به گزارش گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس، غلامرضا عزیزی در کارگاه خاطره‌نگاری دوازدهمین دور از نشست‌های منطقه‌ای خاطره‌نگاری دفاع مقدس به موضوع تاریخ شفاهی طبقات پایین جامعه اشاره کرد و اظهار داشت: زمانی در جنگ و بعد از آن درکنار برخی فرماندهان یک راوی قرار داده شد تا دفتر خاطرات زنده شود و این‌گونه بود که به سمت خاطره‌نگاری نخبگان و غیرنخبگان حرکت کردیم.
وی افزود: اما زمانی به سراغ کسانی رفتیم که حقیقتی از آن نبود، مثل شکنجه آزادگان در کشور عراق که با ورود آزادگان، لایه‌های پنهان و مجموعه شکنجه‌ها و وضعیت اسارت در آن دوران به تصویر کشیده شد. در صورتی که اسناد و مدارک مستندی درخصوص شکنجه نداشتیم و ما در این بحث به دنبال جست‌وجوی خاطره نبودیم، بلکه درصدد دریافت حقیقت بودیم.
این پژوهشگر ادبی عنوان کردند: خاطره، حافظه نیست؛ بلکه خاطره بخشی از داشته‌های ذهنی است که در ذهنیت من گوینده می‌گذرد و باید خاطره با تاریخ شفاهی نسبت به هم وفاق داشته باشند.
عزیزی خاطرنشان کرد: تاریخ شفاهی مصاحبه‌هایی است که با افراد حاضر و ناظر و شاهدان عینی یک رویداد تاریخی صورت می‌گیرد که واقعه را دیده‌اند و این‌که ما چه تحلیل و برداشتی از چگونگی آن داشته‌ایم و در این مسئله دانش ذهنی و پنهان را تحلیل می‌کنیم.
وی در ادامه به بحث شروع تاریخ شفاهی در زمان و مکان و تلفیق آن با اسناد و آثار انجام شده پرداخت و گفت: تاریخ از متن نخبه‌ها به متن جامعه آورده می‌شود و این یعنی کم شدن فاصله زمانی و تاریخی یک موضوع و اینجاست که ما به سراغ معرفت تاریخی حرکت می‌کنیم.
انتهای پیام/ 121
