محسوب کرد. مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی با اشاره به برگزاری موفق هفته فیلم اروپایی در تهران و چند شهر ایران در دو هفته گذشته، عنوان می‌کند: «در چند سال اخیر همکاری‌های سینمایی ایران و کشور‌های اروپایی توسعه یافته و از آنجا که نگاه سینمای ایران و اروپا به موضوعات و مسائل انسانی و اجتماعی است، می‌توان بر پایه همین دیدگاه مشترک به ادامه این روند نگاه مثبت و امیدوارانه‌ای داشت.»
در نشست مشترک نماینده پارلمان فرانسه و مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی بر «پیگیری عقد تفاهمنامه تولید مشترک فیلم سینمایی بین دو کشور ایران و فرانسه» تأکید شده است. «از جدی شدن روند تولید مشترک بین دو کشور استقبال می‌کنیم و معتقدیم این امر باید به طور عملیاتی در سطوح عالی دنبال شود، معتقدم این همکاری مشترک فقط به ارتباط نخبگان سینمای دو کشور محدود نشود و با ایجاد فضای همکاری حرفه‌ای بین تمامی افراد مرتبط با تولید فیلم می‌توان به نتایج فراگیرتر دست پیدا کرد.»
فرانسه را باید جزو اصلی‌ترین مروجان سینمای موسوم به جشنواره‌ای در ایران قلمداد کرد؛ سینمایی که برخلاف هالیوود که قهرمان‌پروری و رؤیاسازی در آن حرف اول را می‌زند بر گرایش‌های تلخ، سیاه و نسبی‌گرایانه تمرکز دارد. مجید شاه حسینی کارشناس سینما چند سال پیش درباره ماهیت سینمای فرانسه اینگونه اظهار نظر کرده است: «جنس سینمایی که فرح وارد ایران کرد سینمای رئالیستی فرانسه است. رئالیسم تنها مکتب هنری موجود در تاریخ هنر نیست و اگر هم کسانی آن را برترین مکتب هنری برشمرند - که قطعاً این‌طور نیست - باز هم رئالیسم نحله‌های مختلفی دارد. تلخ‌ترین نحله، رئالیسم قرن ۱۹ فرانسه است که نهایتاً به ناتورالیسم یا به قول خودشان ناتورئالیسم امیل زولایی می‌رسد. به نظر می‌رسد این جنس از رئالیسم تلخ و سیاه فرانسوی بیش از همه به عنوان نحله مطلوب سینمای ما از قبل از انقلاب به رسمیت شناخته شد و تا امروز امتداد یافته است. سینمای ما از آن دوره آرمان‌خواه نبود و اگر می‌خواست آرمان‌خواهی کند تا حد فیلمفارسی مثل قیصر و انتقام فردی و تقلید‌های ناشیانه از سینمای هند به او اجازه آرمان‌خواهی می‌دادند، اما رئالیسم مقلد فرانسه را خیلی پررنگ و جدی در سینمای ما نهادینه کردند. آن مکتب رئالیسم که فرانسوی‌های قرن ۱۹ به آن معتقد بودند با یک قرن تأخیر‌وارد ایران شد.»
منبع: روزنامه جوان
