به گزارش گروه بین الملل دفاع پرس، جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه جمهوری اسلامی ایران یکی از بزرگ‌ترین وقایع قرن بیستم بوده و آسیب جدی به منابع انسانی و اقتصادی ۲ کشور وارد کرد؛ اما هشت سال پایداری و مقاومت مردمی ایران اسلامی در این جنگ، برگ زرین دیگری به کتاب افتخارات بشریت افزود. دفاع جوانمردانه‌ای که بار دیگر پیروزی کرامت و انسانیت در مقابل شقاوت و ددمنشی را همچون عاشورای حسینی (ع) به گوش جهانیان رساند.
در این جنگ، صدام و حامیان جهانی‌اش با انگیزه‌های شیطانی کشتار و سلطه در یک طرف کارزار بودند و در طرف دیگر ملتی که تازه رژیم استبدادی و دست‌نشانده حاکم بر خود را با انقلابی اسلامی واژگون کرده بود، قرار داشت. حامیان رژیم بعثی با دادن تسلیحات، پول، اطلاعات کاربردی و حتی اعزام نیروی انسانی در طول هشت سال، از آن حمایت و جانبداری می‌کردند؛ اما ملت غیور ما بدون اتکا به احدی در این هشت سال توانستند از تمامیت ارضی کشور خود دفاع کنند.
در این میان، جنگ روانی دشمن یک طرف دیگر ماجرا بود؛ چرا که نحوه پوشش و انعکاس این جنگ در رسانه‌های جهان قابل تامل بود. سلطه‌گران جهانی با به کارگیری طیف وسیع رسانه‌ها از طریق جعل اخبار، وارونه جلوه دادن حقایق و نشر اکاذیب در تمامی ابعاد از ابتدای جنگ به تشویق و حمایت از متجاوز می‌پرداختند.
روزنامه «تایمز (The Times) روزنامه معتبر و مشهور در کشور بریتانیا است؛ یکی از ابزار‌های رسانه دشمن بود که در ۱۵ مهرماه ۱۳۵۹ گزارشی را با این عنوان «زمانی که آژیر‌های خطر در بصره به صدا در می‌آید، برای پناه گرفتن خیلی دیر است» منتشر کرد که در ادامه می‌خوانید:
وقتی که شما صدای آژیر خطر را در بصره می‌شنوید، هیچ موردی ندارد که پناه بگیرید؛ زیرا فانتوم‌های ایران آمده‌اند و رفته‌اند.
جنگنده‌های ایران معمولا درست بعد از این که آژیر اعلام وضعیت عادی به صدا درآمد در هوا ظاهر می‌شوند و بعد از بمباران بندر بصره در میان آتش ناقص پدافند هوایی، پیش از آن که صدای آژیر خطر دستی در کارخانه‌ها و کانال‌ها بلند شود، به سوی شرق بازگشته‌اند.
تمام این موارد، حمله هوایی و آژیر‌های خطر به دنبال اعلام وضعیت عادی به مانند فیلم حمله‌ی هوایی لندن «London Blitz» که در آن به اشتباه کار‌های وارونه انجام شد، بسیار ناراحت کننده است. شاید این امر ثابت می‌کند که سستی بخار گرفته‌ی دوران استعمار علی‌رغم سال‌های حکومت سوسیالیست‌های عرب زنده مانده است.
مطمئنا مشکل است که حضور انگلیس را در این جا فراموش کرد. آن‌ها در سال ۱۹۱۴ در این منطقه مستقر شدند و معماری دوره‌ی آخر امپراطوری هنوز در قسمت‌هایی از شهر خودنمایی می‌کند.
کاناپه‌های قدیمی هتل شط العرب شبیه اثاثیه‌ی داستان‌های «سامرست موآم» هستند و این تعجبی ندارد، زیرا کل این مکان ایستگاه بین راهی خطوط هوایی سلطنتی انگلیس بوده است.
فرودگاه تجاری شهر بصره که از زمان شروع جنگ خلیج فارس تعطیل شده؛ هنوز در پشت هتل پابرجاست. این هتل به این معروف است که کارکنان آن هنوز خوراک میگوی مخصوص خود را بر سر میز‌های شام در زیر نور شمع سرو می‌کنند. شمع‌ها برای ایجاد فضایی رمانتیک به کار نمی‌روند. مسئولان بصره چنین تصمیم گرفته‌اند که تنها راه برقراری خاموشی کل شبانه، قطع برق شهر در ساعت شش بعداز ظهر است.
در بصره شب‌ها کاری نمی‌توان انجام داد. حتی از رانندگان خواسته شده که با چراغ‌های خاموش حرکت کنند. عراقی‌ها جایگاه بصره را در تاریخ از یاد نبرده‌اند و باستان شناسان با جدیت آثار به جا مانده از بصره‌ی قرن هفتم میلادی را در کنار جاده‌ی کویت کشف و پیدا کرده‌اند. بصره در زمان «خلیفه عمربن خطاب» بنا شده است، کسی که دستور اکید داده بود هیچ کس اجازه ندارد درختان خرما را قطع کند؛ بنابراین دور تا دور این شهر را نخلستان‌های انبوه فرا گرفته است.
در بصره شش کانال بزرگ وجود دارد که شهر را تقسیم می‌کند و دفتر گردشگری عراق، بصره را «ونیز شرق» نامیده است. خانه‌های قدیمی زیبا هستند، اما استادیوم‌ها و کارخانه‌های بتونی جدید شهر را بیشتر به شبیه کرده است تا ونیز.
کشتی‌هایی که گویی از میان صفحه‌های کتاب هزار و یک شب آمده‌اند. بصره را وطن سندباد می‌دانند. (یک جزیره در شط العرب به نام او نام گرفته است) و معتقدند از این شهر بود که این دریانورد مشهور ماجرا‌های خود را آغاز کرد و با پرندگانی به مبارزه برخاست که گویی همیشه موجب آزار قهرمانان افسانه‌ای و تاریخی بوده‌اند.
با در نظر گرفتن تعداد کم فانتوم‌های ایرانی که در اطراف بصره سرنگون شده‌اند، تنها نتیجه‌ای که انسان می‌تواند بگیرد این است که پدافند ضدهوایی بصره به صورت سنتی و بسیار قدیمی عمل می‌کند.
انتهای پیام/ 441
