گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس - رسول حسنی؛ تقریبا هیچ پدیده دیگری مثل فوتبال و سینما نتوانسته طیف گسترده‌ای از مردم جهان را تخدیر کند. در این میان فوتبال به دلیل ذات هیحان‌آلودش ویژگی منحصر به فردی نسبت به سینما دارد. هر چقدر رقابت در فوتبال حساس‌تر باشد به همان میزان گستره بیشتری از مردم را درگیر خود می‌کند تا حدی که موضوعات مهم‌تر از فوتبال فراموش می‌شود.
این عامل تخدیرکننده گاهی حربه آتش‌افروزانی می‌شود تا با شدت و حدت بیشتری به سوی اهداف خود پیش بروند و مطمئن باشند آب از آب هم تکان نمی‌خورد. دنیای رسانه که بخش مهمی از امپراتوری استکبار جهانی است قطعا فوتبال را پوششی بر اقدامات ضد انسانی خود قرار می‌دهد تا افکار عمومی را نسبت به نسل کشی‌هایی که مرتکب می‌شود منحرف کند.
این سیاست در ایام جام جهانی به اوج خود می‌رسد. اتفاقی که در ایام جام جهانی روسیه اتفاق افتاد و دنیای غافل از کشته شدن زنان و کودکان سوری به دست عمال تروریست آمریکایی - داعش - سرگرم تماشای رقابت‌های جام جهانی بودند.
فیلم مستند «یک فراموشی بی‌حس کننده» به کارگردانی «عادل انیسی» مرثیه‌ای برای این فراموشی و غفلت است. در حوزه مقاومت آثار متعددی ساخته شده است اما وجه تمایز این فیلم با آثار مشابه این است که کارگردان سعی کرده تیغ انتقاد خود را به سمت جامعه جهانی بگیرد نه دولت‌مردان. ما شهروندان جهان خودخواسته به نقشه‌های جهان استکباری گردن نهاده‌ایم اگر چنین نبود قطعا ابرقدرت‌ها نمی‌توانستند به بهانه برگزاری جام جهانی غیر نظامیان سوری را مورد هدف قرار دهند.
انیسی در «یک فراموشی بی‌حس کننده» با استفاده از سکانس فوتبال که به موتیف غم‌انگیزی تبدیل شده و بازگشت به صحنه‌های انفجار و کشتار و ویرانی توانسته اثری خلق کند که بیننده احساس شرم و گناه می‌کند. ایجاد چنین احساسی در فیلم مستند قطعا موفقیتی کم نظیر برای صاحب اثر است. این تلنگر نیاز همه کسانی است که با خاطری آسوده پای گیرنده‌های خود نشستند تا رقابت‌های جام جهانی روسیه را به طور زنده ببینند و در همان حال بچه‌های سوری را فراموش کردند که نمی‌توانستند در لذت تماشای رقابت‌های جام جهانی سهیم باشند اما زیر شلیک موشک‌های داعش جان دادند.
انیسی در روایت فیلمش هوشیارانه از گفتار متن استفاده نکرده است تا مخاطب بدون واسطه در بطن فیلم قرار گیرد و اوج تلخی فیلم را کاملا احساس کند. تاکید بر استادیوم ویران دمشق و بازی کودکان سوری در تراس آپارتمان و کوچه و خیابان در کنار تصاویری از جام جهانی روسیه ترجیع‌بند شعری است که همه ما آن را بلدیم اما در هیاهوی رسانه‌ها فراموش می‌کنیم.
اما ساخته شدن «یک فراموشی بی‌حس کننده» ضرورتی بود که باید پیش از این‌ها اتفاق می‌افتاد.
انتهای پیام/ 161
