به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، محسن مهدیان در روزنامه رسالت نوشت: اول. دقت کردید به پسوند مهربانی در شهر؟ دیوار مهربانی، نذر مهربانی، سفره مهربانی، لقمه مهربانی و خیلی طرح‌های دیگر. این‌دست طرح‌ها که اغلب هم به صورت کمپینی مردمی برگزار می‌شود نشانه رشد یک جامعه است. اما بلوغ کار خير تنها در اين‌دست مهرباني ها نيست. خيرخواهي از اين نيز مي تواند فراتر باشد.
دوم. پسر شيخ رجبعلي خياط تعريف مي‌کند: پدرم يک شب مرا از خواب بيدار کردند، 2 گوني برنج از خانه برداشتيم و بيرون رفتيم. برديم خانه پولدارترين فرد محله‌مان. صبح آن روز پدر مرا صدا زدند و گفتند: «محمود برو يک چارک برنج نيمدانه و 2 ريال هم روغن دنبه بگير بده به مادرت تا براي ظهر دم‌پختک درست کند.» آن موقع اين رفتار پدر برايم سنگين و نامفهوم بود. متوجه نمي‌شدم چرا برنجي را که در منزل داريم به پولدارترين فرد محله مي‌دهد و خودمان براي ناهار بايد برنج نيمدانه بخريم؟! بعدها فهميدم آن بنده خدا ورشکسته شده بود و روز جمعه مهماني مفصلي در خانه داشت.
جعفرآقا پسر مرحوم فيروزآبادي صاحب بيمارستان فيروزآبادي شهرري هم مي‌گويد: پدرم وقتي مهمان داشت بهترين آشپزها را خبر مي‌کرد اما غذاي مورد علاقه خودش نان و پياز و سرکه بود.
کار خير هم بلوغ دارد. کار خير و نيکو و خدمت به خلق نيز متناسب با نيت اهل خير متفاوت است.
يک دسته انسان‌هاي اهل خير کمک به خلق و توجه به مردم را براي آرامش درون‌شان مي‌خواهند. با خيرات روحشان تسکين و آرامش مي‌يابد. همين احساس خوب است که آنها را سمت کار خير مي‌کشد. اما اين افراد چون خودشان ملاک و معيارند خيلي براي شان مهم نيست که اين کمکي که مي‌کند کجا ميرود و چه مي‌شود. مهم اينست که از درون به آرامش برسند. رفتار اين‌دست آدم هاي محترم، گرچه قابل تقديرست اما عمل‌شان باعث شکل‌گيري گروه‌هاي تکدي‌گرايانه غيرواقعي مي‌شود. چون آنقدر که به اصل کار اهميت مي‌دهند به نتيجه کار توجه لازم را ندارند.
اما گروه دوم که در نمونه‌هاي شيخ رجبعلي‌ها و مرحوم فيروزآبادي‌ها آمد، نه تنها به فعل دستگيري توجه دارند بلکه به اثر کار هم توجه مي‌کنند. برايشان مهم است که اين پولي که خرج مي‌شود کجا ميرود. از اين‌جهت هم به مقصد کمک فکر مي‌کنند و هم به سبک کمک کردن. لذاست که دسته دوم براي دستگيري از ديگران آداب دارند؛ مثل اينکه آنچه خودشان نخواهند را خيرات نمي‌کنند بلکه از داشته‌ها و نيازخودشان انفاق مي‌کنند. بهترين‌هايشان را مي‌بخشند. دسته دوم نه تنها سبک خيرخواهي شان بلوغ يافته است بلکه کمک مي‌کند نيازمند واقعي نيز شناسايي شود و با رعايت ادب و آداب نيازش مرتفع شود.
انتهای پیام/
