به گزارش خبرنگار انتظامی دفاع پرس، سرهنگ عین الله جهانی، رئیس مرکز اطلاع رسانی پلیس راهور تهران بزرگ، در یادداشتی به قوانین ترافیکی از جمله، ایستادن هر فردی پشت خط کشی و احترام به حقوق شهروندی پرداخته است.
متن یادداشت وی به شرح ذیل است:
ترافیک یا آمد و شد، کاری جمعی است و ما در وقت رانندگی یا عبور و مرور پیاده در خیابانها و معابر تنها نیستیم و به دلیل قانون و اخلاق، مجاز نیستیم، به هر شکل که میخواهیم، حرکت و رفتار کنیم، چرا که، نتیجه اعمالمان بر دیگران نیز تاثیرگذار میباشد.
به بیان دیگر، تک تک افرادی که در معابر حرکت میکنند، با یکدیگر در تعامل بوده و به همین دلیل، از مهمترین و در عین حال پرخطرترین تعاملات، رابطهی راننده و عابر است.
در شهرهای امروزی، برای افراد پیاده و سواره، محلهای جداگانه جهت عبور و مرور مشخص شده است. تصور کنید که روزی این مرزها برداشته شود و همه عابران و خودروها از یک محل تردد کنند، چه اتفاقی میافتد؟ سرعت خودروها کاهش یافته و در عین حال تلفات عابران افزایش مییابد.
به یاد داشته باشیم که برخورد تن به تن دو عابر یا برخورد دو خودرو در خیابانهای شهری که معمولا حداکثر سرعت وسایل نقلیه، 50 کیلومتر بر ساعت است، خسارت عمده ای به بار نیاورده و باعث جرح و یا از قضای بد، فوت نمیشود، ولی اگر جای یکی از خودروها با یکی از عابران عوض شود، این جریان تا مرز فاجعه پیش می رود.
از این مهم که بگذریم، بینظمی در عبور و مرور و وارد شدن عابران پیاده به سطح سواره رو، باعث کندی حرکت و توقفهای مداوم خودروها میشود، ضمن اینکه، اجازه دهید، کمی بیشتر درباره این موضوع صحبت کنیم، درواقع، همه ما وقتی در حال رانندگی در خیابان هستیم، از ورود یک باره عابران به خیابان رنج میبریم، زیرا باعث کم شدن سرعت، ترمزهای پیاپی، تعویض مدام دنده و از همه بیشتر هراس برخورد با یک عابر، رانندگی را به کاری سخت تبدیل میکند.
خستگی،عصبی شدن و در مواقعی، پرخاش رابه دنبال دارد و از سویی، کم و زیاد شدن مداوم سرعت، باعث افزایش مصرف سوخت، استهلاک خودرو و مهم تر از همه آلودگی بیشتر هوای شهرها میگردد.
همانطور که آشکار است، ورود عابرین به سواره رو اگر بصورت سطحی در نظر گرفته شود، شاید یک هنجار تلقی گردد، اما با کمی دقت میتوان اثرات مهم و بعضا غیر قابل جبران این رفتار ناشایست اجتماعی را درک نمود.
روی دیگر این سکه نیز، تعرض رانندگان به حریم عابرین پیاده می باشد و مطابق ماده 141 آیین نامه راهور، «درگذرگاه پیادهای که چراغ راهنمایی و رانندگی وجود نداشته باشد، حق تقدم عبور با پیادگان است». شاید کسانی که سن و سالی از آنها گذشته، به یاد بیاورند که تا 3 دهه پیش، رانندگان توجه چندانی به علایم راهنمایی و رانندگی نداشتند و عبور از چراغ قرمز، زمانی که افسر پلیس در تقاطع یا چهارراه حاضر نبود، بسیار رایج بود، اما به مرور این فرهنگ غلط اصلاح شد و امروز خوشبختانه دیگر شاهد چنین صحنه هایی نیستیم.
باید در نظر داشت، متاسفانه در مورد خط کشی های بدون چراغ، نسبتا کم کاری شده و باید فعالیت های فرهنگی و میدانی مفصلی صورت گیرد، ضمن اینکه خط کشی و خط تقدم در عبور از خط عابر، حق قانونی هر عابر پیاده است.
لذا ما وظیفه داریم به عنوان راننده، زمانی که عابری وارد سواره رو میشود، در پشت خط ایست، توقف نموده و اجازه عبور، به عابرین از عرض راه را بدهیم که عابر از عرض راه بگذرد و ایستادن یکایک ما پشت خط کشی، احترام به حقوق شهروندی است.
مگر نه اینکه ما ایرانی ها عادت داریم، در زمان ورود به اماکن مختلف به احترام یکدیگر بایستیم، پس باید با در نظر داشتن این فرهنگ پسندیده، در معابر شهرمان به احترام زندگی پشت خط عابر پیاده بایستیم.
با توجه به مطالب فوق آشکار است در عبور و مرور شهروندان تعامل مهمی برقرار می باشد که اگر راننده به احترام عابران پشت خط بایستد و در عین حال عابران به احترام رانندگان تنها از محل های مشخص شده بگذرند، خیابان هایی قانونمند و ترافیکی روان خواهیم داشت که باید در نظر داشت این احترام امری دو طرفه است.
