گروه بین‌الملل دفاع پرس- حسن صادقیان؛ کلمه «جمهوری» در ذات خود مفهوم مقدسی و با ارزشی است؛ چرا که حکایت از «حاکمیت ملت [مستقیم یا غیرمستقیم]» دارد؛ اما امروز نه‌تنها از آن بار ارزشی و مقدس تهی شده است؛ بلکه رنگ و لعاب فاشیستی، دیکتاتوری و استبدادی به خود گرفته است! امروز چه بسیار حکومت‌هایی هستند که خود را «جمهوری» وصف می‌کنند و در متن قانون اساسی شان هم بر اهمیت و ارزش آن تأکید دارند؛ اما خبری از اصول و ارکان جمهوری نظیر «آزادی»، «استقلال»، «برابری»، «عدالت»، «کرامت»، «فضیلت» نیست. جمهوریت یا جمهوری یعنی:
- توجه به وجدان، احترام به شخصیت و حیثیت انسان و حقوق بشر.
- توجه به «حقانیت»؛ اطمینان به «عدالت»؛ برتری «قانون».
- تأمین شدن امنیت روحی- روانی؛ انسان از فردایش دل نگران نباشد؛ از سرنوشت فردای فرزندانش در اضطراب نباشد! ذهنش به افکار مغشوش و مغموم گرفتار نباشد!
- کسی از تبعیض زیان نبیند؛ حقی ضایع نشود!
- امید به روزها و آینده‌های درخشان!
- عشق به وطن، انسان، جهان هستی، طبیعت و قس علی هذا.
شاید کمتر شهروندی از ملت ترکیه [البته به غیر از سلطنت طلبان و خلافت گرایان] در سال‌های استقلال ترکیه و اعلام نظام جمهوریت از سوی کمال آتاتورک در تاریخ 29 اکتبر 1923، مخالف روند حاکم بودند؛ چرا که همه در مقابل امپریالیسم غرب ایستادند و با جان فشانی‌های خود و رهبرشان توانستند از سقوط سرزمینشان جلوگیری کنند و بدین طریق یک نظام جدید تحت عنوان «جمهوری ترکیه» خلق کردند. آن روزها، شاید برای همه شهروندان آن دوره، جزء خاطرات فراموش نشدنی باشد؛ روز‌هایی که همه در کنار هم و امیداور به عدالت نظام جمهوری جدید بودند.
هر چند این روز‌های خوش دیری نپایید و اختلافات و تبعیض‌ها شروع شد؛ اما ملت ترکیه صاحب یک امتیاز خیلی مهم تحت عنوان «دموکراسی» شدند؛ دموکراسی که در دل نظام جمهوری نه سلطنتی/خلافتی حاکم است. ملت ترکیه در طول 95 سال گذشته دوره‌های مختلف دموکراتیزاسیون شامل تک حزبی، چند حزبی، قیمومتی، لیبرالی، محافظه کاری، تفویضی را از سر گذرانده‌اند؛ دوره‌هایی که در همه آن‌ها [کم و زیاد] نگرش‌ها، ساختار‌ها و قوانین دموکراتیک را شاهد هستیم؛ بنابراین «دموکراسیِ» هر چند شکننده و لرزان ترکیه، بهترین و ارزشمندترین ثمره نزدیک یک قرن جامعه ترکیه است که با همت رهبران و ملت تحقق یافته است. ثمره‌ای که متأسفانه در کشور‌های منطقه یافت نمیشود.
امروز هر چند بخش بزرگی از جامعه ترکیه ناراضی از وضعیت دموکراسی در ترکیه هستند و موانع زیادی را در قبال امر دموکراتیزاسیون و تحکیم آن می‌بینند؛ اما هنوز امیدوار و معتقدند پل‌هایی که در طول این 100 سال اخیر ساخته‌اند، به یکباره نخواهد ریخت و بلاخره قطار دموکراسی به سرمنزل مقصود خواهد رسید. البته همواره هوشیارند که اجازه ندهند دست‌های نامحرم قطار دموکراسی را از مسیر منحرف کند.
در پایان اظهار امیدواری می‌کنیم که این همسایه دیرین ما به درجات عالی پیشرفت و توسعه برسند؛ چرا که یک مثل می‌گوید: همسایه از همسایه ارث میبرد.
انتهای پیام/ 411
