به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع پرس به نقل از روزنامه اعتماد، تاکنون دولت‌های برزیل، کلمبیا، پرو، اکوادور و کاستاریکا از امریکای مرکزی و جنوبی، رییس‌جمهور خودخوانده ونزوئلا را به رسمیت شناخته‌اند. در مقابل با وجود آنکه دونالد توسک، رییس لهستانی مجلس اروپا حمایت خود را از گوآیدو اعلام کرد، کشور‌های اتحادیه مواضع مختلف گرفتند، کشور‌های اصلی اتحادیه نیز از به رسمیت شناختن گوآیدو سر باز زدند. موگرینی در بیانیه‌ای بر ضرورت توجه حکومت ونزوئلا به خواسته‌های دموکراتیک و آزادی بیان تاکید کرد. آلمان و انگلستان نیز حمایت خود را از مجلس ملی ونزوئلا اعلام کردند بدون اینکه نامی از گوآیدو به عنوان رییس‌جمهور ببرند. فرانسه از ضرورت بازسازی دموکراسی حمایت کرد. کوبا، بولیوی، مکزیک و اورگوئه نیز بر حمایت از دولت قانونی ونزوئلا تاکید کردند و ضرورت گفت‌وگو با مخالفان را برای یافتن راه‌حلی مسالمت‌آمیز یادآور شدند.
کشور‌هایی مانند آلبانی و کوزوو به تاسی از درخواست ترامپ از گوآیدو حمایت کردند.
در بحران 48 ساعت گذشته زمانی که ترامپ به دخالت نظامی برای حمایت از رییس‌جمهور خودخوانده اشاره کرد، روسیه ضمن محکوم کردن هر گونه دخالت خارجی در ونزوئلا هر نوع دخالتی را که منجر به عواقب ناخواسته شود، تهدید کرد. در این میان چین، ایران و ترکیه نیز از حکومت قانونی مادور پشتیبانی کردند و بر ضرورت حل مسالمت‌آمیز مشکلات سیاسی و اقتصادی و عدم دخالت بیگانگان تذکر دادند. تا در موقع نگارش این یادداشت، حمایت قاطع ارتش ونزوئلا از حکومت قانونی، ضرب‌الاجل برای خروج دیپلمات‌های امریکایی و برگزاری گسترده تظاهرات خیابانی علیه حکومت مادورو همچنان ادامه دارد. اما نه تنها مردم ونزوئلا بلکه ناظران بین‌المللی که اخبار کودتا و مقاومت دولت فعلی ونزوئلا را پیگیری می‌کنند، این سوال جدی را از خود می‌پرسند که چه چیزی در انتظار ونزوئلاست؟
ونزوئلا در وضعیت بحرانی اقتصادی به سر می‌برد. این وضعیت به خاطر تحریم‌های سخت امریکا علیه این کشور به ویژه از سال 2017 توسط ترامپ است. اقتصاد این کشور به خاطر تحریم‌ها و به خاطر تصمیمات نادرست حکومت صدمه خورده است. روند دولتی کردن شرکت‌ها و کارخانه‌ها به ضرر تولید و افزایش اختلاس رقم خورده است. در سال‌های گذشته هر چند هوگو چاوز ظرفیت و قدرت بیشتری برای مهار تحریم‌ها و مقابله با تورم داشت، دولت مادورو ناتوانی بیشتری نشان داده است. مادورو پس از به دست گرفتن قدرت در سال 2013 خود را ادامه‌دهنده راه چاوز معرفی کرد در حالی که در چند سال اخیر او به روشنی دست به تصفیه نخبگان دوران چاوز زد. مادورو در سخنرانی‌ها به مردم می‌گوید که چگونه چاوز در هیئت یک پرنده بر او ظاهر شده و به او امر کرده تا هدایت ونزوئلا را بر عهده بگیرد، ولی چنین افسانه‌سرایی‌هایی استفاده از کاریزمای چاوز تا کی می‌تواند ضعف‌های مدیریتی او را بپوشاند، سوالی است که جوابش را باید در خیابان‌های ناآرام ونزوئلا جست‌وجو کرد.
بدون شک تحریم‌های امریکا مستقیما بر مردم تاثیر گذاشته و یکی از عوامل به خیابان کشانیدن آن‌ها همین سختی معیشت است. در کشوری که درآمد‌های ملی به میزان 75 درصد به فروش نفت متکی است، محدودیت فروش نفت و افت قیمت آن از هر بشکه 111 دلار در سال 2014 تا 27 دلار در سال 2016 اقتصاد ونزوئلا را به استیصال رسانیده است. کاهش درآمد‌ها از 150 میلیارد دلار به نصف یا کمتر از آن، قدرت مانوری برای دولت باقی نگذاشته، خصوصا بحران اختلاس و نظامی‌گری نیز وضعیت را وخیم‌تر کرده است. امریکا به دنبال سرنگونی دولت سوسیالیستی ونزوئلاست تا مانع از کوبایی شدن این بخش از قاره امریکا شود. طبیعتا هیچ دولتی در قاره امریکا توان مقابله با تحریم‌های کمرشکن ترامپ را ندارد. مادورو ناگزیر از گفت‌وگو با مخالفان، ایجاد فضای بیشتر، مقابله بهتر با اختلاس و تقویت روابط با کشور‌های غیرمتعهد، اتحادیه اروپا، چین و روسیه است. حکومت قانونی ونزوئلا و متحدان او باید مانع از افتادن کشور به درگیری‌ها و جنگ داخلی بشوند. در این میان همه بازنده خواهند بود حتی ترامپ که چشم به منابع سرشار نفتی ونزوئلا دوخته است. مادورو دو راه پیش رو دارد. یک، گفت‌وگوی سازنده با مخالفان، ایجاد فضای باز سیاسی، تلاش برای مدیریت بهتر اقتصادی- سیاسی و مبارزه گسترده با فساد افسارگسیخته. دو، راه سرکوب خونین مخالفان را پیش بگیرد که در این صورت ناخواسته راه را برای امریکا باز خواهد کرد. به نظر می‌رسد، راه سومی فعلا پیش پای مادورو نخواهد بود.
انتهای پیام/ 112
