«شبی که ماه کامل شد»؛ بی‌لکنت از یک سوژه بکر
به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع پرس به نقل از فرهیختگان، وحید محرابیان در یادداشتی نوشت: هیچ‌وقت واکنش ابراهیم حاتمی‌کیا بعد از دیدن فیلم «شیار 143» نرگس آبیار را نمی‌توانم فراموش کنم. نمایش دومین فیلم سینمایی نرگس آبیار در کاخ سی و دومین جشنواره فیلم فجر یکی از اتفاقات مهم این رویداد بزرگ سینمایی به حساب می‌آمد.
در لحظات پایانی فیلم، صدای گریه اهالی رسانه و منتقدان از گوشه‌گوشه سالن هزار نفری برج میلاد به گوش می‌رسید. فیلم که تمام شد، ابراهیم حاتمی‌کیا با گام‌های استوار و مصمم در حالی که چند نفر در حال صحبت با او بودند به سمت محل برگزاری نشست خبری فیلم «شیار 143» می‌دوید. صورت او بر افروخته و پر از هیجان بود. ابراهیم حرف‌هایی داشت که باید در نشست خبری می‌گفت. گویا این را فرضی واجب بر خود می‌دانست که وجدانش قبول نمی‌کرد از آن چشم‌پوشی کند. او آن روز حرف‌هایی زد که ارزش آن‌ها حالا در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر بیشتر قابل درک است.
«شبی که ماه کامل شد» چهارمین فیلم سینمایی نرگس آبیار است. فیلمی که نقطه عطفی مهم در کارنامه سینمایی او به حساب می‌آید. تجربه حضور در ده‌ها جشنواره جهانی فیلم با فیلم‌های «نفس» و «شیار 143» به خوبی در آخرین فیلم او منعکس شده است و آن را به یکی از بهترین فیلم‌های سی‌وهفتمین جشنواره فیلم فجر بدل کرده است؛ فیلمی جذاب با ریتمی عالی و سراسر دلنشین.
زوج سینمایی نرگس آبیار و محمدحسین قاسمی در چهارمین تجربه همکاری سینمایی‌شان به سراغ سوژه‌ای حساس و جذاب رفته‌اند. زندگی عبدالحمید ریگی، برادر تروریست معروف عبدالمالک ریگی موضوعی است که آن‌ها برای چهارمین فیلم سینمایی مشترک‌شان برگزیده‌اند تا بتوانند حرف‌های نو و کمتر شنیده شده در سینمای ایران را به این بهانه بزنند.
از «شبی که ماه کامل شد» می‌توان به‌عنوان مهم‌ترین دستاورد سینمایی انقلاب اسلامی در چهلمین سالگرد آن نام برد. فیلمی که پس از سال‌ها لکنت سینماگران در دفاع از حق مردم ایران در عرصه‌های بین‌المللی، توانسته بخشی از ظلمی که ملت ایران در این سال‌ها از جانب تروریست‌های تکفیری و حامیان بین‌المللی آن‌ها همچون انگلیس و آمریکا متحمل می‌شوند را بازتاب دهد.
با اینکه «شبی که ماه کامل شد» با توجه به موضوع فیلم می‌توانست یکی از شعاری‌ترین فیلم‌های جشنواره امسال باشد، اما استفاده درست نرگس آبیار از فرم سینمایی توانسته این اثر را از ورطه شعارزدگی دور کند. قاب‌های جذاب و سینمایی نرگس آبیار از جغرافیای کمتر دیده و شناخته شده سیستان‌وبلوچستان جذابیت زیادی به این اثر بخشیده است.
آبیار در فیلم جدیدش با اینکه دست روی سوژه‌ای گذاشته که می‌توانست منجر به انعکاس چهره‌ای زشت و ناپسندی از هموطنان بلوچ و اهل سنت ایران شود، اما به آسیب فیلم «شعله‌ور» حمید نعمت‌الله دچار نشده است. او خط‌کشی مشخصی بین هموطنان کشورمان با افراطیونی که در منجلاب تکفیر گرفتار شده‌اند انجام داده و چهره مثبتی از مردم ایران را بازتاب داده است.
یکی دیگر از نقاط قوت فیلم «شبی که ماه کامل شد» خارج کردن دوربین از مرز‌های ایران و ورود به کشور پاکستان است. قاب‌های مستندگونه آبیار از کویته پاکستان، قاب‌هایی است که تاکنون در سینمای ایران مشاهده نشده است و این فیلم را از این نظر بی‌رقیب کرده است. قاب‌هایی که به خوبی توانسته به خدمت فیلم درآید و فضای رعب و وحشت را به مخاطبان منتقل کند.
«شبی که ماه کامل شد» روایت دختر جوانی از مناطق جنوب شهر تهران است که درگیر عشق جوانی شهرستانی می‌شود. شخصیت‌های اصلی این فیلم در چرخشی 180 درجه‌ای از خوشبختی به سمت سیاه‌روزی گام برمی‌دارند و فیلم در منتها‌علیه تاریکی به پایان می‌رسد. با این حال مخاطبان در انتهای فیلم احساس ناامیدی نمی‌کنند. آبیار در «شیار 143» نیز نشان داد که متخصص ایجاد حس و حال خوب در فیلم‌هایش است.
هوتن شکیبا و الناز شاکردوست در «شبی که ماه کامل شد» نقش‌های متفاوتی را نسبت به آنچه در ذهن مخاطبان سینماست برعهده گرفته‌اند. هر دوی آن‌ها نیز توانسته‌اند به خوبی از عهده نقش‌های سخت خود برآیند و حس لازم را در ایفای نقش به مخاطبان منتقل کنند. فرشته صدرعرفایی نیز بازی خوب و قابل توجهی را از خود به نمایش گذاشته که می‌تواند در کارنامه او ماندگار شود.
با این همه، چرخش کاراکتر‌های فیلم از خوشبختی به سمت سیاه‌روزی اصلی‌ترین موضوعی است که می‌تواند مورد نقد اهالی سینما قرار بگیرد. شخصیت‌های اصلی فیلم آبیار در منجلابی گرفتار می‌شوند که با تصمیمات اشتباه خود، آن را ساخته‌اند. در این مسیر آن‌ها دچار تغییرات روحی و فکری می‌شوند، ولی ریتم این تغییرات در بخش‌هایی از فیلم بسیار سریع است.
«شبی که ماه کامل شد» نمونه خوبی برای الگو گرفتن فیلمسازان دیگر، جهت تولید فیلم‌هایی است که می‌خواهند به موضوعات سیاسی و اجتماعی ملتهب و حساس روز بپردازند. با وجود اینکه کارگردان و نویسنده تلاش کرده‌اند همه حوادث واقعی را در فیلم داشته باشند و هیچ یک را از قلم نیندازند، اما فیلم به هیچ‌وجه سیاه‌نمایی نمی‌کند و مخاطبان از دیدن فیلم احساس یاس و ناامیدی نمی‌کنند.
انتهای پیام/ 112
